۷ آذر, ۱۴۰۳دسته‌بندی زنان زندانی
بیش از۲۰تن از زنان زندانی سیاسی محبوس در زندان اوین را به اتهام اخلال در نظم زندان به سه بار محرومیت از ملاقات با خانواده محکوم کرد
به گزارش کانون حقوق بشر ایران، چهارشنبه ۷آذرماه ۱۴۰۳، بیش از ۲۰تن از زنان زندانی سیاسی محبوس در زندان اوین، توسط شورای انضباطی این زندان محکوم به محرومیت از ملاقات با خانواده هایشان شدند.
بر اساس گزارش رسیده، روز شش آذر ۱۴۰۳، شورای انضباطی زندان اوین، بیش از ۲۰تن از زنان زندانی سیاسی محبوس در زندان اوین را به اتهام اخلال در نظم زندان به سه بار محرومیت از ملاقات با خانواده محکوم کرد.
این اتهام به دلیل شعارهای ضدحکومتی و برنامه سالگرد قیام آبان ۱۴۰۳، به زندانیان سیاسی وارد و بر علیه ایشان سه بار محرومیت از ملاقات صادر شده است.
لازم به ذکر است که روز ۲۳آبان‌ماه ۱۴۰۳، زنان زندانی سیاسی اوین همزمان با شرکت در کارزار سه‌شنبه‌های نه به اعدام، برای دومین بار اقدام به تحصن و دادن شعارهای ضدحکومتی و شعارهایی بر علیه اعدام کردند.
آنها شعار می دادند:
مرگ بر دیکتاتور، مرگ بر خامنه ای، طناب دار جلاد بر گردن دماوند، بند زنان اوین هم صدا و هم پیمان تا لغو حکم اعدام ایستاده ایم تا پایان، قسم به خون یاران ایستاده ایم تا پایان
زندانی سیاسی آزاد باید گردد
حکومت اعدامی نابود باید گردد
آبان ادامه دارد حتی اگر شب و روز بر ما گلوله بارد
کشته ندادیم که سازش کنیم رهبر قاتل رو ستایش کنیم
پیش از این نیز در ابتدای شهریورماه ۱۴۰۳، در پی ۲حرکت اعتراضی و تحصن بند زنان زندان اوین در روزهای دوم و شانزدهم مرداد ۱۴۰۳، که در اعتراض به صدور حکم اعدام پخشان عزیزی و اعدام رضا رسایی انجام شده بود، ۱۷تن از زندانیان سیاسی زن در زندان اوین به قطع تماس تلفنی و ملاقات حضوری به مدت یک تا ۳ماه محکوم شدند.
اعدام ۲زندانی در زندان‌های مشهد و شیراز
زندانی سیاسی هاشم خواستار، ارجاع پرونده به شعبه اجرای احکام
محرومیت یک زندانی از تماس تلفنی و ملاقات حضوری زنان زندانی در زندان اوین با خانواده‌هایشان، مغایر با چندین ماده از قوانین و اسناد حقوق بشری بین‌المللی است. این موارد به شرح زیر هستند:
ماده 10 میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی (ICCPR)
رفتار انسانی با زندانیان: این ماده تأکید می‌کند که تمامی افرادی که از آزادی‌شان محروم شده‌اند، باید با انسانیت و احترام به حیثیت ذاتی انسانی خود رفتار شود. ارتباط زندانیان با خانواده و دنیای بیرون یکی از موارد اساسی برای تضمین رفتار انسانی با آنهاست.
قوانین حداقل استاندارد رفتار با زندانیان سازمان ملل متحد (قوانین نلسون ماندلا)
قاعده ۵۸: این قاعده تأکید می‌کند که زندانیان باید حق ارتباط با خانواده و دوستانشان را از طریق نامه‌نگاری و تماس‌های تلفنی منظم داشته باشند. همچنین، تماس حضوری با خانواده‌ها باید تا حد ممکن تسهیل شود. محرومیت از این حقوق نقض صریح این قواعد است.
قاعده ۴۳: این قاعده تصریح می‌کند که انزوای انضباطی نباید شامل ممنوعیت کامل از تماس با خانواده باشد.
ماده ۳۷ کنوانسیون حقوق کودک (CRC)
حفظ ارتباط با خانواده: این ماده که درباره رفتار با کودکان در بازداشت است، تصریح می‌کند که هر کودک محروم از آزادی باید بتواند به‌طور منظم با خانواده‌اش، چه از طریق ملاقات و چه از طریق مکاتبه، در تماس باشد. این اصل را می‌توان به زندانیان بالغ نیز تعمیم داد، زیرا اصول انسانی در برخورد با افراد در حبس باید رعایت شود.
ماده ۱۷ اعلامیه جهانی حقوق بشر (UDHR)
حق حریم خصوصی، خانوادگی: این ماده از UDHR به حق حریم خصوصی، خانوادگی و مکاتبات اشاره دارد و هرگونه دخالت خودسرانه در این موارد را ممنوع می‌کند. محرومیت زندانی از ارتباط با خانواده نقض این حق است.
ماده ۷ میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی (ICCPR)
ممنوعیت شکنجه و رفتارهای غیرانسانی: هر نوع رفتار یا مجازات غیرانسانی یا تحقیرآمیز ممنوع است. عدم دسترسی به تماس و ملاقات با خانواده می‌تواند نوعی شکنجه روانی تلقی شود.
این مقررات حقوق بشری بر لزوم احترام به کرامت انسانی و حق زندانیان برای حفظ ارتباط با خانواده و دوستانشان تأکید دارد. محرومیت زندانیان از این حقوق، نقض آشکار این اصول اساسی است.
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / توییتر / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر