۳ دی, ۱۴۰۳دسته‌بندی حقوق بشر
گزارشی از بند زنان زندان مرکزی زابل، محروم‌ترین زندان در سراسر ایران
زندان مرکزی زابل در شمال شهر زابل و نزدیکی روستای طاغذی واقع شده است. این زندان در سال …. افتتاح شده و جمعیت زندانیان در آن بالغ بر ۸۰۰ زندانی است. زندانیان در اطاق‌های کوچک ۱۸ تا ۲۳نفره در وضعیت کاملا غیر استاندارد و غیر بهداشتی نگهداری می‌شوند. رئیس این زندان فردی به نام محمدرضا نظام دوست است.
وضعیت بند زنان زندان مرکزی زابل بسیار نامناسب است.
در این بند، حدود پنجاه زن در ۶ اتاق کوچک و تنها با ۴ سرویس بهداشتی صبح را به شب می رسانند.
زندان مرکزی زابل، محمدرضا نظام دوست و خسروی
شرایط بهداشتی به حدی پایین و ضعیف است که قرون وسطی را یادآوری می کند. محیط زندان بسیار آلوده و غیرقابل تحمل و از نظر بهداشتی شرایط فاجعه‌باری حاکم است.
غذایی که به زندانیان می دهند فاقد حداقل‌های ضروری است و کیفیت آن بسیار پایین است به طوری که قابل خوردن نیست.
زندانبان‌ها در زندان مرکزی زابل و بطور خاص در بند زنان، افرادی بسیار بی‌ادب، بی پرنسیپ و خشن هستند و از حداقل های مناسبات و رابطه های انسانی بی بهره هستند. رفتار آنها با زنان زندانی به گونه‌ای است که انگار با زندانیان خصومت شخصی دارند.
در چنین شرایطی، حدود ۵۰زن زندانی بدون هیچگونه امکانات بهداشتی زندگی می‌کنند و هر بیماری به سرعت به دیگران منتقل می‌شود.
یک پرستار، هر روز فقط صبح‌ها برای توزیع دارو می‌آید و داروهایی که به بیماران ارائه می‌شود عمدتاً آرامبخش‌هایی برای خواب است تا زندانیان فقط بخوابند و صدایی از کسی برای اعتراض در نیاید.
اگر کسی به دلیل درد یا بیماری حتی تا دم مرگ برود هیچ رسیدگی به وی نمی‌شود
تا زمانی که پرستار دوباره بیاید، هیچ درمانی دریافت نخواهد کرد.
حتی شب‌ها در صورتی که زندانیان درد یا مشکلی داشته باشند، نگهبان‌ها چیزی به عنوان مسکن به آنها نمی‌دهند.
زندان مرکزی زابل، محروم‌ترین زندان درسراسر ایران
پیش از این حال‌وش در گزارشی از زندان مرکزی زابل نوشته بود:
مسئولان زندان، غذا و نان کافی در اختیار زندانیان قرار نمی‌دهند. این منبع ضمن اشاره به تاثیر مواد غذایی ناسالم بر وضعیت سلامت زندانیان، توضیح داده است: «زندانیان غذای گرم ندارند. تن ماهی و همه غذاهای کنسروشده را سرد مصرف می‌کنند که خیلی‌ها مریض شده‌اند.» به گفته او کمبود امکانات بهداشتی یکی دیگر از مصائب زندانیان است، به طوری‌که زندانیان در هفته تنها دو روز به آب گرم دسترسی دارند و این محدودیت و در تداوم آن دوش‌گرفتن با آب سرد موجب افزایش بیماری‌هایی نظیر سرماخوردگی شده است. زندان زابل دارای چهار بند برای زنان، مردان و کودکان است و همه بندها با مشکلات مشابه مواجه‌اند. علاوه بر موارد ذکرشده، تراکم جمعیت بسیار بالا و کف‌خوابی زندانیان از دیگر معضلاتی‌ست که در این گزارش به آن پرداخته شده است.
بنا به گفته زندانیانی که در این زندان بوده‌اند زندان مرکزی زابل محروم‌ترین زندان در سراسر ایران است. شرایط زیستی در این زندان غیرقابل تحمل بوده و مقامات زندان انجام هر کاری برای زندانیان را منوط به گرفتن رشوه می‌کنند. به گفته یک زندانی بسیاری از حقوق هر زندانی تنها با پول و رشوه قابل خریداری است. همچنین شکنجه و ضرب و شتم زندانیان در این زندان رایج است.
سرقت وسایل زندانیان توسط رئیس و مدیر داخلی زندان مرکزی زابل
در اواخر تیرماه ۱۴۰۳، رئیس و مدیر داخلی زندان مرکزی زابل اقدام به سرقت وسایل ضروری زندانیان بلوچ کردند. مقامات زندان زابل پس از انتقال زندانیان بند۲ به بند ۵ که تازه تاسیس شده است از انتقال وسایلشان به این بند ممانعت به عمل آورده است. این در حالی است که زندانیان در این بند هیچ امکاناتی ندارند. آنها زمانی که خواهان انتقال وسایل خود به این بند شده‌اند با ممانعت مقامات زندان زابل مواجه شده و به آنها گفته شده است که وسایل مورد نیاز را بایستی دوباره خریداری کنند.
اخاذی از زندانیان و سرقت وسایل آنها
زندانیان در این بند ۷ عدد تلویزیون و ۵ عدد یخچال داشته‌اند که توسط مقامات زندان به سرقت رفته است. اخاذی مقامات از زندانیان در این زندان امری عادی است و کسی به شکایت‌های زندانیان رسیدگی نمی‌کند. در یک مورد دیگر فردی به نام میرکمک که مددکار زندان زابل است با سواستفاده از موقعیت شغلی خود از زندانیان سواستفاده و اخاذی میکند. وی با تهدید زندانیان به طولانی شدن و ادامه زندان از زندانیان تقاضای سکه، پول و گوسفند کرده است.
در یک مورد دیگر مدیر داخلی زندان مرکزی زابل به منظور شکنجه زندانیان آنها را به اجبار در ساعت‌های گرم روز به هواخوری منتقل میکند.
افشای جنایات در زندان‌ها یک وظیفه انسانی
زندان‌ها در ایران تحت حاکمیت دیکتاتوری مذهبی، به نمادهایی از سرکوب، شکنجه و بی‌عدالتی تبدیل شده است. در این زندان‌ها، چه برای مخالفان سیاسی و چه برای زندانیان عادی، شرایط به شدت غیرانسانی است. افراد تنها به جرم اعتراض به شرایط موجود، دفاع از حقوق انسانی یا حتی به دلیل اتهامات ساختگی، تحت شدیدترین شکنجه و برخوردهای غیرقانونی قرار می‌گیرند. این وضعیت نه‌تنها نشان‌دهنده سیاست‌های سرکوب‌گرانه حکومت است، بلکه تصویر واقعی از یک رژیم قرون وسطایی را به نمایش می‌گذارد که حقوق بشر را به‌کلی نادیده می‌گیرد.
وضعیت زندان‌ها در ایران به‌عنوان لکه ننگی بر پیشانی دیکتاتوری مذهبی محسوب می‌شود. گزارش‌های مختلف از زندان‌ها نشان‌دهنده وجود شکنجه‌های جسمی و روانی، رفتارهای تحقیرآمیز، عدم دسترسی به امکانات اولیه پزشکی و بهداشتی، و بی‌توجهی به حقوق ابتدایی زندانیان است. مواردی همچون بازداشت‌های خودسرانه، محرومیت از دسترسی به وکیل انتخابی و دادگاه‌های عادلانه، و حتی اعدام‌های مخفیانه بخشی از این عملکرد‌های این نظام سرکوب است.
افشای آنچه در زندان‌های جمهوری اسلامی می‌گذرد، مسئولیت اخلاقی و سیاسی هر شهروند است. در عصر فناوری و شبکه‌های اجتماعی، شهروندان می‌توانند با مستندسازی و انتشار اطلاعات، صدای زندانیان بی‌صدا را به گوش جهان برسانند. این اقدام نه‌تنها ابزاری برای مبارزه با این حکومت دیکتاتوری است، بلکه یک گام مؤثر در تقویت حرکت‌های بین‌المللی برای حمایت از حقوق بشر محسوب می‌شود.
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / توییتر / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر