۳۰ آذر, ۱۴۰۳دسته‌بندی زنان زندانی
در اواسط تیرماه ۱۴۰۳، شعبه اول دادگاه انقلاب رشت، زندانی سیاسی و فعال کارگری شریفه محمدی را به اتهام بغی محاکمه و به اعدام محکوم کرده بود
کانون حقوق بشر ایران، جمعه ۳۰آذر – جلسه رسیدگی به اتهامات زندانی سیاسی شریفه محمدی در شعبه دوم دادگاه انقلاب رشت روز پنج‌شنبه ۲۹آذرماه ۱۴۰۳ برگزار شد. این جلسه پس از نقض حکم اعدام وی در شعبه ۳۹ دیوان عالی کشور و ارجاع پرونده به این شعبه برگزار شد. در این جلسه که بخشی از آن به صورت آنلاین در دادگاه انقلاب رشت برگزار شد زندانی سیاسی شریفه محمدی به دفاع از خود بابت اتهامات منتسبه پرداخت.
در اواسط تیرماه ۱۴۰۳، شعبه اول دادگاه انقلاب رشت، زندانی سیاسی و فعال کارگری شریفه محمدی را به اتهام بغی محاکمه و به اعدام محکوم کرده بود. زندانی سیاسی شریفه محمدی در ۱۴آذرماه ۱۴۰۲، توسط ماموران امنیتی بازداشت و به مدت چند ماه در سلول انفرادی زندانی بود. اتهام وی هنگام بازداشت فعالیت تبلیغی علیه نظام اعلام شده بود. وی مدت‌ها تحت شکنجه‌های فیزیکی و روانی جهت اخذ اعترافات اجباری علیه خود قرار داشت. مقامات قضایی پس از این اتهام وی را به بغی تبدیل کرده‌اند. شعبه اول دادگاه انقلاب رشت بر اساس این اتهام وی را به اعدام محکوم کرده بود
زندانی سیاسی شریفه محمدی، محروم بودن از حقوق اولیه یک زندانی مانند تماس تلفنی و ملاقات حضوری
وی در مدت بازداشت در زندان از کمترین حقوق یک زندانی مانند ملاقات حضوری و تماس تلفنی محروم بوده است. وی مدت‌ها از ملاقات با خانواده و به خصوص با فرزندش محروم بود و اجازه تماس تلفنی نیز با آنها نداشته است. شکنجه‌های جسمی و روانی بر زندانی سیاسی شریفه محمدی توسط مقامات وزارت اطلاعات به حدی بود که منجر به اعتراض مقامات زندان در هراس از به خطر افتادن جان وی شده بود. اتهام وی عضویت در کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل‌های کارگری است که نیروهای امنیتی آنرا وابسته به سازمان کومله می‌دانند.
مقامات اطلاعاتی هیچ سندی دال بر اثبات این اتهام نداشته و صرفا به اوراق بازجویی از زندانی سیاسی شریفه محمدی استناد می‌کنند.
زندانی سیاسی وحید بنی عامریان یک سال بازداشت و صدور حکم اعدام
شب یلدا نویدبخش پایان بی‌عدالتی و فقر با بازگشت آفتاب
محرومیت یک زندانی از تماس تلفنی و ملاقات حضوری با خانواده‌اش، مغایر با چندین ماده از قوانین و اسناد حقوق بشری بین‌المللی است. این موارد به شرح زیر هستند:
ماده 10 میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی (ICCPR)
رفتار انسانی با زندانیان: این ماده تأکید می‌کند که تمامی افرادی که از آزادی‌شان محروم شده‌اند، باید با انسانیت و احترام به حیثیت ذاتی انسانی خود رفتار شود. ارتباط زندانیان با خانواده و دنیای بیرون یکی از موارد اساسی برای تضمین رفتار انسانی با آنهاست.
قوانین حداقل استاندارد رفتار با زندانیان سازمان ملل متحد (قوانین نلسون ماندلا)
قاعده ۵۸: این قاعده تأکید می‌کند که زندانیان باید حق ارتباط با خانواده و دوستانشان را از طریق نامه‌نگاری و تماس‌های تلفنی منظم داشته باشند. همچنین، تماس حضوری با خانواده‌ها باید تا حد ممکن تسهیل شود. محرومیت از این حقوق نقض صریح این قواعد است.
قاعده ۴۳: این قاعده تصریح می‌کند که انزوای انضباطی نباید شامل ممنوعیت کامل از تماس با خانواده باشد.
ماده ۳۷ کنوانسیون حقوق کودک (CRC)
حفظ ارتباط با خانواده: این ماده که درباره رفتار با کودکان در بازداشت است، تصریح می‌کند که هر کودک محروم از آزادی باید بتواند به‌طور منظم با خانواده‌اش، چه از طریق ملاقات و چه از طریق مکاتبه، در تماس باشد. این اصل را می‌توان به زندانیان بالغ نیز تعمیم داد، زیرا اصول انسانی در برخورد با افراد در حبس باید رعایت شود.
ماده ۱۷ اعلامیه جهانی حقوق بشر (UDHR)
حق حریم خصوصی، خانوادگی: این ماده از UDHR به حق حریم خصوصی، خانوادگی و مکاتبات اشاره دارد و هرگونه دخالت خودسرانه در این موارد را ممنوع می‌کند. محرومیت زندانی از ارتباط با خانواده نقض این حق است.
ماده ۷ میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی (ICCPR)
ممنوعیت شکنجه و رفتارهای غیرانسانی: هر نوع رفتار یا مجازات غیرانسانی یا تحقیرآمیز ممنوع است. عدم دسترسی به تماس و ملاقات با خانواده می‌تواند نوعی شکنجه روانی تلقی شود.
این مقررات حقوق بشری بر لزوم احترام به کرامت انسانی و حق زندانیان برای حفظ ارتباط با خانواده و دوستانشان تأکید دارد. محرومیت زندانیان از این حقوق، نقض آشکار این اصول اساسی است.
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / توییتر / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر