یکی از وجوه بارز زندان لاکان رشت، تلاش سازمان‌یافته مسئولان برای پنهان کردن واقعیت است. منابع متعدد تأیید کرده‌اند که هرگاه بازرسان یا هیأت‌های بازدیدکننده از تهران وارد زندان می‌شوند، بند سیاسی کاملاً قفل و دسترسی به آن قطع می‌شود
کانون حقوق بشر ایران، چهارشنبه ۲۱ آبان‌ماه ۱۴۰۴ – گزارش‌های تازه از زندان لاکان رشت، یکی از مخوف‌ترین زندان‌های شمال کشور، پرده از شرایط غیرانسانی و سرکوب‌گرانه در بند میثاق، محل نگهداری زندانیان سیاسی، برمی‌دارد؛ جایی که زندانیان عملاً در وضعیتی شبیه به حبس انفرادی دائمی و در محیطی آلوده، بدون امکانات بهداشتی و غذایی مناسب، روزگار می‌گذرانند.
به گزارش منابع مطلع از داخل زندان لاکان رشت، بند موسوم به «میثاق» محل نگهداری زندانیان سیاسی مرد است. در این بند هیچ فضای واقعی برای هواخوری وجود ندارد؛ تنها محوطه‌ای دو متر در دو متر به عنوان «هواخوری» تعیین شده است که رأس ساعت پنج عصر بسته می‌شود.
این محدودیت عملاً به معنای حبس انفرادی دائمی است؛ زندانیان شب و روز را در فضای بسته و بدون نور طبیعی سپری می‌کنند. به گفته منابع آگاه، در زمان بازدید هیأت‌های رسمی از تهران، بند سیاسی کاملاً قفل می‌شود تا هیچ بازدیدکننده‌ای از وجود آن باخبر نشود.
یکی از زندانیان سابق این بند در گزارشی محرمانه نوشته است:
«در لاکان، بند سیاسی را طوری پنهان می‌کنند که گویی وجود ندارد. وقتی هیأت‌های نظارت از تهران می‌آیند، درها را قفل می‌کنند تا صدای کسی شنیده نشود.»
گزارش‌ها حاکی است که در زندان لاکان رشت هیچ امکانات اولیه‌ای برای ورزش، بهداشت یا حتی اصلاح مو و ریش زندانیان وجود ندارد.
سلول‌های انفرادی این زندان فاقد سرویس بهداشتی و حتی شیر آب هستند. کف سلول‌ها سیمانی و خالی است و به هر زندانی تنها یک پتوی آلوده و پر از حشره داده می‌شود.
زندانیان برای نظافت ناچارند از آب معدنی استفاده کنند — آبی که تنها با پرداخت بهای گزاف ۹۶ هزار تومان برای هر بطری قابل تهیه است، در حالی که قیمت درج‌شده روی بطری‌ها ۱۵ هزار تومان است.
نان و غذا نیز وضعیتی مشابه دارد. وعده‌های غذایی بیشتر شامل حبوبات بی‌کیفیت است و در بسیاری از موارد، لوبیاهای آلوده به حشره در میان آن‌ها دیده می‌شود. نان زندان به‌قدری بی‌کیفیت است که به گفته زندانیان، «حتی حیوان هم آن را نمی‌خورد».
در بند میثاق، هشت اتاق وجود دارد اما مسئولان زندان تنها چهار اتاق را باز نگه می‌دارند تا با تنگ کردن فضا، فشار روانی مضاعفی بر زندانیان سیاسی وارد کنند.
هیچ مقام مسئولی پاسخگوی این وضعیت نیست؛ نه مددکار، نه رئیس زندان و نه قاضی ناظر. هر سه یا چهار ماه یک بار، پس از فشار زیاد، مسئولان از بند بازدید می‌کنند اما این بازدیدها به دادن وعده‌های توخالی محدود می‌شود.
به گفته منابع داخلی، ورود هرگونه وسیله نوشتاری، خودکار یا دفتر یادداشت به بند سیاسی ممنوع است. زندانیان از هر امکان ارتباطی محروم‌اند، و حتی درخواست ملاقات با وکیل یا خانواده با تأخیرهای طولانی و گاه بدون پاسخ مواجه می‌شود.
یکی از وجوه بارز زندان لاکان رشت، تلاش سازمان‌یافته مسئولان برای پنهان کردن واقعیت است. منابع متعدد تأیید کرده‌اند که هرگاه بازرسان یا هیأت‌های بازدیدکننده از تهران وارد زندان می‌شوند، بند سیاسی کاملاً قفل و دسترسی به آن قطع می‌شود. این پنهان‌کاری موجب شده بخش زیادی از واقعیت درون زندان در گزارش‌های رسمی منعکس نشود.
یک منبع مطلع در گفت‌وگو با شبکه‌های حقوق بشری گفته است:
«زندان لاکان نمونه کامل پنهان‌کاری است. هیچ‌کس اجازه ندارد از بند میثاق گزارش دهد. اگر کسی چیزی بگوید، به سلول انفرادی یا به بند تنبیهی منتقل می‌شود.»
اعدام ۱۲ زندانی در بیرجند، یاسوج، سبزوار، یزد، شیراز، سنندج، جیرفت، برازجان و دزفول
کارشناسان حقوق بشر می‌گویند وضعیت بند میثاق زندان لاکان رشت مصداق «شکنجه سفید» و نقض فاحش حقوق بشر است. انزوای طولانی، قطع ارتباط با جهان بیرون، سوءتغذیه، نبود امکانات بهداشتی، و فشار روانی، از مهم‌ترین روش‌های شکنجه غیرمستقیم به شمار می‌آید.
به گفته منابع نزدیک به خانواده زندانیان، شرایط کنونی در لاکان نه‌تنها سلامت جسمی بلکه تعادل روانی زندانیان را به خطر انداخته است.
در گزارش‌های منتشرشده از سوی نهادهای مدافع حقوق زندانیان، تأکید شده که سیاست «حبس در حبس» در زندان لاکان، با هدف خرد کردن اراده زندانیان سیاسی به کار گرفته می‌شود.
شرایط حاکم بر بند میثاق در زندان لاکان رشت مصداق آشکار نقض سیستماتیک حقوق بنیادین زندانیان سیاسی است. زندانیان در سلول‌هایی بدون امکانات بهداشتی، بدون هواخوری مناسب و با دسترسی محدود به آب آشامیدنی نگهداری می‌شوند؛ این وضعیت نقض صریح ماده ۵ اعلامیه جهانی حقوق بشر و ماده ۷ میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی است که هرگونه شکنجه یا رفتار غیرانسانی را ممنوع می‌کند.
عدم دسترسی به وکیل، قطع ارتباط با خانواده و نگهداری طولانی‌مدت در انزوای کامل، مصداق بازداشت خودسرانه و محرومیت از دادرسی عادلانه است. همچنین کیفیت بسیار پایین غذا، نبود امکانات درمانی و عدم رعایت بهداشت، با حق برخورداری از سطح زندگی و سلامت مناسب در تضاد آشکار است.
گزارش‌ها نشان می‌دهد که مسئولان زندان با بستن نیمی از اتاق‌ها و محدود کردن هواخوری، عملاً از حبس در حبس به عنوان ابزاری برای شکنجه روانی استفاده می‌کنند؛ اقدامی که مغایر با تمامی اصول انسانی و تعهدات بین‌المللی در زمینه رعایت حقوق زندانیان است.
ماده ۳ (حق حیات و آزادی و امنیت شخصی)
ماده ۵ (منع شکنجه و رفتار ظالمانه، غیرانسانی یا تحقیرآمیز)
ماده ۹ (منع بازداشت یا تبعید خودسرانه)
ماده ۱۰ (حق دادرسی عادلانه و برخورد انسانی با بازداشت‌شدگان)
ماده ۲۵ (حق برخورداری از سطح زندگی مناسب شامل غذا، بهداشت و سلامت)
زندان لاکان رشت نمادی از فروپاشی انسانی در نظام زندانها
زندان لاکان رشت امروز نه صرفاً یک زندان، بلکه نمادی از فروپاشی اخلاقی و انسانی در ساختار زندانبانی کشور است. گزارش‌های مکرر از وضعیت فاجعه‌بار بند میثاق نشان می‌دهد که شکنجه، بی‌عدالتی و تحقیر، بخشی از سازوکار روزمره اداره این زندان است.
تداوم این وضعیت، بدون پاسخگویی مقامات و در سکوت رسانه‌های رسمی، نشان می‌دهد که زندان لاکان تنها یک نام نیست؛ بلکه سندی زنده از نقض سیستماتیک حقوق بشر و گواهی دردناک بر وضعیت زندانیان سیاسی در دیکتاتوری حاکم بر ایران است.
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / ایکس / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر