۲۵ اسفند, ۱۴۰۳دسته‌بندی گزارش ویژه
وکلای در معرض خطر در ایران – ۹؛ طاهر نقوی، وکیل زندانی محروم از رسیدگی‌های پزشکی
گزارش‌های متعدد نهادهای حقوق بشری که وضعیت ایران و به‌ویژه زندان‌های آن را بررسی می‌کنند، اذعان دارند که مقامات قضائی و سازمان زندان‌های ایران، نقشی مستقیم در محروم کردن زندانیان سیاسی-عقیدتی و وکلا از حق دسترسی به درمان دارند.
فقط در دو ماه اول سال جاری میلادی، دست‌کم چهار زندانی (انور چالشی، حسن دمانی، بهرام درویشی و فرزانه بیجانی‌پور) به دلیل محرومیت عمدی از مراقبت‌های پزشکی حیاتی، جان خود را از دست داده‌اند. این امر به یک روال عادی تبدیل شده است، چرا که علت بسیاری از مرگ‌ومیرها در زندان‌های نظام ولایت فقیه به‌روشنی و قطعیت اعلام نمی‌شود و هیچ نهادی مسئولیت کم‌کاری‌ها، بی‌توجهی‌های پزشکی و اعمال عمدی محرومیت از درمان زندانیان را بر عهده نمی‌گیرد.
عدم رسیدگی پزشکی در زندان‌ها
یکی از نمونه‌های بارز این درد و رنج عمدی که به زندانیان تحمیل می‌شود، آقای طاهر نقوی، وکیل آزاده کشور است که در قیام سراسری ۱۴۰۱، وکالت تعدادی از خانواده‌های جان‌باختگان اعتراضات سراسری را بر عهده داشت.
او در روز ۱۷ بهمن ۱۴۰۲ توسط نیروهای امنیتی حکومت ایران بازداشت و به زندان اوین منتقل شد. ماه‌ها از بازداشت او می‌گذشت، اما خانواده‌اش از دلیل بازداشت و وضعیت پرونده اش بی‌خبر بودند و هیچ‌کس از اتهامات مطروحه علیه این وکیل دادگستری اطلاعی نداشت. این وکیل زندانی خرداد گذشته، در اعتراض به بازداشت و بلاتکلیفی خود، دست به اعتصاب غذا زد. به‌هرحال، پس از گذشت شش ماه از بازداشتش، محاکمه شد در حالی که وکلای این زندانی از دسترسی به پرونده و دلایل اتهامات مطرح‌شده محروم بودند.
طبق معمول، اتهامات «تبلیغ علیه نظام» و «اجتماع و تبانی به قصد برهم زدن امنیت ملی» از جمله اتهامات این‌گونه زندانیان است. سرانجام، طاهر نقوی در شعبه پانزدهم دادگاه انقلاب تهران به ریاست قاضی “صلواتی”، به دلیل اتهام تبلیغ علیه نظام به یک سال زندان و به اتهام اجتماع و تبانی به پنج سال حبس محکوم شد. همچنین دو سال ممنوعیت خروج از کشور و دو سال محرومیت از حقوق اجتماعی و عضویت در احزاب برای او تعیین گردید.
طاهر نقوی محروم از رسیدگی‌های پزشکی
آقای طاهر نقوی در حالی دوران حبس خود را در زندان اوین می‌گذراند که از بیماری‌هایی همچون پروستات و مشکلاتی در ناحیه کمر و دست رنج می‌برد و از رسیدگی مناسب پزشکی و اعزام به مراکز درمانی خارج از زندان محروم است. دردهای ناشی از بیماری پروستات و آسیب‌دیدگی ستون فقرات و بی‌حسی دست راست وی، رنج مضاعفی علاوه بر محکومیت ناعادلانه بر جسم و روان او وارد ساخته است. با این حال، مسئولین قوه قضائیه از درمان تخصصی و اعزام او به بیمارستان جلوگیری کرده‌اند.
در شهریورماه نیز، پس از نزدیک به سه هفته بیماری و ممانعت مسئولان زندان از درمان، آقای نقوی دچار خونریزی معده شد و مسئولان زندان با این وضعیت نیز همچنان از اعزام او به بیمارستان و انجام اقدامات درمانی جلوگیری کردند.
آقای طاهر نقوی در دوم آبان ۱۴۰۲ به دلیل خودداری از پوشیدن لباس زندان و استفاده از دستبند و پابند، از اعزام به بیمارستان منع شد. این چندمین بار بود که آقای نقوی به دلیل مخالفت با پوشیدن لباس زندان و استفاده از دستبند و پابند، از اعزام به بیمارستان و انجام معاینات پزشکی محروم شد.
آقای طاهر نقوی به‌تازگی با شکایت مسئولین زندان اوین با پرونده جدیدی روبه‌رو شده است که اتهاماتی چون «اخلال در نظم عمومی» و «توهین به مأمورین زندان» در آن ذکر شده است. یکی از مأمورین زندان اوین به نام رضا اسدی نادرآبادی، پس از مشاجره لفظی با این وکیل زندانی، او را مورد ضرب و شتم قرار داد و به بخش قرنطینه زندان منتقل کرد.
آخرین مورد بدرفتاری نسبت به آقای طاهر نقوی و خانواده‌اش بدین‌صورت بود که روز ۲۲ اسفند ۱۴۰۳، پس از ۹ ماه از تجویز پزشک زندان مبنی بر فوریت و ضرورت ادامه روند درمان و انجام سونوگرافی و MRI در مراکز درمانی خارج از زندان، طاهر نقوی به بیمارستان اعزام شد. خانواده وی نیز برای پرداخت هزینه‌های آزمایشات به محل بیمارستان دعوت شده بودند که رفتار خشونت‌آمیز، غیرانسانی و تهدیدآمیز مأمورین حفاظت فیزیکی زندان اوین باعث امتناع این وکیل دادگستری از ادامه روند درمان گردید.
مرگ عامدانه دکتر مریم آروین
دکتر مریم آروین، وکیل دادگستری در سیرجان بود؛ وکیلی که در کنار معترضان ایستاد و در جریان خیزش سراسری، وقتی برای دفاع از پرونده یکی از متهمان به دادسرا رفته بود، قاضی پرونده که معاون دادستان هم بود به مریم آروین گفت: «نمی‌توانی وکالت معترضان را قبول کنی چون خودت متهم هستی.»
روز سوم آذر ۱۴۰۱ مأمورین اطلاعاتی با مریم تماس گرفتند که برای پاسخ به چند سوال به اداره اطلاعات برود. مریم روز ۵ آذر ۱۴۰۱به دادسرا رفت، پدر و مادر و همسرش نیز با او رفتند. مریم را با ضرب و شتم و دستبند بازداشت کرده و بردند. روز بعد مادر مریم که برای پیگیری کارهای او رفته بود، بازداشت شد و به زندان «کهن‌شهر» سیرجان منتقل گردید.
مریم در عرض سه هفته، هفت کیلو وزن کم کرده و به اقوامش گفته بود که در زندان به طور مرتب به او آبمیوه می‌دادند که احتمالا دارو در آن ریخته بودند. سرانجام این وکیل جوان سیرجانی، روز ۱۷ بهمن ۱۴۰۱، به کما رفت و در روز ۱۸ بهمن پس از آنکه کبد و ریه‌اش از کار افتاد، جان سپرد.
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / ایکس / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر