رفتار مقامات زندان اوین با سیامک امینی، شامل عدم اعزام پزشکی، محرومیت از دارو و اجبار به پوشیدن لباس زندان، مصداق آشکار نقض حقوق بنیادین زندانیان است
کانون حقوق بشر ایران، جمعه ۲۱ آذرماه ۱۴۰۴ – سیامک امینی، زندانی سیاسی که با بیماریهای مزمن و خطرناک از جمله بیماری خودایمنی «بهجت» و پوکی استخوان دستوپنجه نرم میکند، بار دیگر از دسترسی به درمان محروم شده است. اینبار نیز مسئولان زندان بهبهانه «امتناع از پوشیدن لباس زندان»، او را از اعزام به بیمارستان بازداشتند؛ اقدامی که نگرانی خانواده و فعالان حقوق بشر را نسبت به وخامت حال جسمی او افزایش داده است.
این زندانی ۶۳ ساله، که سابقه تحمل سالها زندان در دهه شصت را دارد، از ابتدای بازداشت مجدد در مرداد ۱۴۰۳ تاکنون بهطور مداوم با بیتوجهی پزشکی، محرومیت از دارو و کارشکنیهای سیستماتیک مسئولان زندان روبهرو بوده است. وضعیت جسمی او در ماههای اخیر به مرحلهای رسیده که ادامه حبس بدون درمان، تهدیدی مستقیم برای سلامت و حتی جان او محسوب میشود.
بر اساس اطلاعات منتشر شده از سوی خانواده سیامک امینی، روز چهارشنبه ۱۹ آذر ۱۴۰۴، موعد اعزام پزشکی او برای تزریق آمپول مربوط به پوکی استخوان در بیمارستان شهدای تجریش بوده است. این تزریق سالانه که او بیش از یک سال است به آن نیاز دارد، بخشی ضروری از روند درمانی اوست.
یک منبع نزدیک به خانواده گفت:
«صرفاً به دلیل عدم پذیرش پوشیدن لباس زندان، اعزام او لغو شد. مسئولان اوین بهجای توجه به وضعیت اورژانسی جسمی او، حفظ ظاهر امنیتی را بر جان یک زندانی بیمار اولویت دادند.»
این منبع تأکید کرد که حتی داروهایی که خانواده برای او تهیه کردهاند—از جمله کلسیم و مکملهای ضروری—به دست او نمیرسند.
اعدام ۱۳ زندانی در تایباد، بهبهان، ساری، فردوس، ماهشهر، بوکان، بجنورد، بوشهر، دامغان، رشت و اصفهان
بیتوجهی عامدانه به بیماریهای مزمن و خطرناک
سیامک امینی بیش از دو دهه است که با بیماری خودایمنی بهجت زندگی میکند؛ بیماریای که میتواند موجب التهاب عروق، زخمهای چشمی و دهانی، ضعف سیستم ایمنی و حملات دردناک شود. به گفته پزشکان، این بیماری نیازمند کنترل دائمی، داروهای منظم و معاینات تخصصی دورهای است.
او علاوه بر این به پوکی شدید استخوان مبتلاست و استخوانبندی آسیبپذیرش بدون تزریق دارو و مکملهای پزشکی در معرض شکستگیهای جدی قرار دارد.
با وجود تشخیصهای صریح پزشکی، مسئولان اوین عملاً روند درمان او را متوقف کردهاند. فعالان حقوق بشر این رفتار را «محرومسازی درمانی عامدانه» و یکی از روشهای دستگاه امنیتی برای اعمال فشار تدریجی بر زندانیان سیاسی توصیف میکنند.
سیامک امینی، متولد ۱۳۴۱ و ساکن تهران، از بازماندگان موج گسترده سرکوب دهه شصت است. او از نوروز ۱۳۶۳ تا سال ۱۳۶۸ در زندانهای دیکتاتوری حاکم بر ایران محبوس بود و پس از آزادی نیز همواره تحت نظارت نیروهای امنیتی قرار داشت.
در مرداد ۱۴۰۳، او برای اجرای حکم سه سال و شش ماه حبس تعزیری بازداشت شد. اتهامات او «اجتماع و تبانی علیه امنیت ملی» و «تبلیغ علیه نظام» اعلام شده است.
شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب به ریاست قاضی ایمان افشاری، علاوه بر حکم زندان، او را به دو سال ممنوعیت از فعالیت در گروهها، ممنوعیت استفاده از تلفن هوشمند و ممنوعیت خروج از کشور محکوم کرده است.
این حکم در حالی اجرا شد که سیامک امینی پیش از بازداشت، تحت درمان مداوم پزشکی قرار داشت و پزشکان نسبت به نبود امکان تحمل حبس طولانی مدت هشدار داده بودند.
رفتار مقامات زندان اوین با سیامک امینی، شامل عدم اعزام پزشکی، محرومیت از دارو و اجبار به پوشیدن لباس زندان، مصداق آشکار نقض حقوق بنیادین زندانیان است.
ماده ۳ اعلامیه جهانی حقوق بشر
حق حیات، آزادی و امنیت فرد؛ جلوگیری از درمان جان بیمار را تهدید میکند.
ماده ۵ اعلامیه جهانی حقوق بشر
منع رفتار ظالمانه و غیرانسانی؛ محرومیت درمانی عامدانه مصداق رنجدهی سیستماتیک است.
ماده ۹ اعلامیه جهانی حقوق بشر
بازداشت و محرومیت خودسرانه از آزادی، بدون رعایت الزامات قانونی.
ماده ۱۰ اعلامیه جهانی حقوق بشر
حق دادرسی عادلانه نقض شده؛ دادگاه بدون رعایت تشریفات حقوقی حکم صادر کرده است.
ماده ۲۵ اعلامیه جهانی حقوق بشر
حق برخورداری از مراقبتهای پزشکی؛ زندانی از ابتداییترین خدمات درمانی محروم شده است.
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / ایکس / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر