۲ اسفند, ۱۴۰۳دسته‌بندی حقوق بشر
زندانی سیاسی اسدالله هادی، ۶۷ ساله از بیماری قلب و ستون فقرات و همچنین به‌دلیل مشکلاتی از ناحیه چشم و شنوایی رنج می برد
کانون حقوق بشر ایران، ۲ اسفند‌ماه ۱۴۰۳ – بر اساس گزارش‌های رسیده، زندانی سیاسی اسدالله هادی از اعزام به مراکز درمانی برای رسیدگی به بیماری‌هایش محروم شده است. هدایت فرزادی رئیس زندان مانع اعزام این زندانی سیاسی ۶۷ ساله به مراکز درمانی برای درمان می‌شود.
آقای هادی سال‌هاست علیرغم بیماری‌های قلبی ، کلیوی، و گوارشی در زندان‌های ایران محبوس بوده است. او همچنین از مشکل دیسک گردن و کمر و آرتروز زانو رنج می‌برد. بیش از ۶۶درصد جسم او از کار افتاده است و در سال‌های اخیر مورد عمل جراحی قلب قرار گرفته است. آقای هادی از نظر جسمی توان تحمل زندان ندارد. اما با این وجود مقامات قضایی با آزادی وی مخالفت می‌کنند.
زندانی سیاسی اسدالله هادی پس از آخرین بازداشت خود بارها به دلیل شدت بیماری در شرایط اورژانس به بیمارستان بیرون از زندان اعزام شده است.
دستگیری در دهه‌های ۶۰، ۸۰ و ۹۰
اسدالله هادی از زندانیان سیاسی هوادار مجاهدین در دهه شصت است که بارها در دهه ۸۰ و ۹۰ دستگیر و زندانی شده است و در مهرماه ۱۴۰۱ بدون هیچ اتهام روشن و مشخصی، در بحبوحه قیام، دستگیر و روانه زندان شد.
اسدالله هادی در جریان تظاهرات سراسری، روز ۹ مهرماه ۱۴۰۱، برای چندمین بار با یورش ماموران وزارت اطلاعات به منزلش بازداشت و به بند ۲۰۹ زندان اوین منتقل کردند. پس از طی مراحل بازپرسی در شعبه۷ دادسرای ناحیه ۳۳ تهران به ریاست محمدمهدی براعه و تفهیم اتهام «اجتماع و تبانی» به تیپ ۶ زندان تهران بزرگ منتقل شد.
این زندانی سیاسی روز ۲۰فروردین ۱۴۰۲، از زندان تهران بزرگ همراه با گروهی از زندانیان سیاسی به زندان اوین منتقل گردید.
وی در شهریور۱۴۰۲، به اتهام تبلیغ علیه نظام و اجتماع و تبانی به ۵ سال زندان محکوم شده است.
زندانی کردن بیماران، به ویژه آن‌هایی که مانند اسدالله هادی، به بیماری‌های سخت مبتلا هستند، نقض آشکار اصول بنیادین منشور جهانی حقوق بشر است. این عمل نه تنها خلاف اصول انسانی و اخلاقی است، بلکه با بسیاری از مواد این منشور نیز مغایرت دارد.
برخی از مهم‌ترین موادی که با این عمل نقض می‌شوند، عبارتند از:
حق حیات (ماده ۳): این ماده به صراحت بیان می‌کند که هر فرد حق زندگی دارد. زندانی کردن بیمار به ویژه در شرایطی که دسترسی به مراقبت‌های پزشکی مناسب وجود نداشته باشد، این حق بنیادین را نقض می‌کند.
منع شکنجه و رفتار غیرانسانی (ماده ۵): این ماده هرگونه شکنجه یا رفتار یا مجازات بی‌رحمانه، غیرانسانی یا تحقیرآمیز را ممنوع می‌کند. زندانی کردن بیمار در شرایط نامناسب و بدون دسترسی به مراقبت‌های پزشکی، می‌تواند نوعی شکنجه یا رفتار غیرانسانی محسوب شود.
اصل برابری (ماده ۷): این ماده بیان می‌کند که همه افراد برابر قانونند و حق دارند بدون تبعیض از حمایت برابر قانون برخوردار شوند. زندانی کردن بیمار به دلیل بیماری او، نوعی تبعیض محسوب می‌شود.
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / ایکس / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر