۱۳ بهمن, ۱۴۰۳دسته‌بندی زنان زندانی
هدایت الله فرزادی، رئیس زندان به تعدادی از زنان سیاسی اوین ابلاغ کرد به دلیل اینکه پس از انتقال بهروز احسانی و مهدی حسنی، تحصن کرده و شعارهای ضدحکومتی سر داده‌اند، ممنوع الملاقات هستند
کانون حقوق بشر ایران، شنبه ۱۳ بهمن‌ماه ۱۴۰۳ – گروهی از زنان زندانی سیاسی در زندان اوین، پس از تحصن و اعتراض به انتقال دو زندانی سیاسی بهروز احسانی و مهدی حسنی به زندان قزلحصار، ممنوع الملاقات شدند. روز چهارشنبه ۱۰ بهمن ۱۴۰۳، هدایت الله فرزادی، رئیس زندان به تعدادی از زنان سیاسی اوین ابلاغ کرد به دلیل اینکه پس از انتقال بهروز احسانی و مهدی حسنی، تحصن کرده و شعارهای ضدحکومتی سر داده‌اند، ممنوع الملاقات هستند. این محرومیت از ملاقات شامل ملاقاتهای کابینی و حضوری است.
اسامی زندانیان سیاسی زن در زندان اوین که ممنوع الملاقات شده‌اند عبارت است از:
آذر کوروندی، ریحانه انصاری، فروغ تقی پور، شیوا اسماعیلی، مریم یحیوی، گلرخ ایرایی، سکینه پروانه، زهرا صفایی، مرضیه فارسی، طاهره نوری، مطهره گونه ای، ناهید خداجو، الهه فولادی، نسرین خضری، آنیشا اسداللهی، سمانه اصغری
این محرومیت از یکشنبه آینده ۱۴ بهمن اعمال می شود و به مدت ۳هفته ادامه خواهد داشت.
اعتراض زندانیان سیاسی زن در زندان اوین به انتقال بهروز احسانی و مهدی حسنی
به گزارش یک منبع مطلع، زندانیان سیاسی زن در زندان اوین، ساعت ۹ شب یکشنبه ۷ بهمن ۱۴۰۳، در اعتراض به انتقال دو زندانی سیاسی محکوم به اعدام بهروز احسانی و مهدی حسنی به زندان قزلحصار و تهدید جانی آنها، دست به اعتراض زده و شعارهای ضد حکومتی سر دادند.
زنان زندانی سیاسی در زندان اوین شعار دادند:
طناب دار جلاد بر گردن دماوند دیگر اثر ندارد
بهروز احسانی آزاد باید گردد
مهدی حسنی آزاد باید گردد
مرگ بر دیکتاتور
بترسید بترسید ما همه با هم هستیم
مرگ بر حکومت اعدامی
سر برود جان برود آزادی هرگز نرود
نه زندان نه اعدام دیگر اثر ندارد – حکومت اعدامی یک خواب خوش ندارد
آزادی آزادی آزادی
به نام آزادی و عدالت، از پشت دیوارهای زندان به هرکه صدایم را می‌شنود
کامران رضایی فر، کارشکنی در اعزام برای درمان، شرایط وخیم جسمی به دلیل تشدید بیماری
لازم به ذکر است که زندانیان سیاسی بهروز احسانی و مهدی حسنی پیش از این در روز ۷ بهمن ۱۴۰۳، بصورت ناگهانی و با خشونت از زندان اوین به سلول های بند امن واحد ۳ قزلحصار منتقل شدند. یک روز بعد وکلای این دو زندانی سیاسی اعلام کردند که اجرای حکم اعدام این دو زندانی با پذیرش اعاده دادرسی در دیوان عالی کشور متوقف شده است.
این دو زندانی سیاسی در اواخر شهریور ۱۴۰۳، توسط شعبه ۲۶دادگاه انقلاب تهران به ریاست قاضی ایمان افشاری به اعدام محکوم شده و روز ۱۸ دی حکم اعدام این دو زندانی بدون طی مراحل دادگاه تجدیدنظر توسط دیوان عالی کشور به تایید رسید.
بهروز احسانی اسلاملو، زندانی سیاسی ۷۰ ساله، در آبان ۱۴۰۱ در تهران بازداشت و پس از سه ماه و نیم بازجویی به بند ۴ زندان اوین منتقل شد. او در شهریور ۱۴۰۳ پس از ۲۲ ماه بلاتکلیفی، به همراه مهدی حسنی، زندانی ۴۸ ساله از زنجان، توسط دادگاه انقلاب تهران به اعدام محکوم شد. اتهامات هر دو نفر شامل «بغی، محاربه، افساد فی‌الارض، عضویت در مجاهدین، جمع‌آوری اطلاعات طبقه‌بندی‌شده و اجتماع و تبانی علیه امنیت ملی» است.
محرومیت زنان زندانی سیاسی در زندان اوین از تماس تلفنی و ملاقات حضوری با خانواده‌اش، مغایر با چندین ماده از قوانین و اسناد حقوق بشری بین‌المللی است. این موارد به شرح زیر هستند:
ماده 10 میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی (ICCPR)
رفتار انسانی با زندانیان: این ماده تأکید می‌کند که تمامی افرادی که از آزادی‌شان محروم شده‌اند، باید با انسانیت و احترام به حیثیت ذاتی انسانی خود رفتار شود. ارتباط زندانیان با خانواده و دنیای بیرون یکی از موارد اساسی برای تضمین رفتار انسانی با آنهاست.
قوانین حداقل استاندارد رفتار با زندانیان سازمان ملل متحد (قوانین نلسون ماندلا)
قاعده ۵۸: این قاعده تأکید می‌کند که زندانیان باید حق ارتباط با خانواده و دوستانشان را از طریق نامه‌نگاری و تماس‌های تلفنی منظم داشته باشند. همچنین، تماس حضوری با خانواده‌ها باید تا حد ممکن تسهیل شود. محرومیت از این حقوق نقض صریح این قواعد است.
قاعده ۴۳: این قاعده تصریح می‌کند که انزوای انضباطی نباید شامل ممنوعیت کامل از تماس با خانواده باشد.
ماده ۳۷ کنوانسیون حقوق کودک (CRC)
حفظ ارتباط با خانواده: این ماده که درباره رفتار با کودکان در بازداشت است، تصریح می‌کند که هر کودک محروم از آزادی باید بتواند به‌طور منظم با خانواده‌اش، چه از طریق ملاقات و چه از طریق مکاتبه، در تماس باشد. این اصل را می‌توان به زندانیان بالغ نیز تعمیم داد، زیرا اصول انسانی در برخورد با افراد در حبس باید رعایت شود.
ماده ۱۷ اعلامیه جهانی حقوق بشر (UDHR)
حق حریم خصوصی، خانوادگی: این ماده از UDHR به حق حریم خصوصی، خانوادگی و مکاتبات اشاره دارد و هرگونه دخالت خودسرانه در این موارد را ممنوع می‌کند. محرومیت زندانی از ارتباط با خانواده نقض این حق است.
ماده ۷ میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی (ICCPR)
ممنوعیت شکنجه و رفتارهای غیرانسانی: هر نوع رفتار یا مجازات غیرانسانی یا تحقیرآمیز ممنوع است. عدم دسترسی به تماس و ملاقات با خانواده می‌تواند نوعی شکنجه روانی تلقی شود.
این مقررات حقوق بشری بر لزوم احترام به کرامت انسانی و حق زندانیان برای حفظ ارتباط با خانواده و دوستانشان تأکید دارد. محرومیت زندانیان از این حقوق، نقض آشکار این اصول اساسی است.
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / ایکس / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر