۲۰ فروردین, ۱۴۰۴دسته‌بندی حقوق بشر
در حال حاضر نیز، کامران رضایی فر از دسترسی به خدمات پزشکی، درمان تخصصی و حتی امکانات اولیه بهداشتی و تغذیه‌ای در زندان محروم است
کانون حقوق بشر ایران، چهارشنبه ۲۰ فروردین‌ماه ۱۴۰۴ – بر اساس گزارش‌های دریافتی، کامران رضایی فر، زندانی سیاسی محبوس در بند ۴ زندان اوین، به بیماری آمبولی ریه مبتلا شده و در شرایط وخیم جسمی به سر می‌برد. او بعد از عمل جراحی سرطان معده، به آمبولی ریه مبتلا شد.
گزارش‌ها حاکی از آن است که کارشکنی‌های رئیس زندان هدایت الله فرزادی و مسئولان بهداری زندان، از جمله دکتر بهداری و معاون ریاست این بخش، مانع از انتقال به‌موقع رضایی‌فر به مراکز درمانی شده و همین امر به وخامت حال او انجامیده است. گفته می‌شود این تأخیر باعث پیشرفت بیماری و ایجاد عوارض جدی شده است.
زندانی سیاسی کامران رضایی فر که ماه‌ها با مشکلات گوارشی مواجه بود، تنها پس از یک تشخیص دیرهنگام تحت عمل جراحی قرار گرفت. وی که به شدت ضعیف شده و دچار کاهش وزن شدید شده است، پس از جراحی با دستبند و پابند به تخت بیمارستان زنجیر شده بود.
در حال حاضر نیز، کامران رضایی فر از دسترسی به خدمات پزشکی، درمان تخصصی و حتی امکانات اولیه بهداشتی و تغذیه‌ای در زندان محروم است. او در شرایطی محبوس است که وضعیت سلامت او نیازمند مراقبت‌های فوری و مستمر است.
زندانی سیاسی کامران رضایی فر ۵۹ ساله، اهل و ساکن تهران، متاهل و دارای فرزند است. او در شهریورماه ۱۴۰۲، دستگیر شد. دادگاه رسیدگی به پرونده او و ۴زندانی سیاسی دیگر، زهرا صفایی، پرستو معینی، محمدمسعود معینی و تیمور رضاییان در تاریخ ۲۷ آبان‌ماه ۱۴۰۲، در شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب تهران به ریاست قاضی ایمان افشاری برگزار شد. اتهام او همکاری و ارتباط با مجاهدین خلق اعلام شد.
روز ۵ آذر ماه ۱۴۰۲، به این ۴زندانی سیاسی رای دادگاه ابلاغ شد. دادگاه مذکور زندانیان سیاسی زهرا صفایی و پرستو معینی و محمدمسعود معینی و کامران رضایی فر را به ۵ سال زندان محکوم کرد.
اولین بازداشت در دی ماه ۱۳۹۸
کامران رضایی فر در دی ۱۳۹۸ به اتهام ارتباط با سازمان مجاهدین خلق ایران توسط ماموران اطلاعاتی بازداشت و به بند ۲۴۰ و ۲۰۹ اوین جهت بازجویی منتقل شد. کامران رضایی فر پس از پایان بازجویی‌ها با قرار وثیقه سنگین از زندان آزاد شد.
کامران رضایی فر در اواخر خرداد ۱۳۹۹ به بازپرسی فراخوانده و به اتهام افساد فی الارض مجددا بازداشت و راهی زندان اوین شد. در جلسه دادگاهی که در ۸ دی ۱۳۹۹ به ریاست قاضی عموزاد برگزار شد، توسط این قاضی تهدید به اعدام و در نهایت در شهریور ۱۴۰۰ قاضی عموزاد حکم اعدام وی را در مرحله بدوی صادر کرد.
او سرانجام در دادگاه به ۵ سال زندان محکوم و در اواخر سال ۱۴۰۱، از زندان اوین آزاد شد.
آخرین بازداشت وی در شهریور ۱۴۰۲ بوده که هم اکنون در زندان اوین محبوس است.
ربودن پریسا درویش در مشهد؛ تداوم پدیده ناپدیدسازی قهری توسط ماموران امنیتی
زندانی کردن بیماران، به ویژه آن‌هایی که به بیماری‌های سخت مبتلا هستند، نقض آشکار اصول بنیادین منشور جهانی حقوق بشر است. این عمل نه تنها خلاف اصول انسانی و اخلاقی است، بلکه با بسیاری از مواد این منشور نیز مغایرت دارد.
برخی از مهم‌ترین موادی که با این عمل نقض می‌شوند، عبارتند از:
حق حیات (ماده ۳): این ماده به صراحت بیان می‌کند که هر فرد حق زندگی دارد. زندانی کردن بیمار به ویژه در شرایطی که دسترسی به مراقبت‌های پزشکی مناسب وجود نداشته باشد، این حق بنیادین را نقض می‌کند.
منع شکنجه و رفتار غیرانسانی (ماده ۵): این ماده هرگونه شکنجه یا رفتار یا مجازات بی‌رحمانه، غیرانسانی یا تحقیرآمیز را ممنوع می‌کند. زندانی کردن بیمار در شرایط نامناسب و بدون دسترسی به مراقبت‌های پزشکی، می‌تواند نوعی شکنجه یا رفتار غیرانسانی محسوب شود.
اصل برابری (ماده ۷): این ماده بیان می‌کند که همه افراد برابر قانونند و حق دارند بدون تبعیض از حمایت برابر قانون برخوردار شوند. زندانی کردن بیمار به دلیل بیماری او، نوعی تبعیض محسوب می‌شود.
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / ایکس / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر