۲۶ اسفند, ۱۴۰۳دسته‌بندی حقوق بشر
جاوید حلیمیان به بهانه جمع نکردن پتو از سوی محمدامین سیف‌زاده، رئیس بند ۴، مورد توهین قرار گرفت و پس از اعتراض، به شدت شکنجه شد
کانون حقوق بشر ایران، یک‌شنبه ۲۶ اسفند‌ماه ۱۴۰۳ – جاوید حلیمیان، که در زندان مرکزی ارومیه، روز شنبه ۲۵ اسفند ۱۴۰۳، توسط مسئولان این زندان مورد ضرب و شتم و شکنجه قرار گرفت.
جاوید حلیمیان از پنج سال پیش به اتهام جرائم مرتبط با مواد مخدر در زندان به سر می‌برد. وی به بهانه جمع نکردن پتو از سوی محمدامین سیف‌زاده، رئیس بند ۴، مورد توهین قرار گرفت و پس از اعتراض، به شدت شکنجه شد.
گزارش‌ها حاکی است که پس از یک ساعت، مهدی فاطمی، مدیر داخله زندان، دستور انتقال جاوید حلیمیان به سالن اصلی زندان را صادر کرد و در آنجا نیز بار دیگر توسط این ۲مسئول مورد ضرب و شتم شدید قرار گرفت.
این مسئولان تهدید کردند که هرگونه اعتراض در این زندان با برخورد خشونت‌آمیز پاسخ داده خواهد شد.
جاوید حلیمیان ۵ سال پیش به اتهام مرتبط با مواد مخدر بازداشت شد. وی ابتدا به اعدام محکوم شده بود، اما حکم وی به ۳۰ سال حبس مشروط همراه با محرومیت از حقوق اولیه زندانیان تغییر یافت.
این حادثه در حالی رخ داده است که پیش‌تر، در اسفند ۱۴۰۲، بیش از ۸۰۰ زندانی زندان مرکزی ارومیه طی نامه‌ای سرگشاده خواستار برکناری پیمان خان‌زاده، رئیس زندان، شده بودند. در این نامه به آزار و اذیت زندانیان و خانواده‌هایشان اشاره شده بود، آزارهایی که به گفته منابع حقوق بشری، منجر به خودکشی چندین زندانی شده است.
اعدام ۶زندانی در زندان‌های اهواز، شیراز و کرمانشاه
حمایت از وکلای در معرض خطر در ایران – ۹؛ طاهر نقوی، وکیل زندانی محروم از رسیدگی‌های پزشکی
شکنجه جاوید حلیمیان، مغایر با تعدادی از قوانین و معاهدات بین‌المللی حقوق بشر است که بر منع مطلق شکنجه و رفتارهای غیرانسانی تأکید دارند. برخی از مهم‌ترین این قوانین عبارتند از:
اعلامیه جهانی حقوق بشر (۱۹۴۸): ماده 5 این اعلامیه صریحاً می‌گوید: «هیچ‌کس نباید تحت شکنجه، یا مجازات‌ها و رفتارهای بی‌رحمانه، غیرانسانی یا تحقیرآمیز قرار گیرد.»
کنوانسیون ضد شکنجه و سایر مجازات‌ها یا رفتارهای ظالمانه، غیرانسانی یا تحقیرآمیز (۱۹۸۴):
این کنوانسیون که توسط بسیاری از کشورها از جمله ایران تصویب نشده، به وضوح شکنجه را ممنوع می‌کند و کشورها را موظف می‌دارد تا هرگونه اعمال شکنجه را تحقیق و مجازات کنند.
میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی (۱۹۶۶): ماده 7 این میثاق بیان می‌کند که «هیچ‌کس نباید تحت شکنجه یا مجازات یا رفتارهای بی‌رحمانه، غیرانسانی یا تحقیرآمیز قرار گیرد.» ایران یکی از امضاکنندگان این میثاق است و به آن متعهد است.
قوانین بین‌المللی حقوق بشر: ممنوعیت شکنجه یک اصل اساسی حقوق بین‌الملل عرفی است که کشورها باید آن را رعایت کنند، حتی اگر به معاهدات خاصی نپیوسته باشند.
کنوانسیون ژنو (۱۹۴۹): در زمینه جنگ‌ها و درگیری‌های مسلحانه، این کنوانسیون‌ها تضمین می‌کنند که اسیران جنگی و غیرنظامیان نباید تحت شکنجه یا رفتارهای غیرانسانی قرار بگیرند.
این قوانین به‌وضوح شکنجه را به عنوان نقض حقوق اساسی انسان‌ها شناسایی می‌کنند و کشورها را ملزم به جلوگیری و پاسخگویی به چنین رفتارهایی می‌نمایند.
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر