۷ فروردین, ۱۴۰۴دسته‌بندی اعدام
مادران داغدار، که فرزندانشان قربانی سرکوب و سیاست‌های مرگبار حکومت شده‌اند، در سال‌های اخیر به نمادی از مقاومت و ایستادگی در برابر ظلم تبدیل شده‌اند
کانون حقوق بشر ایران، پنج‌شنبه ۷ فروردین‌ماه ۱۴۰۴ – در بهشت زهرای تهران، یکی از مادران داغدار که فرزندش پیش ا ز این اعدام شده است در کنار مزار محسن شکاری، زانو می‌زند. در حالی که بغض در گلو دارد با محسن به یاد فرزندش که توسط سران حکومت اعدام شده است به راز و نیاز می‌پردازد. این مادر، که همچون هزاران مادر دیگر در ایران، داغدار فرزند خویش است، به نشانه عشق و وفاداری به جانباختگان راه آزادی، مزار محسن شکاری را گلباران می‌کند و با صدایی لرزان اما استوار، آرزوی سرنگونی حکومت را بر زبان می‌آورد.
وی از جنایتی که در حق وی شده با محسن راز نیاز می‌کند که فرزندش که یک ورزشکار بوده چگونه با پرونده سازی به اتهام مرتبط با مواد مخدر اعدام شده است. وی ضمن اعلام همبستگی با کارزار سه شنبه‌های نه به اعدام می‌گوید:
«امروز هم سه‌شنبه سال جدیده، سه‌شنبه‌های نه به اعدام، من هم نه میگم به اعدام، لعنت می‌فرستم به جمهوری اسلامی.»
وی که یک روبان قرمز به درخت بالای مزار محسن شکاری بسته است ادامه می‌دهد:
«یک روبان قرمز هم وصل کردم به اعتراض نه به اعدام، نه به جمهوری اسلامی.»
مادران داغدار؛ فریادی که خاموش نمی‌شود
اعدام‌های گسترده در ایران، خانواده‌های بی‌شماری را در سوگ عزیزانشان فرو برده است. مادران داغدار، که فرزندانشان قربانی سرکوب و سیاست‌های مرگبار حکومت شده‌اند، در سال‌های اخیر به نمادی از مقاومت و ایستادگی در برابر ظلم تبدیل شده‌اند. آنها هر هفته، با حضور بر سر مزار فرزندانشان، یاد آنها را زنده نگه می‌دارند و فریاد دادخواهی سر می‌دهند.
بر اساس گزارش‌های منتشرشده از سوی سازمان‌های حقوق بشری، ایران در سال ۱۴۰۳ شاهد افزایش بی‌سابقه اعدام‌ها بود. طی این سال، دست‌کم ۱۱۵۲ نفر در ایران اعدام شدند که این کشور را در صدر لیست کشورهای دارای بیشترین اعدام نسبت به جمعیت قرار داده است. در میان این قربانیان، شمار زیادی از زندانیان سیاسی، فعالان مدنی و حتی نوجوانانی که در زمان بازداشت زیر ۱۸ سال بودند، به چشم می‌خورند.
این اعدام‌ها، که اغلب بدون رعایت استانداردهای دادرسی عادلانه انجام شده‌اند، واکنش‌های گسترده‌ای را در داخل و خارج از ایران برانگیخته است. بسیاری معتقدند که حکومت از اعدام به عنوان ابزاری برای ایجاد رعب و وحشت در جامعه و جلوگیری از اعتراضات مردمی استفاده می‌کند. اما واقعیت نشان داده که این اقدامات، نه‌تنها باعث سکوت مردم نشده، بلکه خشم و نارضایتی عمومی را افزایش داده است.
مزارهای گلباران‌شده؛ نشانه‌ای از عشق و اعتراض
در ماه‌های اخیر، خانواده‌های اعدام‌شدگان به شیوه‌ای نمادین اعتراض خود را نشان داده‌اند. بسیاری از مادران داغدار، با گلباران مزار فرزندانشان، یاد آنها را زنده نگه می‌دارند و پیام ایستادگی خود را به جامعه مخابره می‌کنند.
این مادران که سال‌ها با تهدیدها و سرکوب‌های امنیتی روبه‌رو بوده‌اند، اکنون در صف مقدم جنبش دادخواهی ایستاده‌اند. آنها نه‌تنها برای فرزندان خود، بلکه برای هزاران قربانی دیگر این حکومت، عدالت می‌خواهند و تأکید دارند که تا روزی که آمران و عاملان این جنایات محاکمه نشوند، از پای نخواهند نشست.
حکومت ایران بارها تلاش کرده تا صدای مادران داغدار را خاموش کند. بسیاری از این زنان تحت فشارهای امنیتی قرار گرفته‌اند، از حضورشان در تجمعات جلوگیری شده و برخی از آنها حتی بازداشت شده‌اند. با این حال، سرکوب و تهدید، مانع از آن نشده که آنها به دادخواهی ادامه دهند.
مادران دادخواه، که برخی از آنها عزیزانشان را در اعتراضات خیابانی، در زندان یا حتی در شکنجه‌گاه‌های مخفی از دست داده‌اند، اکنون به نمادی از مقاومت در ایران تبدیل شده‌اند. آنها در کنار دیگر خانواده‌های قربانیان، در تلاش‌اند تا حقیقت را فاش کنند و خواستار اجرای عدالت شوند.
بسیاری از مادران داغدار تأکید دارند که هدف آنها دستیابی به عدالت است. آنها خواهان تشکیل دادگاه‌های مستقل بین‌المللی برای محاکمه مسئولانی هستند که دستور اعدام‌ها و سرکوب‌ها را صادر کرده‌اند. همچنین، آنها خواستار تغییراتی اساسی در سیستم قضایی ایران هستند تا دیگر هیچ خانواده‌ای داغدار فرزند خود نشود.
آرزوی مادران داغدار: ایران بدون اعدام و سرکوب
مادرانی که سال‌ها با داغ از دست دادن عزیزانشان زندگی کرده‌اند، امروز یک خواسته مشترک دارند: پایان اعدام و سرنگونی حکومت سرکوبگر. آنها می‌دانند که این حکومت دیگر قادر به کنترل جامعه نیست و تلاش‌هایش برای خاموش کردن صدای مخالفان بی‌نتیجه خواهد ماند.
با ادامه سرکوب، نارضایتی عمومی در ایران به نقطه انفجار نزدیک شده است. اعتراضات مردمی، اعتصابات و مخالفت‌های گسترده، نشان از جامعه‌ای دارد که دیگر حاضر نیست در برابر ظلم سکوت کند. مادران داغدار، که سال‌ها فریاد عدالت‌خواهی سر داده‌اند، امروز بیش از هر زمان دیگری به تحقق آرزوی خود، یعنی آزادی و عدالت، نزدیک شده‌اند.
در کنار مادران داغدار و خانواده‌های قربانیان، زندانیان سیاسی و برخی از زندانیان عادی نیز در اعتراض به موج اعدام‌ها، به کارزار سه‌شنبه‌های نه به اعدام پیوسته‌اند. این کارزار که از بهمن ۱۴۰۲ آغاز شد، به یکی از مهم‌ترین جنبش‌های مقاومت درون زندان‌های ایران تبدیل شده است. هر هفته، در زندان‌های سراسر کشور، زندانیان با اعتصاب غذا و تحریم وعده‌های غذایی، مخالفت خود را با سیاست‌های سرکوبگرانه و اعدام‌های فزاینده اعلام می‌کنند.
این کارزار در ابتدا از زندان قزلحصار آغاز شد اما اکنون به ۳۸ زندان در سراسر کشور گسترش یافته است. زندانیان با وجود فشارهای امنیتی، تهدیدها و برخوردهای خشن از سوی مأموران زندان، همچنان به این اعتراض ادامه داده‌اند. علاوه بر زندانیان، خانواده‌های آنها نیز در بیرون از زندان‌ها با تجمعات و روش‌های مختلف از این کارزار حمایت کرده‌اند.
کارزار سه‌شنبه‌های نه به اعدام تاکنون توانسته توجه نهادهای حقوق بشری بین‌المللی را به خود جلب کند. سازمان‌هایی مانند عفو بین‌الملل و دیده‌بان حقوق بشر از این حرکت اعتراضی حمایت کرده و خواستار توقف فوری اعدام‌ها در ایران شده‌اند. این کارزار، که نمادی از مقاومت علیه سرکوب سیستماتیک حکومت است، نشان داده که حتی در پشت میله‌های زندان، مبارزه برای زندگی و عدالت ادامه دارد.
جنبش دادخواهی ادامه دارد
مزارهای گلباران‌شده، اشک‌های مادران و فریادهای دادخواهی، همگی نشانه‌هایی از جنبشی هستند که روزبه‌روز گسترده‌تر می‌شود. این مادران، که عزیزانشان را در راه آزادی از دست داده‌اند، نماد امید و استقامت در برابر سرکوب هستند. آنها، با وجود تهدیدها و سرکوب‌ها، همچنان ایستاده‌اند و تا زمانی که حقیقت آشکار نشود و عدالت اجرا نگردد، از مسیر خود عقب‌نشینی نخواهند کرد.
آرزوی آنها برای سرنگونی حکومت و پایان اعـدام‌ها، تنها یک رؤیا نیست؛ بلکه به واقعیتی نزدیک تبدیل شده است که دیر یا زود، با اتحاد و مقاومت مردم، محقق خواهد شد.
افشین علیزاده، بازداشت و بی‌خبری ۴۵روزه از سرنوشت او
جمع‌بندی کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» در سال ۱۴۰۳؛ گسترش اعتراضات در زندان‌های ایران
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / ایکس / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر