امیر نیسی توسط دادگاه انقلاب اهواز و به ریاست «قاضی محمدی» به ۱۵ سال حبس محکوم شده بود. او طی مدت حبس در بندهای مختلف زندان شیبان زندگی کرده و بارها از مشکلات جسمی شکایت کرده بود
کانون حقوق بشر ایران، چهارشنبه ۲۸ آبان‌ماه ۱۴۰۴ – امیر نیسی، زندانی جوان اهل سنت و متولد ۱۳۷۷، که شش سال گذشته را در بندهای هشت و پنج زندان شیبان اهواز سپری کرده بود، شامگاه سه‌شنبه ۲۷ آبان بر اثر عفونت شدید داخلی و بی‌توجهی کامل مسئولان زندان نسبت به وضعیت وخیم سلامت او جان خود را از دست داد. این مرگ دردناک بار دیگر توجه افکار عمومی را به بحران عمیق بهداشت و درمان در زندان‌های جنوب کشور و سیاست سیستماتیک محروم‌سازی زندانیان از خدمات درمانی جلب کرده است.
علائم بیماری نادیده گرفته شد؛ انتقال درمانی ممنوع
بر اساس اطلاعات رسیده، امیر نیسی مدتی طولانی از مشکلات جسمی ناشی از «مو برگشتی» رنج می‌برد؛ مشکلی که بدون درمان به‌موقع، به عفونتی گسترده در نقاط مختلف بدن تبدیل شده بود. به گفته منابع آگاه، علائم تب شدید، ضعف عمومی و گسترش سریع عفونت طی روزهای پایانی بارها توسط هم‌بندیان او به مسئولان گزارش شد، اما نهادهای مسئول در زندان شیبان نه‌تنها اقدامی برای اعزام فوری او به مراکز درمانی انجام ندادند، بلکه عملاً با بی‌تفاوتی آشکار مسیر درمان را مسدود کردند.
این غفلت عامدانه در حالی صورت گرفت که وضعیت جسمی امیر نیسی به مرحله بحرانی رسیده و تنها درمان تخصصی خارج از زندان می‌توانست جان او را نجات دهد. در نهایت، زمانی که بهبود وضعیت او تقریباً غیرممکن شده بود، امیر نیسی با شرایطی وخیم و دیرهنگام به درمانگاه منتقل شد و همان شب جان باخت.
امیر نیسی توسط دادگاه انقلاب اهواز و به ریاست «قاضی محمدی» به ۱۵ سال حبس محکوم شده بود. او طی مدت حبس در بندهای مختلف زندان شیبان زندگی کرده و بارها از مشکلات جسمی شکایت کرده بود. با این حال، هیچ‌گاه روند درمانی مناسب برای او در نظر گرفته نشد؛ موضوعی که خانواده‌های دیگر زندانیان شیبان نیز بارها نسبت به آن هشدار داده‌اند.
زندان شیبان اهواز طی سال‌های گذشته با گزارش‌های متعدد درباره شکنجه، بدرفتاری، کیفیت بسیار پایین بهداشت و درمان و رفتار خشونت‌آمیز مأموران مواجه بوده است. نام «خسرو طرفی»، که از سوی زندانیان و خانواده‌ها با لقب «جلاد زندان شیبان» شناخته می‌شود، در بسیاری از این گزارش‌ها تکرار شده است
مرگی قابل پیشگیری؛ چرا نیسی زنده نماند؟
به گفته هم‌بندی‌های وی، امیر نیسی اگر در زمان مناسب به بیمارستان منتقل می‌شد، امکان نجاتش بسیار بالا بود. اما محرومیت درمانی در زندان شیبان سال‌هاست که یک رویه ثابت و سیستماتیک به شمار می‌رود؛ رویه‌ای که جان ده‌ها زندانی سیاسی، عقیدتی و حتی زندانیان عادی را تهدید می‌کند.
مرگ نیسی تنها یکی از ده‌ها مورد ثبت‌شده در سال‌های اخیر است که تحت عنوان «قتل‌های خاموش در زندان‌ها» از آن یاد می‌شود؛ مرگ‌هایی که بدون سر و صدا، بدون تشکیل پرونده و بدون پاسخگویی، پشت دیوارهای زندان رقم می‌خورند.
زندان شیبان به‌ویژه در سال‌های اخیر، بارها به دلیل مرگ‌های مشکوک، محرومیت درمانی و اعمال خشونت سازمان‌یافته در صدر اخبار بوده است. فعالان حقوق بشر تأکید می‌کنند که فضای امنیتی شدید حاکم بر این زندان، گزارش‌دهی و اعتراض زندانیان را به‌شدت دشوار کرده و همین امر موجب استمرار چرخه مرگ و خشونت شده است.
خانواده‌های زندانیان نیز اغلب با تهدید و فشارهای امنیتی روبه‌رو هستند تا درباره وضعیت عزیزانشان اطلاع‌رسانی نکنند. در چنین شرایطی، آمار واقعی مرگ‌های ناشی از بی‌توجهی درمانی احتمالاً بسیار بیشتر از مواردی است که رسانه‌ای می‌شود.
مرگ مشکوک فرزاد خوش برش در بازداشتگاه اطلاعات ساری؛ نشانه‌های ضرب‌وشتم و شکنجه برای اعتراف‌گیری
ابراهیم پارسامهر؛ ممانعت از درمان و تداوم فشارهای امنیتی در زندان شیبان اهواز
این پرونده مصداق آشکار نقض جدی و سیستماتیک حقوق بنیادین زندانیان است. عدم درمان، محرومیت از خدمات پزشکی و بی‌توجهی عامدانه به وضعیت بحرانی امیر نیسی نشان می‌دهد که حق حیات و سلامت زندانیان در زندان شیبان به‌طور مستمر زیر پا گذاشته می‌شود.
مواد نقض‌شده:
ماده ۳ اعلامیه جهانی حقوق بشر (UDHR):
حق هر فرد به «زندگی، آزادی و امنیت شخصی»؛ مرگ ناشی از عدم رسیدگی پزشکی نقض مستقیم این حق است.
ماده ۵ اعلامیه جهانی حقوق بشر:
منع «رفتار غیرانسانی و تحقیرآمیز»؛ محروم‌سازی درمانی و رها کردن زندانی بیمار در شرایط دردناک، مصداق شکنجه سفید و رفتار غیرانسانی است.
ماده ۱۰ میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی (ICCPR):
برخورد انسانی با همه زندانیان؛ محرومیت درمانی نقض آشکار این تعهد بین‌المللی است.
ماده ۱۲ میثاق بین‌المللی حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی (ICESCR):
حق بر «بالاترین استاندارد قابل دستیابی سلامت»؛ زندان موظف به ارائه خدمات درمانی کافی بوده و کوتاهی در این زمینه غیرقانونی است.
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / ایکس / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر