۳ آذر, ۱۴۰۳دسته‌بندی بانک زندان
لیست بخش‌های مختلف
1. وضعیت غذا در زندان شیبان اهواز
2. وضعیت بهداشت
3. وضعیت درمان و دارو در زندان شیبان اهواز
4. وضعیت استقرار زندانیان
5. وضعیت ملاقات در زندان شیبان اهواز
6. افشای جنایات در زندان‌ها یک وظیفه انسانی
زندان شیبان اهواز نمونه‌ای از نقض گسترده حقوق بشر و استانداردهای بین‌المللی در حوزه زندانبانی است. نبود غذا و امکانات بهداشتی مناسب، بی‌توجهی به درمان زندانیان و استفاده ابزاری از آن‌ها برای منافع مالی، نشان از عمق بحران در این زندان دارد
زندان شیبان اهواز، واقع در کیلومتر ۱۲ جاده اهواز-مسجدسلیمان (پس از شهر شیبان)، یکی از زندان‌های اصلی استان خوزستان است که شرایط سخت و بی‌قانونی در آن موج می‌زند. این زندان به ریاست احمدرضا آزاده و تحت نظارت عبدالحسین غلام‌نژاد (رئیس حفاظت زندان) اداره می‌شود. آزاده پیش‌تر در زندان‌های دزفول، بهبهان و کارون اهواز مسئولیت داشته است.
زندان شیبان اهواز شامل ۱۰ بند، قرنطینه، سلول‌های انفرادی، بهداری، کارگاه، بخش اداری و فروشگاه مرکزی است. بندهای ۶ و ۷ اخیراً به این مجموعه افزوده شده‌اند. ظرفیت اسمی زندان ۳۰۰۰ نفر است اما در بسیاری موارد تعداد زندانیان تا ۴۵۰۰ نفر افزایش یافته است.
بند ۵ به زندانیان سیاسی اختصاص دارد و ۲۰۰ تا ۲۵۰ نفر در آن نگهداری می‌شوند. تعداد زیادی از قدیمی‌ترین زندانیان سیاسی در این زندان محبوس هستند. غلامحسین کلبی، ایوب پرکار، عبدالزهرا هلیچی و… از جمله قدیمی‌ترین زندانیان شناخته‌شده این بند هستند.
زندان شیبان اهواز
متنی که می خوانید از مشاهدات یکی از زندانیان سیاسی آزاد شده از این زندان تنظیم شده است:
وضعیت غذا در زندان شیبان اهواز
کیفیت غذا در زندان شیبان اهواز به شدت پایین است. غذای ارائه‌شده نه‌تنها بی‌کیفیت، بلکه گاهی غیرقابل‌خوردن است. زندانیان مجبورند بیشتر وعده‌های غذایی خود را از فروشگاه زندان تهیه کنند، در حالی که قیمت‌ها بسیار بالا است. به نظر می‌رسد این روند عمدی است تا زندانیان را به خرید از فروشگاه زندان سوق دهند. در غذا مقادیر زیادی کافور اضافه می‌شود که باعث کاهش انرژی و روحیه زندانیان می‌گردد. زندانیانی که توان مالی ندارند، در تهیه غذا دچار مشکلات جدی هستند و در مواردی حتی نزاع بر سر غذا میان آن‌ها رخ داده است.
وضعیت بهداشت
وضعیت بهداشتی زندان شیبان اهواز بسیار نامناسب است. خوابگاه‌ها کثیف و پر از ساس هستند. پتو و بالش‌ها بسیار کهنه و فرسوده‌اند و حتی بهداشتی‌ترین نیازهای زندانیان نیز تأمین نمی‌شود. نبود امکانات نظافت و تجمع بیش از حد زندانیان در فضای محدود، به شیوع بیماری‌های مختلف منجر شده است.
وضعیت درمان و دارو در زندان شیبان اهواز
خدمات درمانی در این زندان عملاً وجود ندارد. پزشکان متخصص حضور ندارند و از زندانیان به‌عنوان کادر درمان استفاده می‌شود که توانایی تشخیص بیماری یا ارائه درمان مناسب را ندارند. دسترسی به دارو بسیار دشوار است و در صورت نیاز، باید با فیلترهای متعدد و تأخیر طولانی از خارج از زندان تهیه شود.
اگر زندانی بیمار شود، تا زمانی که وضعیت او به شدت وخیم و بد نشود، به درمانگاه منتقل نمی‌شود. حتی در صورت انتقال، درمانگاه با مسکن یا آرام‌بخش به‌صورت موقتی او را درمان می‌کند و به ریشه‌یابی بیماری نمی‌پردازد.
در زندان شیبان اهواز، مافیای قرص و دارو نیز فعال است. زندان‌بانان داروهایی مانند بی-۲ و متادون را به‌صورت غیرقانونی وارد زندان می‌کنند و با قیمت‌های بسیار بالا به زندانیان می‌فروشند.
وضعیت استقرار زندانیان
زندان شیبان اهواز دارای تخت‌هایی برای زندانیان است، اما با این حال تعداد زیادی از آن‌ها به‌عنوان کف‌خواب در شرایط غیرانسانی نگهداری می‌شوند. کمبود امکانات اولیه مانند پتو و بالش مناسب، شرایط استقرار را دشوارتر کرده است.
همچنان که گفته شد خوابگاه ها پر از ساس است و کهنه بودن بالش و پتوها، و فرسوده بودن تخت‌ها به این امر دامن زده است. به طوری که به طنز زندانیان می گویند این وسایل از صد سال پیش باقی مانده است.
با وجود تلاش زندانیان برای دریافت پتو و بالش از خانواده ها، اجازه دریافت این اقلام از خانواده داده نمی شود
وضعیت ملاقات در زندان شیبان اهواز
دادن ملاقات حضوری به زندانیان سلیقه‌ای است. با وجود اینکه هر زندانی ماهیانه حق استفاده از ملاقات حضوری دارد، اما بعضا تا ۳ماه به یک زندانی ملاقات حضوری داده نمی شود.
علاوه بر اینکه بسیاری از خانواده های زندانیان به دلیل دوری راه و هزینه های سنگین تردد از روستاهای دور امکان آمدن به ملاقات فرزندانشان را ندارند.
زندان شیبان اهواز نمونه‌ای از نقض گسترده حقوق بشر و استانداردهای بین‌المللی در حوزه زندانبانی است. نبود غذا و امکانات بهداشتی مناسب، بی‌توجهی به درمان زندانیان و استفاده ابزاری از آن‌ها برای منافع مالی، نشان از عمق بحران در این زندان دارد. گزارش‌های زندانیان آزادشده حاکی از بی‌قانونی و فشارهای سیستماتیک بر زندانیان، به‌ویژه زندانیان سیاسی است.
افشای جنایات در زندان‌ها یک وظیفه انسانی
زندان‌ها در ایران تحت حاکمیت دیکتاتوری مذهبی، به نمادهایی از سرکوب، شکنجه و بی‌عدالتی تبدیل شده است. در این زندان‌ها، چه برای مخالفان سیاسی و چه برای زندانیان عادی، شرایط به شدت غیرانسانی است. افراد تنها به جرم اعتراض به شرایط موجود، دفاع از حقوق انسانی یا حتی به دلیل اتهامات ساختگی، تحت شدیدترین شکنجه و برخوردهای غیرقانونی قرار می‌گیرند. این وضعیت نه‌تنها نشان‌دهنده سیاست‌های سرکوب‌گرانه حکومت است، بلکه تصویر واقعی از یک رژیم قرون وسطایی را به نمایش می‌گذارد که حقوق بشر را به‌کلی نادیده می‌گیرد.
وضعیت زندان‌ها در ایران به‌عنوان لکه ننگی بر پیشانی دیکتاتوری مذهبی محسوب می‌شود. گزارش‌های مختلف از زندان‌ها نشان‌دهنده وجود شکنجه‌های جسمی و روانی، رفتارهای تحقیرآمیز، عدم دسترسی به امکانات اولیه پزشکی و بهداشتی، و بی‌توجهی به حقوق ابتدایی زندانیان است. مواردی همچون بازداشت‌های خودسرانه، محرومیت از دسترسی به وکیل انتخابی و دادگاه‌های عادلانه، و حتی اعدام‌های مخفیانه بخشی از این عملکرد‌های این نظام سرکوب است.
افشای آنچه در زندان‌های جمهوری اسلامی می‌گذرد، مسئولیت اخلاقی و سیاسی هر شهروند است. در عصر فناوری و شبکه‌های اجتماعی، شهروندان می‌توانند با مستندسازی و انتشار اطلاعات، صدای زندانیان بی‌صدا را به گوش جهان برسانند. این اقدام نه‌تنها ابزاری برای مبارزه با این حکومت دیکتاتوری است، بلکه یک گام مؤثر در تقویت حرکت‌های بین‌المللی برای حمایت از حقوق بشر محسوب می‌شود.
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / توییتر / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر