۹ اردیبهشت, ۱۴۰۴دسته‌بندی حقوق بشر
زندانیان زن در زندان‌های ایران،به کار اجباری فراتر از ساعات قانونی، بدون دستمزد عادلانه، بدون حق اعتراض مؤثر و تحت تهدیدهای ضمنی و شرایط تحقیرآمیز وادار می‌شوند
در دنیای امروز، حفاظت از کرامت انسانی و رعایت حقوق بنیادین افراد در همه شرایط، از جمله در محیط‌های زندان، از اصول مسلم حقوق بشر است. بر پایه اعلامیه جهانی حقوق بشر، پیمان‌نامه بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی، و قواعد نلسون ماندلا (قوانین استاندارد حداقل برای رفتار با زندانیان)، زندانیان باید از رفتار انسانی، شرایط مناسب کاری و حمایت قانونی برخوردار باشند. با این حال، روایت‌های منتشرشده از داخل زندان‌های ایران، به ویژه زندانیان زن، حاکی از نقض گسترده این استانداردهاست.
نمونه‌ای از این نقض آشکار، تجربه دردناک زنی است که با وجود سپری کردن دوران محکومیت، تحت شرایط کار اجباری، بیگاری فراتر از ساعات قانونی، محرومیت از استراحت و نقض ابتدایی‌ترین حقوق انسانی قرار گرفته است. در حالی که ماده ۲۳ اعلامیه جهانی حقوق بشر تصریح می‌کند که هر انسانی حق کار منصفانه و شرایط عادلانه را دارد، این زندانی و بسیاری دیگر، عملاً تحت استثمار سیستماتیک و بدون دسترسی به سازوکارهای شکایت مؤثر به سر می‌برند. نامه زیر که توسط یک زن زندانی ارسال شده است نشان‌دهنده نقض حقوق زندانیان زن در زندان‌های دیکتاتوری حاکم است. قسمت‌هایی از نامه به منظور مشخص نشدن زندانی و پیشگیری از تبعات آن حذف شده است.
قسمتی از نامه یکی از زندانیان زن
قسمتی از نامه این زن زندانی که به استثمار و بیگاری کشیدن از زندانیان زن توسط سازمان زندان‌ها اشاره شده است در زیر آمده است:
«من به دلیل مشکلی به زندان افتادم و الان در زندانم. نمی‌دانید آنجا چه رفتاری با ما دارند. از ساعت ۵ بیدار می‌کنند و ۷ صبح زمان ورود به کارخانه‌‌یی در یک شهرک صنعتی می‌زنند و تا ساعت ۴.۵ یک کله سرپاییم در صورتی که باید ۳ برگردیم. هر جا هم می‌گیم پیش قاضی زندان هم گفتیم اما صدامون به کسی نمی‌رسد که چرا بیشتر از ۸ ساعت در روز باید کار کنیم. کارخانه ….. است. از بار زدن جعبه‌های در تریلی گرفته تا هر کار دیگری. آن طرف‌تر از ظلم است. فیلم‌های کار تو معدن را دیدی؟ یک چیزی بدتر از اون سر ما زندانیان زن دارند آنجا می‌آورند.»
قسمتی از نامه‌ای که خواندید تنها یک نمونه از ده‌ها، بلکه صدها فریاد بی‌صدای زنداینان زن است که هر روز از اعماق زندان‌های ایران برمی‌خیزد.
این وضعیت بار دیگر ضرورت نظارت بین‌المللی، حمایت سازمان‌های حقوق بشری و پاسخگویی مقامات مسئول را برجسته می‌کند. صدای قربانیانی که در سکوت و بی‌عدالتی رنج می‌کشند، باید شنیده شود.
جامعه جهانی باید بداند که دفاع از کرامت انسانی، مرز نمی‌شناسد و سکوت در برابر چنین نقض‌هایی، خیانت به ارزش‌های جهانی حقوق بشر است.
افزون بر این، ماده ۷ میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی، ممنوعیت شکنجه و رفتار غیرانسانی و تحقیرآمیز را یادآور می‌شود؛ وضعیتی که روایت این زندانی آن را نقض شده نشان می‌دهد.
همچنین ماده ۱۰ این میثاق تأکید می‌کند که با زندانیان باید رفتاری انسانی و متناسب با کرامت ذاتی انسان داشته باشند، حقی که اینجا به‌طور کامل زیر پا گذاشته شده است.
محدود کردن دسترسی به شکایت، نادیده گرفتن حقوق کار و اجبار به کار فراتر از استانداردهای بین‌المللی کار (ماده ۸ کنوانسیون کار اجباری سازمان بین‌المللی کار)، همه از جنایاتی است که در سکوت و تاریکی زندان‌ها اتفاق می‌افتد.
شصت و ششمین هفته کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» در ۴۱ زندان
محرومیت زندانی سیاسی حسن بهاری از حقوق اجتماعی در زندان سقز
نقض فاحش حقوق بشر زندانیان زن در زندان‌های ایران، چندین ماده بنیادین از اسناد بین‌المللی را هدف قرار داده است:
ماده ۵ اعلامیه جهانی حقوق بشر: «هیچ‌کس نباید تحت شکنجه یا رفتار یا مجازات غیر انسانی، ظالمانه یا تحقیرآمیز قرار گیرد.»
ماده ۲۳ اعلامیه جهانی حقوق بشر: «هر انسانی حق کار منصفانه و عادلانه را دارد.»
ماده ۱۰ میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی: «رفتار با افراد محروم از آزادی باید متناسب با کرامت انسانی باشد.»
اصول نلسون ماندلا درباره رفتار با زندانیان: «کار زندانیان باید داوطلبانه باشد و تحت شرایط ایمن، بهداشتی و با دستمزد مناسب انجام شود.»
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / ایکس / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر