امیر نیسی اهل روستای بیت‌دنیار در اهواز بود و از پیروان اهل سنت به شمار می‌رفت. او در سال ۱۳۹۸، زمانی که هنوز نوجوان بود، به واسطه ارتباط در شبکه‌های اجتماعی با فردی که بعدها مأمور اطلاعاتی معرفی شد، بازداشت گردید
کانون حقوق بشر ایران، جمعه ۳۰ آبان‌ماه ۱۴۰۴ – امیر نیسی (عبدالنور کعبی عطشانی)، زندانی اهل سنت و متولد ۱۳۷۷، شامگاه سه‌شنبه ۲۷ آبان ۱۴۰۴ در زندان شیبان اهواز جان خود را از دست داد. علت مرگ، به گفته منابع مطلع، عفونت شدید داخلی ناشی از عدم رسیدگی پزشکی به بیماری مزمن او بوده است. خانواده وی و مراجع حقوق بشری، این حادثه را نمونه‌ای از بحران ساختاری در سیستم قضایی و بهداشتی زندان‌ها دانسته‌اند که جان زندانیان سیاسی و عقیدتی را به خطر می‌اندازد.
امیر نیسی اهل روستای بیت‌دنیار در اهواز بود و از پیروان اهل سنت به شمار می‌رفت. او در سال ۱۳۹۸، زمانی که هنوز نوجوان بود، به واسطه ارتباط در شبکه‌های اجتماعی با فردی که بعدها مأمور اطلاعاتی معرفی شد، بازداشت گردید. او یک سال پس از حمله به رژه نیروهای مسلح در اهواز در شهریور ۱۳۹۷ بازداشت و توسط شعبه دادگاه انقلاب اهواز به اتهام «ارتباط با گروه‌های تکفیری» به ۱۵ سال حبس محکوم شد.
زندانیان هم‌بند امیر نیسی گزارش داده‌اند که وی مدت‌ها از بیماری مزمن رنج می‌برد و دچار «عود بیماری» شده بود. در روزهای آخر، با تب شدید و وخامت حال عمومی به درمانگاه زندان منتقل شد. با وجود تزریق دارو، وضعیت او بدتر شد و مسئولان زندان از انتقال فوری او به بیمارستان خارج از زندان خودداری کردند. یکی از هم‌بندان وی اظهار داشت که حتی پس از اعلام عفو عمومی در پی اعتراضات سراسری ۱۴۰۱، امیر نیسی و سایر زندانیان عقیدتی از این بخشش مستثنی بوده و حتی یک روز مرخصی استعلاجی به آنان تعلق نگرفته است.
روز پنجشنبه ۲۹ آبان ۱۴۰۴، پیکر امیر نیسی تحت نظارت گسترده نیروهای امنیتی به خانواده تحویل داده شد. خانواده تنها توانستند لحظاتی کوتاه با جسد دیدار کنند و مراسم خاکسپاری در همان روز و در فضای کاملاً امنیتی برگزار شد. امکان برگزاری مراسم عمومی و عزاداری برای وی فراهم نشد.
این پرونده مصداق آشکار نقض جدی و سیستماتیک حقوق بنیادین زندانیان است. عدم درمان، محرومیت از خدمات پزشکی و بی‌توجهی عامدانه به وضعیت بحرانی امیر نیسی نشان می‌دهد که حق حیات و سلامت زندانیان در زندان شیبان به‌طور مستمر زیر پا گذاشته می‌شود.
مواد نقض‌شده:
ماده ۳ اعلامیه جهانی حقوق بشر (UDHR):
حق هر فرد به «زندگی، آزادی و امنیت شخصی»؛ مرگ ناشی از عدم رسیدگی پزشکی نقض مستقیم این حق است.
ماده ۵ اعلامیه جهانی حقوق بشر:
منع «رفتار غیرانسانی و تحقیرآمیز»؛ محروم‌سازی درمانی و رها کردن زندانی بیمار در شرایط دردناک، مصداق شکنجه سفید و رفتار غیرانسانی است.
ماده ۱۰ میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی (ICCPR):
برخورد انسانی با همه زندانیان؛ محرومیت درمانی نقض آشکار این تعهد بین‌المللی است.
ماده ۱۲ میثاق بین‌المللی حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی (ICESCR):
حق بر «بالاترین استاندارد قابل دستیابی سلامت»؛ زندان موظف به ارائه خدمات درمانی کافی بوده و کوتاهی در این زمینه غیرقانونی است.
از زندان تا خیابان‌های کهگیلویه‌وبویراحمد؛ نامه‌ای یک زندانی سیاسی
تهدید همسر احمد ناصری در پی وخامت حال او در زندان سپیدار
مرگ امیر نیسی تنها یک حادثه فردی نیست؛ بلکه نمونه‌ای از روند سیستماتیک محرومیت زندانیان از خدمات پزشکی در زندان‌هاست که طی سال‌های اخیر بارها گزارش شده است. فعالان حقوق بشر این حادثه را هشدار جدی برای مسئولان قوه قضائیه، سازمان زندان‌ها و نهادهای نظارتی دانسته و خواستار تحقیقات فوری، شفاف‌سازی کامل و پاسخگویی عوامل متخلف شده‌اند.
منابع محلی و حقوق بشری تأکید دارند که بحران‌های ساختاری در زندان‌های دیکتاتوری حاکم بر ایران به ویژه در حوزه بهداشت و درمان، تهدیدی جدی برای جان زندانیان است و حوادث مشابه امیر نیسی در گذشته نیز تکرار شده است. این مسئله، ضرورت نظارت بین‌المللی و اصلاحات فوری در سیستم زندان‌ها را بیش از پیش برجسته می‌کند.
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / ایکس / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر