۱۶ اسفند, ۱۴۰۳دسته‌بندی حقوق بشر
زندانی سیاسی ابراهیم خلیل صدیقی همدانی ۶۷ ساله، بعد از ۷ سال زندان کف خواب است و در بند جرائم خشن زندانی است. او بیماری دیابت دارد و به دلیل همین بیماری یک انگشت پای او قطع شده اما رسیدگی پزشکی به او نمی شود
کانون حقوق بشر ایران، پنج‌شنبه ۱۶ اسفند‌ماه ۱۴۰۳ – زندانی سیاسی ابراهیم خلیل صدیقی همدانی هم اکنون در زندان خوی تحت بدترین فشارها قرار گرفته و سلامتی او به شدت در خطر است.
به گزارش منبع مطلع، آقای صدیقی همدانی ۶۷ ساله، بعد از ۷ سال زندان کف خواب است و در بند جرائم خشن زندانی است. او بیماری دیابت دارد و به دلیل همین بیماری یک انگشت پای او قطع شده اما رسیدگی پزشکی به او نمی شود.
این منبع می افزاید: «قرار بود او را به زندن ارومیه منتقل کنند. اما نه تنها او را منتقل نکردند، بلکه تختش را از او گرفتند، کف خوابش کردند و بعد از ۷ سال زندان همه امکاناتی که داشت را از او گرفتند. این کارها را رییس زندان به دستور اطلاعات انجام داده است.»
بر اساس گزارشاتی که پیش از این داشتیم، بیماری دیابت آقای همدانی به دلیل عدم تامین انسولین از طرف زندان تشدید و منجر به گسترش عفونت در پای وی شد. به طوری که مجبور شدند انگشت پایش را قطع کنند. وی به دلیل این بیماری و بیماری‌های زمینه‌ای تحمل شرایط سخت زندان را ندارد. اما نه تنها آزادش نکردند، بلکه فرزندش سالار صدیقی همدانی را از او دور و به زندان سلماس تبعید کردند.
زندانی سیاسی ابراهیم خلیل صدیقی همدانی ۶۶ساله، متاهل، اهل ارومیه و تاجر است.
وی در سال۱۳۸۴ به اتهام همکاری با مجاهدین خلق بازداشت و در دادگاه به ۶سال حبس محکوم شد. آقای صدیقی همدانی پس از تحمل ۲سال از مدت محکومیت خود با استفاده از حق آزادی مشروط از زندان آزاد شد.
او مجددا در ۴اسفند۱۳۹۷ به همراه ۲فرزندش توسط نیروهای امنیتی در ارومیه بازداشت شد.
ابراهیم و فرزندش سالار صدیقی همدانی به اتهام «عضویت در مجاهدین خلق» به ۱۵سال حبس تعزیری، به اتهام «تبلیغ علیه نظام» به یک سال حبس تعزیری و به اتهام «فیلمبرداری از مراکز نظامی» به ۳سال زندان در مجموع به ۱۹ سال زندان محکوم شدند.
در دی ماه ۱۴۰۰، این پدر و پسر از زندان ارومیه به مریوان و کامیاران تبعید شدند.
چندی بعد زندانی سیاسی ابراهیم خلیل صدیقی همدانی به زندان خوی تبعید شد. فرزندش سالار صدیقی همدانی را ابتدا به زندان نقده و پس از چندی به زندان سلماس تبعید کردند.
ابراهیم خلیل صدیقی همدانی که به علت بیماری توانایی رسیدگی به مشکلات خود را ندارد، بارها دست به اعتصاب غذا زد تا فرزندش سالار را به نزد او بیاورند.
زندانی کردن بیماران، به ویژه آن‌هایی که به بیماری‌های سخت مبتلا هستند، نقض آشکار اصول بنیادین منشور جهانی حقوق بشر است. این عمل نه تنها خلاف اصول انسانی و اخلاقی است، بلکه با بسیاری از مواد این منشور نیز مغایرت دارد.
برخی از مهم‌ترین موادی که با این عمل نقض می‌شوند، عبارتند از:
حق حیات (ماده ۳): این ماده به صراحت بیان می‌کند که هر فرد حق زندگی دارد. زندانی کردن بیمار به ویژه در شرایطی که دسترسی به مراقبت‌های پزشکی مناسب وجود نداشته باشد، این حق بنیادین را نقض می‌کند.
منع شکنجه و رفتار غیرانسانی (ماده ۵): این ماده هرگونه شکنجه یا رفتار یا مجازات بی‌رحمانه، غیرانسانی یا تحقیرآمیز را ممنوع می‌کند. زندانی کردن بیمار در شرایط نامناسب و بدون دسترسی به مراقبت‌های پزشکی، می‌تواند نوعی شکنجه یا رفتار غیرانسانی محسوب شود.
اصل برابری (ماده ۷): این ماده بیان می‌کند که همه افراد برابر قانونند و حق دارند بدون تبعیض از حمایت برابر قانون برخوردار شوند. زندانی کردن بیمار به دلیل بیماری او، نوعی تبعیض محسوب می‌شود.
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / ایکس / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر