کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» با شعار واحد «نه به اعدام» پایه‌های همبستگی اجتماعی را تقویت کرده و نشان می‌دهد که اعتراضات در ایران به مرحله‌ای تازه از بلوغ و سازمان‌یافتگی رسیده است
مردم در ده‌ها شهر از جمله: تربت حیدریه، شوشتر، رشت، شیراز، ساری، اراک، تبریز، نهاوند، شهرری، اصفهان، کرمان، مشهد، سوادکوه، همدان، تهران با وجود تهدید و فشار نیروهای امنیتی، تجمع‌های اعتراضی برگزار کردند. شرکت کنندگان در حمایت از این کارزار سراسری تراکت و پلاکاردهایی با شعارهایی هم‌چون:
نه به اعدام
قسم به خون یاران ایستاده‌ایم تا پایان
حکومت اعدامی یک خواب خوش ندارد
از سه‌شنبه‌های نه به اعدام حمایت کنید
زندانی سیاسی آزاد باید گردد
به سه‌شنبه‌های نه به اعدام بپیوندید
با اعدام سکوت نمی‌کنیم
طناب دار جلاد برگردن دماوند دیگر اثر ندارد
اعدام نکنید
درود بر زندانی مقاوم
لغو فوری حکم اعدام
مرگ بر دیکتاتور
اعدام بعدی قیامه
نهادهای حقوق بشری از جهش شدید آمار اعدام‌ها در سال‌های اخیر خبر می‌دهند؛ روندی که آن را ابزار مستقیم حکومت برای ایجاد رعب عمومی، کنترل اعتراضات و سرکوب جامعه معرفی می‌کنند. اعدام معترضان و زندانیان سیاسی، به‌ویژه بازداشت‌شدگان خیزش ۱۴۰۱، با پرونده‌های سنگین‌بار از شکنجه، اعتراف‌گیری اجباری، دادگاه‌های چند دقیقه‌ای و محرومیت از وکیل مستقل همراه بوده است.
کارشناسان می‌گویند افزایش اعدام‌ها نه نشانه «اجرای قانون»، بلکه واکنشی آشکار به ترس حاکمیت از اعتراضات مردمی است. حکومت می‌کوشد با هر اعدام پیام «هزینه اعتراض» را به جامعه ارسال کند؛ اما برخلاف گذشته، این سیاست اکنون با موجی تازه از همبستگی عمومی روبه‌رو شده است.
کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام»؛ استمرار یک مقاومت سازمان‌یافته
کارزار سراسری «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» که به‌صورت منظم در خیابان‌ها، محلات، دانشگاه‌ها و حتی در شبکه‌های اجتماعی پیگیری می‌شود، امروز به ستون مقاومت در برابر ماشین اعدام تبدیل شده است.
فعالان این کارزار می‌گویند این کارزار تنها یک اعتراض موردی نیست، بلکه «یک برنامه هفتگی هدفمند» است که استمرار آن، حکومت را از فروپاشی دیوار سکوت و افکار عمومی بیمناک‌تر کرده است.
شعار محوری این حرکت، «نه به اعدام» اکنون فراتر از یک مطالبه حقوق بشری، به نماد اعتراض عمومی علیه سیاست‌های سرکوبگرانه و ضدانسانی حاکمیت بدل شده است.
نقش محوری خانواده‌های زندانیان سیاسی محکوم به اعدام
یکی از درخشان‌ترین و انسانی‌ترین چهره‌های این کارزار، حضور خانواده‌های زندانیان سیاسی محکوم به اعدام است؛ خانواده‌هایی که فرزندانشان در آستانه اجرای حکم قرار دارند و سال‌هاست زیر فشار امنیتی، محرومیت و تهدید زندگی کرده‌اند.
این خانواده‌ها هفته‌هاست در صف نخست این کارزار ایستاده‌اند و با در دست داشتن عکس‌های فرزندان خود، پیام «نه به اعدام» را از دل رنج و درد به اعتراض جمعی تبدیل کرده‌اند.
مادران دادخواه؛ صدای بلند کارزار
در یکی از تجمع‌های اخیر، مادر شاهرخ دانشورکار، زندانی سیاسی محکوم به اعدام، عکسی از فرزندش و دیگر محکومان در دست داشت فریاد می‌زد:
«نه به اعدام، بچه‌های ما را اعدام نکنید!»
در صحنه‌ای دیگر، خانواده‌های زندانیان سیاسی محکوم به اعدام با بنرهایی در دست خطاب به مردم گفتند:
«نه به اعدام، اعدام نه! از سه‌شنبه‌های نه به اعدام حمایت کنید، نه به اعدام هرگز و برای هیچکس»
این تصاویر خطوط تازه‌ای از شجاعت و ایستادگی را در حافظه جمعی جامعه تثبیت کرده است. ناظران می‌گویند حضور این خانواده‌ها به کارزار روح تازه‌ای بخشیده و آن را از یک حرکت صرفاً اعتراضی به جنبشی با محوریت عدالت‌خواهی، کرامت انسانی و مادران دادخواه تبدیل کرده است.
نود و پنجمین هفته کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» در ۵۴ زندان
صدور حکم اعدام برای محمدمهدی سلیمانی؛ در سایه سکوت اجباری خانواده و پرونده‌ای پر از ابهام
پاسخ حکومت؛ تهدید، احضار و فشار بر خانواده‌ها
در برابر این موج رو‌به‌گسترش، دستگاه امنیتی با احضار، تهدید، محدودیت و پرونده‌سازی علیه خانواده‌ها تلاش کرده آنان را به سکوت وادارد. برخی از خانواده‌ها گزارش داده‌اند که مأموران امنیتی به آن‌ها گفته‌اند:
«اگر رسانه‌ای کنید، وضعیت فرزندتان بدتر می‌شود.
حتی خانواده‌های برخی محکومان گفته‌اند که حکومت بدون اطلاع قبلی و محرمانه، اعدام‌ها را اجرا می‌کند تا از شکل‌گیری موج اعتراض جلوگیری کند.
مسدودسازی تجمع‌ها، بازداشت فعالان سیاسی، تهدید خانواده‌ها، و انتشار گزارش‌های جهت‌دار رسانه‌های حکومتی بخشی از تلاش ساختار امنیتی برای خاموش کردن این حرکت است. اما گستردگی بازنشر تصاویر و ویدئوهای این کارزار نشان می‌دهد که امکان مهار آن روزبه‌روز کمتر شده است.
استمرار حرکت؛ نه یک اعتراض مقطعی، بلکه یک مسیر بلندمدت
فعالان کارزار اعلام کرده‌اند که این حرکت متوقف نخواهد شد و هر هفته، سه‌شنبه‌ها، تجمع‌ها و فعالیت‌های میدانی و آنلاین ادامه خواهد داشت. در بیانیه‌های اخیر این کارزار آمده است:
«تا توقف کامل اعدام و لغو احکام زندانیان سیاسی، سه‌شنبه‌های نه به اعدام ادامه دارد.»
افزایش مشارکت مردمی — از حضور چهره‌های دانشگاهی و فرهنگی گرفته تا پیوستن بازنشستگان، دانشجویان و زنان — نشان می‌دهد که این کارزار توانسته فراتر از یک حرکت گروهی برود و به یک مطالبه اجتماعی بدل شود.
کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام»؛ نقطه مقابل سیاست‌های سرکوبگرانه
در شرایطی که حکومت با سرعت‌دادن به اعدام‌ها می‌کوشد جامعه را مرعوب و خاموش کند، کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» با شعار واحد «نه به اعدام» پایه‌های همبستگی اجتماعی را تقویت کرده و نشان می‌دهد که اعتراضات در ایران به مرحله‌ای تازه از بلوغ و سازمان‌یافتگی رسیده است.
این کارزار اکنون نه‌تنها نمادی از مقاومت اجتماعی است، بلکه به صدای مشترک جامعه، خانواده‌های داغدار، زندانیان سیاسی، و مردمی تبدیل شده که خواهان پایان دادن به چرخه خشونت حکومتی هستند.
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / ایکس / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر