به گفته خانواده سیامک امینی، وضعیت جسمی او به حدی بحرانی است که بدون تزریق داروهای دوره‌ای در معرض عوارض شدید قرار دارد
کانون حقوق بشر ایران، دوشنبه ۱۹ آبان‌ماه ۱۴۰۴ – سیامک امینی، زندانی سیاسی دهه شصت و از بازداشت‌شدگان سیاسی تهران، با وجود ابتلا به بیماری خودایمنی و نیاز فوری به درمان تخصصی، همچنان از دسترسی به خدمات پزشکی در زندان اوین محروم است. خانواده و نزدیکان او از وخامت وضعیت جسمانی وی و بی‌توجهی عامدانه مسئولان زندان نسبت به وضعیت درمانی‌اش ابراز نگرانی کرده‌اند.
بیماری و بی‌توجهی عامدانه مسئولان زندان
زندانی سیاسی سیامک امینی، سال‌هاست از بیماری خودایمنی موسوم به «بهجت» رنج می‌برد؛ بیماری‌ای که در صورت عدم درمان و مراقبت منظم می‌تواند منجر به آسیب‌های جدی به چشم، مفاصل و سیستم ایمنی بدن شود.
طبق گفته خانواده او، آقای امینی نیاز فوری به تزریق داروهای ماهانه و همچنین آمپول‌های مخصوص درمان پوکی استخوان دارد، اما مسئولان زندان اوین و پیش‌تر زندان اوین، از اعزام او به بیمارستان و انجام آزمایش‌های تخصصی جلوگیری کرده‌اند.
این رفتار، به گفته منابع آگاه، بخشی از سیاست فشار بر زندانیان سیاسی است که با هدف شکستن مقاومت آنان از طریق اعمال رنج و فرسایش جسمی دنبال می‌شود.
به گفته خانواده سیامک امینی، وضعیت جسمی او به حدی بحرانی است که بدون تزریق داروهای دوره‌ای در معرض عوارض شدید قرار دارد.
پزشکان زندان پیش‌تر ضرورت اعزام او به بیمارستان تخصصی را تأیید کرده بودند، اما اداره زندان با این بهانه که «امنیت انتقال باید تأیید شود»، مانع اعزام او شده است.
به‌رغم ارسال چندین نامه از سوی خانواده به دادستانی تهران و دادیار ناظر بر زندان، تاکنون هیچ‌گونه پاسخی به درخواست‌های آنان داده نشده است. خانواده او این رفتار را نوعی «آزار سیستماتیک» و مصداق شکنجه سفید می‌دانند.
زندانی سیاسی دهه شصت تا بازداشت مجدد در دهه چهاردهم
سیامک امینی، فرزند محمد، متولد ۱۳۴۱ و ساکن تهران، از زندانیان سیاسی دهه ۶۰ است. او از نوروز سال ۱۳۶۳ تا سال ۱۳۶۸ در زندان‌های دیکتاتوری حاکم محبوس بود و پس از آزادی نیز همواره تحت نظر نهادهای امنیتی قرار داشت.
او در مردادماه ۱۴۰۳ بار دیگر جهت اجرای حکم سه سال و شش ماه حبس، بازداشت و به زندان اوین منتقل شد.
اتهامات او «اجتماع و تبانی علیه امنیت ملی» و «تبلیغ علیه نظام» عنوان شده است.
بر اساس حکم صادرشده در شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب به ریاست قاضی ایمان افشاری، او علاوه بر حبس تعزیری، به دو سال ممنوعیت از فعالیت در گروه‌ها، استفاده از تلفن هوشمند و خروج از کشور محکوم شده است.
زندان فجر دزفول؛ از بند قرآن تا تقسیم قدرت بین زندانبانان و جاسوسان
پیوستن زندانیان مرد زندان زاهدان به کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام»
اخلال در مسیر درمان و تداوم فشارهای امنیتی
در حالی که سازمان پزشکی قانونی پیش‌تر بر ضرورت توقف اجرای حکم به دلیل شرایط خاص جسمی وی تأکید کرده بود، مقامات قضایی نه‌تنها این توصیه را نادیده گرفتند بلکه مانع دسترسی او به درمان نیز شده‌اند.
خانواده سیامک امینی می‌گویند او بارها برای دریافت مجوز درمان از مسئولان زندان و دادستانی درخواست داده اما با بی‌توجهی یا تهدید مواجه شده است.
این وضعیت، به گفته فعالان حقوق بشر، بخشی از الگوی گسترده‌ای است که در آن زندانیان سیاسی بیمار به‌جای دریافت درمان، عملاً با محرومیت درمانی و فشارهای روانی مجازات مضاعف می‌شوند.
پرونده سیامک امینی نمونه‌ای از نقض سیستماتیک حقوق زندانیان سیاسی در ایران است؛ جایی که بیماری، ابزار فشار و مجازات ثانویه تلقی می‌شود.
حق حیات و سلامت (ماده ۳ اعلامیه جهانی حقوق بشر): امتناع از درمان و بی‌توجهی عامدانه به وضعیت وخیم جسمی، مصداق تهدید مستقیم علیه جان اوست.
منع شکنجه و رفتار غیرانسانی (ماده ۵): محرومیت از درمان پزشکی برای بیمار مزمن، شکل پنهانی از شکنجه سفید است.
حق دسترسی به خدمات درمانی (ماده ۲۵): جلوگیری از انتقال به بیمارستان و دریافت دارو نقض آشکار حق برخورداری از خدمات درمانی است.
حق دادرسی عادلانه (ماده ۱۰): صدور احکام سنگین بدون دسترسی به وکیل مستقل و روند شفاف قضایی، نمونه دیگری از بی‌عدالتی سیستماتیک است.
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / ایکس / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر