۱۳ آذر, ۱۴۰۳دسته‌بندی زنان زندانی
زندانی سیاسی شیوا اسماعیلی در تاریخ ۲۴ اردیبهشت ماه ۱۴۰۲، در شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب تهران توسط قاضی ایمان افشاری، با اتهاماتی از قبیل «اجتماع و تبانی» به ۱۰سال زندان محکوم شد
به گزارش کانون حقوق بشر ایران، سه‌شنبه ۱۳آذرماه ۱۴۰۳، زندانی سیاسی شیوا اسماعیلی، ۶۰ ساله، هم اکنون در بند زنان زندان اوین محروم از تماس با فرزندان و خانواده است.
زندانی سیاسی شیوا اسماعیلی متولد ۱۳۴۴ در تهران، فوق لیسانس و مهندس بازنشسته کشاورزی است. وی متاهل و دارای چند فرزند می‌باشد.
او در آبان ماه ۱۳۹۹ بازداشت و به زندان اوین منتقل گردید.
زندانی سیاسی شیوا اسماعیلی در تاریخ ۲۴ اردیبهشت ماه ۱۴۰۲، در شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب تهران توسط قاضی ایمان افشاری، با اتهاماتی از قبیل «اجتماع و تبانی» به ۱۰سال زندان محکوم شد. این زندانی سیاسی از حق داشتن وکیل بی‌بهره بوده و دادگاه وی بدون حضور وکیل برگزار شده است. روز یکشنبه ۷ خردادماه ۱۴۰۲، حکم حبس این زن زندانی سیاسی به وی ابلاغ شد.
فرزندان او سیدمهدی وفایی ثانی و سیدعلیرضا وفایی ثانی در بند ۸ اوین زندانی هستند. مهدی دوران محکومیت ۶ سال حبس و علیرضا محکومیت ۵ساله خود را در زندان اوین سپری می‌کنند.
ماموران زندان تاکنون در چند نوبت، شیوا اسماعیلی را با بهانه های مختلف، از حق ملاقات با خانواده و فرزندانش و یا تماس تلفنی با اعضای خانواده محروم کرده اند.
بازداشت و بلاتکلیفی نزدیک به یک ماهه ۳جوان بلوچ
اعدام ۲ زندانی در زندان مرکزی گرگان و لاکان رشت
محرومیت زندانی سیاسی شیوا اسماعیلی از تماس تلفنی و ملاقات حضوری با خانواده‌اش، مغایر با چندین ماده از قوانین و اسناد حقوق بشری بین‌المللی است. این موارد به شرح زیر هستند:
ماده 10 میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی (ICCPR)
رفتار انسانی با زندانیان: این ماده تأکید می‌کند که تمامی افرادی که از آزادی‌شان محروم شده‌اند، باید با انسانیت و احترام به حیثیت ذاتی انسانی خود رفتار شود. ارتباط زندانیان با خانواده و دنیای بیرون یکی از موارد اساسی برای تضمین رفتار انسانی با آنهاست.
قوانین حداقل استاندارد رفتار با زندانیان سازمان ملل متحد (قوانین نلسون ماندلا)
قاعده ۵۸: این قاعده تأکید می‌کند که زندانیان باید حق ارتباط با خانواده و دوستانشان را از طریق نامه‌نگاری و تماس‌های تلفنی منظم داشته باشند. همچنین، تماس حضوری با خانواده‌ها باید تا حد ممکن تسهیل شود. محرومیت از این حقوق نقض صریح این قواعد است.
قاعده ۴۳: این قاعده تصریح می‌کند که انزوای انضباطی نباید شامل ممنوعیت کامل از تماس با خانواده باشد.
ماده ۳۷ کنوانسیون حقوق کودک (CRC)
حفظ ارتباط با خانواده: این ماده که درباره رفتار با کودکان در بازداشت است، تصریح می‌کند که هر کودک محروم از آزادی باید بتواند به‌طور منظم با خانواده‌اش، چه از طریق ملاقات و چه از طریق مکاتبه، در تماس باشد. این اصل را می‌توان به زندانیان بالغ نیز تعمیم داد، زیرا اصول انسانی در برخورد با افراد در حبس باید رعایت شود.
ماده ۱۷ اعلامیه جهانی حقوق بشر (UDHR)
حق حریم خصوصی، خانوادگی: این ماده از UDHR به حق حریم خصوصی، خانوادگی و مکاتبات اشاره دارد و هرگونه دخالت خودسرانه در این موارد را ممنوع می‌کند. محرومیت زندانی از ارتباط با خانواده نقض این حق است.
ماده ۷ میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی (ICCPR)
ممنوعیت شکنجه و رفتارهای غیرانسانی: هر نوع رفتار یا مجازات غیرانسانی یا تحقیرآمیز ممنوع است. عدم دسترسی به تماس و ملاقات با خانواده می‌تواند نوعی شکنجه روانی تلقی شود.
این مقررات حقوق بشری بر لزوم احترام به کرامت انسانی و حق زندانیان برای حفظ ارتباط با خانواده و دوستانشان تأکید دارد. محرومیت زندانیان از این حقوق، نقض آشکار این اصول اساسی است.
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / توییتر / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر