مرتضی پروین جدا، محمود اوجاقلو،محرومیت ۳‌هفته‌ای از ملاقات حضوری در اوین

۱ اسفند, ۱۴۰۳دسته‌بندی حقوق بشر

محمود اوجاقلو و مرتضی پروین جدا به همراه تعدادی دیگر از زندانیان سیاسی روز دوشنبه ۲۹ بهمن ۱۴۰۳ در اعتراض به این انتقال در کریدور بند ۴ زندان اوین تجمع کرده بودند

کانون حقوق بشر ایران، چهارشنبه اول اسفند‌ماه ۱۴۰۳ – محمود اوجاقلو و مرتضی پروین جدا، دو زندانی سیاسی محبوس در زندان اوین، به دلیل اعتراض به انتقال یکی از هم‌بندی‌های خود، زندانی سیاسی بهروز حسنی برای اجرای حکم اعدام از حق ملاقات حضوری به مدت ۳هفته محروم شدند.

به گزارش یک منبع مطلع، محمود اوجاقلو و مرتضی پروین جدا به همراه تعدادی دیگر از زندانیان سیاسی روز دوشنبه ۲۹ بهمن ۱۴۰۳ در اعتراض به این انتقال در کریدور بند ۴ زندان اوین تجمع کرده بودند. در پی این اعتراض، به دستور هدایت فرزادی رئیس زندان، شورای انضباطی تصمیم به اعمال محدودیت ملاقات برای تمامی افراد حاضر در این تجمع گرفته و تعداد زیادی از زندانیان سیاسی معترض به محرومیت از ملاقات محکوم شدند.

محمود اوجاقلو، که آذرماه ۱۴۰۱ در محل کار خود در تهران توسط نیروهای امنیتی بازداشت شد، با اتهاماتی ازجمله «تبلیغ علیه نظام»، «اجتماع و تبانی

علیه امنیت کشور» و «عضویت در گروه‌های مخالف» به ۱۱ سال زندان محکوم شد که پنج سال آن اجرایی است.

مرتضی پروین جدا نیز در مهرماه ۱۴۰۳ از سوی شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب تهران به شش سال زندان و محدودیت‌های اجتماعی محکوم شد. این حکم شامل پنج سال حبس به اتهام «اجتماع و تبانی علیه امنیت کشور» و یک سال حبس به اتهام «تبلیغ علیه نظام» است که در دادگاه تجدیدنظر نیز تأیید شد.

زندانی سیاسی انور چالشی، مرگ به دلیل ممانعت مقامات از رسیدگی پزشکی

پنج زندانی سیاسی اهل باشت، بازداشت و بلاتکلیفی ۱۹ ماهه

محرومیت از تماس تلفنی و ملاقات حضوری،محمود اجاقلو و مرتضی پروین جدا، نقض قوانین بین‌المللی بشردوستانه

محرومیت محمود اجاقلو و مرتضی پروین جدا، از تماس تلفنی و ملاقات حضوری با خانواده‌اش، مغایر با چندین ماده از قوانین و اسناد حقوق بشری بین‌المللی است. این موارد به شرح زیر هستند:

ماده 10 میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی (ICCPR)

رفتار انسانی با زندانیان: این ماده تأکید می‌کند که تمامی افرادی که از آزادی‌شان محروم شده‌اند، باید با انسانیت و احترام به حیثیت ذاتی انسانی خود رفتار شود. ارتباط زندانیان با خانواده و دنیای بیرون یکی از موارد اساسی برای تضمین رفتار انسانی با آنهاست.

قوانین حداقل استاندارد رفتار با زندانیان سازمان ملل متحد (قوانین نلسون ماندلا)

قاعده ۵۸: این قاعده تأکید می‌کند که زندانیان باید حق ارتباط با خانواده و دوستانشان را از طریق نامه‌نگاری و تماس‌های تلفنی منظم داشته باشند. همچنین، تماس حضوری با خانواده‌ها باید تا حد ممکن تسهیل شود. محرومیت از این حقوق نقض صریح این قواعد است.

قاعده ۴۳: این قاعده تصریح می‌کند که انزوای انضباطی نباید شامل ممنوعیت کامل از تماس با خانواده باشد.

ماده ۳۷ کنوانسیون حقوق کودک (CRC)

حفظ ارتباط با خانواده: این ماده که درباره رفتار با کودکان در بازداشت است، تصریح می‌کند که هر کودک محروم از آزادی باید بتواند به‌طور منظم با خانواده‌اش، چه از طریق ملاقات و چه از طریق مکاتبه، در تماس باشد. این اصل را می‌توان به زندانیان بالغ نیز تعمیم داد، زیرا اصول انسانی در برخورد با افراد در حبس باید رعایت شود.

ماده ۱۷ اعلامیه جهانی حقوق بشر (UDHR)

حق حریم خصوصی، خانوادگی: این ماده از UDHR به حق حریم خصوصی، خانوادگی و مکاتبات اشاره دارد و هرگونه دخالت خودسرانه در این موارد را ممنوع می‌کند. محرومیت زندانی از ارتباط با خانواده نقض این حق است.

ماده ۷ میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی (ICCPR)

ممنوعیت شکنجه و رفتارهای غیرانسانی: هر نوع رفتار یا مجازات غیرانسانی یا تحقیرآمیز ممنوع است. عدم دسترسی به تماس و ملاقات با خانواده می‌تواند نوعی شکنجه روانی تلقی شود.

این مقررات حقوق بشری بر لزوم احترام به کرامت انسانی و حق زندانیان برای حفظ ارتباط با خانواده و دوستانشان تأکید دارد. محرومیت زندانیان از این حقوق، نقض آشکار این اصول اساسی است.

کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / ایکس / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک

اشتراک: