۱۴ آذر, ۱۴۰۳دسته‌بندی گزارش ویژه
لیست بخش‌های مختلف
1. تقسیم‌بندی بندها – ساختاری برای تحقیر
2. شرایط فیزیکی و امکانات – یک فاجعه انسانی
3. کار اجباری – بهره‌کشی از جان و روح زندانیان
4. غذا – رژیمی برای تحقیر و مرگ خاموش
5. درمان و سلامت – مرگ خاموش در سایه بی‌تفاوتی
6. مدیریت زندان- چهره‌ای خشن و فاسد
7. تبلیغات دروغین – ساختن چهره‌ای جعلی از انسان‌دوستی
8. فراخوان به پژواک دردهای زندانیان
گزارش ویژه: جهنمی به نام زندان پارسیلون خرم‌آباد
پشت دیوارهای سرد و بلند زندان پارسیلون، روایت‌هایی از نقض آشکار حقوق بشر و کرامت انسانی نهفته است که تصویرگر ابعاد گسترده بی‌عدالتی در نظام قضایی ایران است. در این زندان، نه تنها آزادی بلکه شأن انسانی به طور کامل انکار شده و ابتدایی‌ترین حقوق زندانیان در چارچوب سیستمی سرکوبگر و بی‌رحم زیر پا گذاشته می‌شود.
زندان پارسیلون، که به ظاهر باید محلی برای بازپروری و اصلاح باشد، به یک ابزار سیاسی برای ارعاب، تحقیر و شکستن روح زندانیان تبدیل شده است. شواهد و روایت‌های متعدد نشان می‌دهند که زندانیان این مکان، نه تنها از امکانات حداقلی محروم هستند، بلکه به طور هدفمند در معرض رفتارهای غیرانسانی قرار می‌گیرند. شرایط نامناسب بهداشتی، محرومیت از مراقبت‌های پزشکی، محدودیت‌های شدید ارتباطی، و رفتارهای تحقیرآمیز تنها بخشی از واقعیت تلخی است که در این زندان جاری است.
زندان پارسیلون خرم آباد
هر بند و هر سلول این زندان، یادآور سیاست‌هایی است که هدفشان حذف هرگونه مقاومت و اراده انسانی است. این گزارش، بر اساس شهادت‌های به‌دست‌آمده از زندانیان سابق و خانواده‌های آنان، نشان می‌دهد که زندانیان در پارسیلون، به‌جای گذراندن دوران محکومیت در چارچوب قانون، در یک فضای آکنده از وحشت و سرکوب روانی زندگی می‌کنند.
این زندان نماد بارز سیاستی است که در آن عدالت جای خود را به سرکوب و انتقام‌جویی داده است. در حالی که نظام قضایی باید پایبند به اصول شفافیت، قانون‌مداری و احترام به کرامت انسانی باشد، زندان پارسیلون به محلی برای اجرای سیاست‌های سرکوبگرانه حاکمیت تبدیل شده است. روزها در این زندان با هراس و ابهام سپری می‌شوند و شب‌ها در کابوس‌های ممتد زندانیان به پایان می‌رسند.
این گزارش صدای کسانی است که در سکوتی تحمیلی به سر می‌برند، کسانی که حق اولیه زندگی انسانی‌شان از آن‌ها سلب شده است. رسانه‌ها، نهادهای حقوق بشری و جامعه بین‌المللی نباید در برابر این وقایع بی‌تفاوت بمانند. لازم است که صدای این مظلومان به گوش جهانیان برسد و اقدامات لازم برای توقف این رویه‌های غیرانسانی صورت گیرد.
زندانیان پارسیلون، نماینده میلیون‌ها انسانی هستند که حقوقشان در سایه استبداد نظام‌مند به‌طور روزمره پایمال می‌شود. این وضعیت، زنگ خطری برای تمامی وجدان‌های بیدار است؛ وجدان‌هایی که باید برای بازگرداندن عدالت و احیای کرامت انسانی، متحدانه اقدام کنند.
تقسیم‌بندی بندها – ساختاری برای تحقیر
زندان پارسیلون ۷بند اصلی دارد، اما این تقسیم‌بندی نه بر اساس معیارهای انسانی، بلکه برای ایجاد طبقه‌بندی ظالمانه و مدیریت بحران‌زده طراحی شده است. بندهای ۱، ۲ و ۳ محل نگهداری محکومین با جرایم سنگین، احکام اعدام و زندانیان بلاتکلیف است. بند نظام، مختص نظامیان متخلف، و بند مالی، برای کسانی است که به جرم بدهی مالی زندانی شده‌اند، از جمله محکومین به پرداخت مهریه.
عجیب‌تر از همه بند قرنطینه است، جایی که زندانیان تازه‌وارد تا تعیین تکلیف نهایی، در فضایی نامناسب و با حداقل امکانات، روزهای سختی را سپری می‌کنند.
شرایط فیزیکی و امکانات – یک فاجعه انسانی
فضاهای فیزیکی زندان با استانداردهای زندگی انسانی فاصله‌ای غیرقابل تصور دارند. بند ۲ که برای ۲۵۰ تا ۳۰۰ نفر طراحی شده، در زمستان تا ۱۳ نفر را در هر اتاق ۶ نفره جای می‌دهد. امکانات بهداشتی شامل تنها دو حمام و شش سرویس بهداشتی برای صدها زندانی است؛ وضعیتی که به راحتی بیماری‌ها را گسترش می‌دهد و عزت نفس زندانیان را پایمال می‌کند.
کار اجباری – بهره‌کشی از جان و روح زندانیان
کارگاه‌های به‌ظاهر تولیدی زندان، محلی برای بهره‌کشی مدرن هستند. قالی‌بافی، تسبیح‌سازی و خیاطی، به بهانه کارآفرینی، به زندانیان تحمیل می‌شود. اما حقیقت تلخ‌تر از آن است که به چشم می‌آید، زندانیان مجبورند ابزار و مواد اولیه کار را از جیب خود تهیه کنند و محصول نهایی نیز بدون پرداخت هیچ مزدی، در بیرون فروخته می‌شود.
حتی زندانیانی که در انتظار اجرای حکم اعدام هستند، از ساعت ۸ صبح تا ۱۲ ظهر مجبور به کار می‌شوند. اعتراضی کوچک به این وضعیت، منجر به انتقال زندانی به قرنطینه یا انفرادی می‌شود، جایی که شکنجه روانی و جسمی در انتظار اوست.
غذا – رژیمی برای تحقیر و مرگ خاموش
غذا در زندان پارسیلون، نه تنها از نظر کیفیت، بلکه از نظر کمیت نیز تحقیرآمیز است. وعده‌های غذایی به حدی کم و بی‌کیفیت هستند که زندانیان مجبورند آن‌ها را دور بریزند یا برای سیر شدن از جیب خود خرید کنند.
زندانیانی که پول ندارند، اغلب با گرسنگی مضاعف مواجه می‌شوند و برای زنده ماندن، به شستن ظروف و لباس‌های دیگر زندانیان تن می‌دهند. در چنین شرایطی، کرامت انسانی به‌سادگی لگدمال می‌شود.
درمان و سلامت – مرگ خاموش در سایه بی‌تفاوتی
دسترسی به درمان و دارو در زندان پارسیلون، تنها برای کسانی ممکن است که توان مالی دارند. پزشکان بی‌تفاوت و نبود امکانات اولیه درمانی، جان بسیاری را گرفته است. یک زندانی جانباز زیر حکم اعدام، تنها به دلیل تأخیر در انتقال به بیمارستان، جان خود را از دست داد.
زندانیان برای خرید داروهای ضروری، نیازمند کارت بانکی یا کمک مالی از خانواده‌هایشان هستند، و اگر توان مالی نداشته باشند، مرگ خاموش در انتظار آن‌هاست.
مدیریت زندان- چهره‌ای خشن و فاسد
افشین سیامکی، رئیس زندان، و احمدی‌جو، مسئول حفاظت اطلاعات، چهره‌های اصلی مدیریت این زندان هستند. سیاست‌های آن‌ها، تلفیقی از سوءاستفاده مالی، تحقیر زندانیان و نمایش ظاهری از کارآمدی است.
زندانیان تحت فشار هستند تا در برابر دوربین، چهره مثبتی از مدیریت زندان نشان دهند. هرگونه اعتراضی به شرایط موجود، با تهدید و انتقال به انفرادی پاسخ داده می‌شود.
تبلیغات دروغین – ساختن چهره‌ای جعلی از انسان‌دوستی
مدیریت زندان، با بهره‌کشی از زندانیان و استفاده از آن‌ها در کارگاه‌های تولیدی، در تلاش است تا تصویر مثبتی از خود ارائه دهد. این نمایش تبلیغاتی، چهره‌ای دروغین از دستگاهی چپاولگر را به نمایش می‌گذارد، در حالی که واقعیت چیزی جز رنج و بهره‌کشی نیست.
فراخوان به پژواک دردهای زندانیان
آنچه در زندان پارسیلون رخ می‌دهد، تنها گوشه‌ای از پرده سیاه نقض گسترده و سیستماتیک حقوق بشر در ایران است. روایت‌های بیرون آمده از این زندان، پژواک دردهای کسانی است که در پشت دیوارهای بلند بی‌عدالتی، در سکوت تحمیلی و فراموشی اجباری، به بند کشیده شده‌اند. این گزارش نه فقط سندی از رنج‌های بی‌پایان و مقاومت انسان‌هایی است که قربانی استبداد شده‌اند، بلکه ندایی است برای وجدان‌های بیدار، فراخوانی برای اقدام، و دعوتی به ایستادگی در برابر این فجایع انسانی.
ما نمی‌توانیم در برابر این بی‌عدالتی‌ها خاموش بمانیم. شکستن سکوت، نخستین گام در مسیر تغییر است. آگاهی، همبستگی، و شجاعت برای ایستادگی در برابر حکومتی که حقوق و کرامت انسانی را پایمال می‌کند، وظیفه‌ای است که بر دوش همه ما سنگینی می‌کند. تغییر زمانی ممکن می‌شود که هر فرد و هر جامعه، در برابر ظلم و فساد ساختاری بایستد، صدای مظلومان را به گوش جهانیان برساند، و برای بازگرداندن عدالت و انسانیت، یکپارچه و خستگی‌ناپذیر تلاش کند. آینده‌ای روشن تنها در سایه تعهد جمعی به آرمان‌های آزادی و کرامت انسانی قابل تحقق است.
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / توییتر / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر