۸ دی, ۱۴۰۳دسته‌بندی حقوق بشر
شعبه سوم دادگاه انقلاب اهواز که مسئولیت شعبه هم عرض پرونده مجاهد کورکور را برعهده داشت، حکم اعدام وی را تایید کرد
کانون حقوق بشر ایران، شنبه ۸ دی‌ماه ۱۴۰۳ – دادگاه انقلاب اهواز برای دومین بار حکم اعدام مجاهد کورکور را تایید کرد. شعبه سوم دادگاه انقلاب اهواز که مسئولیت شعبه هم عرض پرونده مجاهد کورکور را برعهده داشت، حکم اعدام وی را تایید کرد. پیش از این حکم اعدام زندانی سیاسی مجاهد کورکور در دیوان عالی نقض و پرونده برای رسیدگی مجدد به شعبه هم عرض ارجاع داده شد. پس از آنکه وکلای زندانی سیاسی مجاهد کورکور اقدام به ثبت درخواست اعاده دادرسی و اعمال ماده ۴۷۷ کرده بودند، پرونده در دیوان عالی مجددا بررسی شد و در نهایت حکم اعدام توسط این دیوان نقض و پرونده به شعبه هم‌عرض ارجاع داده شده است.
«امروز طی تماس کوتاه تلفنی، مجاهد کورکور از زندان شیبان اهواز گفت: “بردنم اتاق رئیس زندان. یه حکم گذاشتن جلوم و گفتن امضا کن و انگشت بزن، این حکم اعدامته. گفتم: مگه حکمم شکسته نشده؟ رئیس زندان گفت: حکمت شکسته نشده، حکمت اعدامه.”»
صدور حکم اعدام توسط دادگاه انقلاب ایذه
روز جمعه ۱۷ فروردین ماه ۱۴۰۱، مرکز رسانه قوه قضاییه اعلام کرده بود که حکم اعدام مجاهد کورکوری (عباس کورکوری) به اتهام محاربه و قتل ۷ تن از جمله کیان پیرفلک در دادگاه انقلاب شهرستان ایذه صادر شده است.
در هفته منتهی به جمعه اول دی‌ماه ۱۴۰۲، شعبه ۳۹ دیوان‌عالی کشور، حکم اعدام عباس (مجاهد) کورکوری را تایید کرده بود. مجاهد کورکوری از جوانان معترض در شهر ایذه است که دریک سناریو ساختگی توسط وزارت اطلاعات به اتهام قتل کیان پیرفلک و چندین تن دیگر به اعدام محکوم شده است.
حکم اعدام مجاهد کورکوری پیش از این توسط شعبه اول دادگاه انقلاب اهواز از بابت اتهاماتی مانند محاربه و افساد فی‌الارض صادر شده بود.
زندانی سیاسی مجاهد کورکوری روز ۲۹ آذر ۱۴۰۱ در جریان حمله نظامی مأموران امنیتی به خانه شخصی‌اش در روستای پرسیلا ایذه، مجروح و بازداشت شد. در روز ۲۹ آذر، مأمورین مسلح با ادوات نیمه‌سنگین نظامی و لشکرکشی گسترده به منزل او حمله کرده و با به رگبار بستن و منفجر کردن منزل ، حسین سعیدی و محمود احمدی را به قتل رسانده و ۲تن دیگر از جمله مجاهد کورکوری را مجروح و بازداشت کردند.
تصاحب واحد چهار زندان قزلحصار توسط زندان مرکزی کرج و جابه‌جایی اجباری ۱۷۰۰ زندانی
طرح جابجایی زندانیان در زندان قزلحصار و مرکزی کرج برای بهره کشی از کار آنها
مقامات حکومتی با سناریوسازی، تلاش کردند که کشتار مردم توسط نیروی انتظامی در ایذه، از جمله قتل کیان پیرفلک ، را به گردن مجاهد کورکوری و دیگر جوانان این شهر بیندازند. این تلاش برای بدر بردن مامورانی است که در این جنایت دست داشته‌اند. پدر کیان پیرفلک اوایل سال جاری با انتشار ویدئویی اعلام کرد:
«من هیچ شکایتی از مجاهد کورکور و مردم ایذه نکرده و نخواهم کرد، چون‌که من و همسرم به چشم خود دیدیم نیروهای امنیتی، به فرماندهی عیدی علی‌پور، ماشین ما را به رگبار بستند، مرا زخمی کردند و پسرم را به قتل رساندند.»
یک سال انفرادی درزندان شیبان اهواز
مجاهد کورکوری بیش از یک سال در سلول انفرادی در زندان شیبان اهواز نگهداری شده بود. مقامات زندان مجاهدکوکوری گفته بودندکه به دلیل اطلاع رسانی خانواده‌اش در رابطه با وضعیت پرونده او را از سلول انفرادی به بند عمومی منتقل نخواهند کرد. بدلیل وضعیت بد غذای زندان شیبان، وی مدتها مشکل داشت. برخی از زندانیان به وی مواد غذایی می‌رساندند اما با لو رفتن این موضوع این امکان نیز از دست رفته بود.
شکنجه‌های جسمی و روانی به منظور اخذ اعترافات اجباری
مجاهد کورکور در بیش از یک سال گذشته از داشتن حق تماس تلفنی با خانواده و وکیل خود محروم بوده است. وی در یک ملاقات با خانوده‌اش، شکنجه‌های جسمی و روحی به منظور اخذ اعترافات اجباری و پذیرش اتهامات مورد نظر ماموران امنیتی را افشا کرد. به گفته وی ماموران بارها او را اعدام مصنوعی کرده‌اند. همچنین آنها به اجبار قرص‌هایی به او خورانده‌اند که پس از مصرف تا مدتها دچار حواس پرتی بوده و قدرت تکلم کافی هم نداشته است.
شکنجه زندانیان مغایر با تعدادی از قوانین و معاهدات بین‌المللی حقوق بشر است که بر منع مطلق شکنجه و رفتارهای غیرانسانی تأکید دارند. برخی از مهم‌ترین این قوانین عبارتند از:
اعلامیه جهانی حقوق بشر (۱۹۴۸): ماده 5 این اعلامیه صریحاً می‌گوید: «هیچ‌کس نباید تحت شکنجه، یا مجازات‌ها و رفتارهای بی‌رحمانه، غیرانسانی یا تحقیرآمیز قرار گیرد.»
کنوانسیون ضد شکنجه و سایر مجازات‌ها یا رفتارهای ظالمانه، غیرانسانی یا تحقیرآمیز (۱۹۸۴): این کنوانسیون که توسط بسیاری از کشورها از جمله ایران تصویب نشده، به وضوح شکنجه را ممنوع می‌کند و کشورها را موظف می‌دارد تا هرگونه اعمال شکنجه را تحقیق و مجازات کنند.
میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی (۱۹۶۶):
ماده 7 این میثاق بیان می‌کند که «هیچ‌کس نباید تحت شکنجه یا مجازات یا رفتارهای بی‌رحمانه، غیرانسانی یا تحقیرآمیز قرار گیرد.» ایران یکی از امضاکنندگان این میثاق است و به آن متعهد است.
قوانین بین‌المللی حقوق بشر: ممنوعیت شکنجه یک اصل اساسی حقوق بین‌الملل عرفی است که کشورها باید آن را رعایت کنند، حتی اگر به معاهدات خاصی نپیوسته باشند.
کنوانسیون ژنو (۱۹۴۹): در زمینه جنگ‌ها و درگیری‌های مسلحانه، این کنوانسیون‌ها تضمین می‌کنند که اسیران جنگی و غیرنظامیان نباید تحت شکنجه یا رفتارهای غیرانسانی قرار بگیرند.
این قوانین به‌وضوح شکنجه را به عنوان نقض حقوق اساسی انسان‌ها شناسایی می‌کنند و کشورها را ملزم به جلوگیری و پاسخگویی به چنین رفتارهایی می‌نمایند.
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / توییتر / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر