۲۷ آبان, ۱۴۰۳دسته‌بندی حقوق بشر
غفار اکبری عصر روز شنبه ۲۶ آبان ۱۴۰۳، در سلول انفرادی بازداشتگاه آگاهی ملکان پس از شکنجه های شدید و ۳هفته نگهداری در سلول انفرادی جان باخت
به گزارش کانون حقوق بشر ایران، یک‌شنبه ۲۷آبان ۱۴۰۳، یک زندانی در بازداشتگاه آگاهی ملکان در زیر شکنجه به قتل رسید. بر اساس اخبار رسیده، یک زندانی به نام غفار اکبری در بازداشتگاه آگاهی ملکان به قتل رسید.
بر اساس این گزارش غفار اکبری عصر روز شنبه ۲۶ آبان ۱۴۰۳، در سلول انفرادی بازداشتگاه آگاهی ملکان پس از شکنجه های شدید و ۳هفته نگهداری در سلول انفرادی جان باخت.
غفار اکبری پس از شکنجه به مدت ۳هفته بدون حق تماس با خانواده و وکیل، و دسترسی به دکتر و دارو جان خود را از دست داده است.
گزارش‌ها حاکی از آن است که غفار اکبری نه تنها از امکانات اولیه بهداشتی، گرمایشی و هواخوری محروم بوده، بلکه در سلول انفرادی در شرایطی غیرانسانی نگهداری شده و به دکتر و دارو عدم دسترسی داشته است.
به گفته نزدیکان مقتول، دادستان شهرستان ملکان مستقیما در این جنایت دست دارد و هنگامی که رییس زندان وضعیت وخیم متهم غفار اکبری را برای دادستان شرح داده است، وی اجازه خروج از زندان و بستری به بیمارستان سینای مراغه را تحت الحفظ صادر نموده است..
منبع مطلع درباره بازداشت او گفت: «غفار اکبری در اوایل آبان ۱۴۰۳، به اتهام قتل مردی توسط پلس آگاهی شهرستان ملکان بازداشت شد. اما ۲۰ روز بعد بر اثر شدت شکنجه و عدم رسیدگی پزشکی پس از شکنجه جان باخت.
او در شرایطی به بیمارستان سینا منتقل شد که دیگر شانسی برای زنده ماندن نداشت. در عکسی که در بیمارستان از وی گرفته شده، آثار شکنجه به خوبی روی پاها و صورت وی دیده می شود.
ماجرا از این قرار بود ۲سال پیش یک تجاوز گروهی در یکی از روستاهای ملکان اتفاق افتاد. غفار اکبری متهم بود که در شهریور ۱۴۰۲، یکی از متجاوزین را با تبر به قتل رسانده است.
قیام سراسری ۱۴۰۱، طلیعه‌ی یک انقلاب اجتماعی
زندانی سیاسی سیامک امینی، اعتصاب غذا در اعتراض به انتقال به سلول انفرادی
شکنجه زندانیان مغایر با تعدادی از قوانین و معاهدات بین‌المللی حقوق بشر است که بر منع مطلق شکنجه و رفتارهای غیرانسانی تأکید دارند. برخی از مهم‌ترین این قوانین عبارتند از:
اعلامیه جهانی حقوق بشر (۱۹۴۸): ماده 5 این اعلامیه صریحاً می‌گوید: «هیچ‌کس نباید تحت شکنجه، یا مجازات‌ها و رفتارهای بی‌رحمانه، غیرانسانی یا تحقیرآمیز قرار گیرد.»
کنوانسیون ضد شکنجه و سایر مجازات‌ها یا رفتارهای ظالمانه، غیرانسانی یا تحقیرآمیز (۱۹۸۴):
این کنوانسیون که توسط بسیاری از کشورها از جمله ایران تصویب نشده، به وضوح شکنجه را ممنوع می‌کند و کشورها را موظف می‌دارد تا هرگونه اعمال شکنجه را تحقیق و مجازات کنند.
میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی (۱۹۶۶): ماده 7 این میثاق بیان می‌کند که «هیچ‌کس نباید تحت شکنجه یا مجازات یا رفتارهای بی‌رحمانه، غیرانسانی یا تحقیرآمیز قرار گیرد.» ایران یکی از امضاکنندگان این میثاق است و به آن متعهد است.
قوانین بین‌المللی حقوق بشر: ممنوعیت شکنجه یک اصل اساسی حقوق بین‌الملل عرفی است که کشورها باید آن را رعایت کنند، حتی اگر به معاهدات خاصی نپیوسته باشند.
کنوانسیون ژنو (۱۹۴۹): در زمینه جنگ‌ها و درگیری‌های مسلحانه، این کنوانسیون‌ها تضمین می‌کنند که اسیران جنگی و غیرنظامیان نباید تحت شکنجه یا رفتارهای غیرانسانی قرار بگیرند.
این قوانین به‌وضوح شکنجه را به عنوان نقض حقوق اساسی انسان‌ها شناسایی می‌کنند و کشورها را ملزم به جلوگیری و پاسخگویی به چنین رفتارهایی می‌نمایند.
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / توییتر / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر