۷ اردیبهشت, ۱۴۰۴دسته‌بندی حقوق بشر
ذوالفقار یزدان دوست پیش‌تر در دی‌ماه ۱۴۰۳ بخش اول حکم شلاق خود را تحمل کرده بود. اعتراض این زندانی سیاسی به این مجازات بی‌رحمانه، نه تنها به جایی نرسید، بلکه با تحمیل جریمه سنگین ۲۰۰ میلیون تومانی از سوی دادگاه روبرو شد
کانون حقوق بشر ایران، یک‌شنبه ۷ اردیبهشت‌ماه ۱۴۰۴ – روز چهارشنبه ۳ اردیبهشت‌ماه ۱۴۰۴، ذوالفقار یزدان دوست ، زندانی سیاسی محبوس در زندان گنبدکاووس، برای دومین بار تحت اجرای حکم شلاق قرار گرفت. این اقدام غیرانسانی به دستور قاضی جلالی‌تبار و بدون توجه به وضعیت جسمانی و حقوق انسانی این زندانی سیاسی صورت گرفت.
بر اساس اطلاعات دریافتی، ذوالفقار یزدان دوست پیش‌تر در دی‌ماه ۱۴۰۳ بخش اول حکم شلاق خود را تحمل کرده بود. اعتراض این زندانی سیاسی به این مجازات بی‌رحمانه، نه تنها به جایی نرسید، بلکه با تحمیل جریمه سنگین ۲۰۰ میلیون تومانی از سوی دادگاه روبرو شد.
منابع مطلع گزارش داده‌اند که بهداری زندان گنبدکاووس از ارائه حتی یک مسکن ساده برای کاهش درد ناشی از ضربات شلاق خودداری کرده است. مسئول بهداری با بی‌تفاوتی اعلام کرده است: «دارویی برای شلاق وجود ندارد.» این رفتار، نمونه‌ای آشکار از شکنجه سفید و نقض حقوق اساسی زندانیان است.
سابقه بازداشت و محکومیت
ذوالفقار یزدان دوست متولد ۱۳۶۰، اهل و ساکن آزادشهر استان گلستان، متاهل و دارای فرزند است. وی در خردادماه ۱۴۰۳ توسط نیروهای امنیتی بازداشت و پس از مدتی بازجویی، به زندان گنبدکاووس منتقل شد. اتهام وارد شده علیه وی «اخلال در نظم و آسایش عمومی» عنوان شده و به یک سال زندان و ۷۴ ضربه شلاق محکوم گردید.
اعدام یک زندانی در زندان زاهدان؛ انتقال ۴زندانی به سلول انفرادی درزندان قزلحصار
درخواست خانواده حمید حسین نژاد حیدرانلو جهت تحویل پیکر وی
اجرای مجدد حکم شلاق علیه ذوالفقار یزدان دوست مصداق بارز نقض ماده ۵ اعلامیه جهانی حقوق بشر و ماده ۷ میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی است. این مواد به‌صراحت هرگونه رفتار غیرانسانی، تحقیر‌آمیز و شکنجه را ممنوع می‌کنند.
سازمان ملل متحد و نهادهای بین‌المللی حقوق بشری بارها تاکید کرده‌اند که استفاده از شلاق به عنوان مجازات بدنی، نمونه‌ای از شکنجه بوده و در مغایرت مستقیم با تعهدات بین‌المللی کشورها قرار دارد.
واکنش‌های بین‌المللی به تداوم مجازات‌های غیرانسانی
طی سال‌های اخیر، اجرای احکام شلاق در زندان‌های ایران به شدت مورد انتقاد نهادهای حقوق بشری قرار گرفته است. سازمان‌هایی مانند عفو بین‌الملل و گزارشگران بدون مرز بارها در بیانیه‌های خود خواستار توقف فوری چنین مجازات‌هایی شده‌اند.
این در حالی است که مقامات حکومتی همچنان به استفاده از این مجازات‌های غیرمدنی به عنوان ابزاری برای سرکوب و ارعاب مخالفان سیاسی ادامه می‌دهند.
شکنجه سیستماتیک در زندان‌های ایران
پرونده ذوالفقار یزدان دوست تنها یکی از ده‌ها نمونه‌ای است که شکنجه سیستماتیک در زندان‌های ایران را عیان می‌سازد. از امتناع بهداری از درمان مناسب گرفته تا اجرای مجدد حکم شلاق، همه نشانگر سیاست عامدانه تحقیر و آسیب‌رسانی به زندانیان سیاسی است.
نهادهای حقوق بشری و جامعه جهانی موظف‌اند با اتخاذ اقدامات فوری و موثر، دیکتاتوری حاکم بر ایران را وادار به رعایت تعهدات بین‌المللی خود در زمینه حقوق بشر کنند. تداوم چنین مجازات‌هایی لکه ننگی بر کارنامه بین‌المللی این حاکمیت خواهد بود.
مورد ذوالفقار یزدان دوست بار دیگر بر ضرورت فوری اقدام بین‌المللی علیه نقض سیستماتیک حقوق بشر توسط دیکتاتوری مذهبی حاکم بر ایران تاکید می‌کند. اجرای شلاق به عنوان مجازاتی قرون وسطایی در قرن بیست‌ویکم، نه تنها نشانه‌ای از سرکوب خشونت‌بار است، بلکه تحقیر ارزش‌های انسانی در کشوری است که عضو معاهدات بین‌المللی حقوق بشر است.
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / ایکس / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر