۱۷ خرداد, ۱۴۰۴دسته‌بندی حقوق بشر
رسول عبدالله‌پور، زندانی ۳۶ ساله اهل رودسر، در حالی به‌طرز مشکوکی جان باخت که مسئولان زندان از پذیرش او پس از مرخصی خودداری کرده بودند؛ پیکر او در رودخانه حویق کشف شد
کانون حقوق بشر ایران، ۱۷ خردادماه ۱۴۰۴ – در روز ۳ خرداد ۱۴۰۴، پیکر بی‌جان رسول عبدالله‌پور کاکرودی، زندانی اهل شهرستان رودسر، به‌طور مشکوکی در رودخانه حویق کشف شد. مرگی که هنوز علت رسمی آن اعلام نشده و ابهامات جدی پیرامون آن مطرح است، بار دیگر نگرانی‌ها نسبت به وضعیت زندانیان در ایران، به‌ویژه در دوران مرخصی و در تعامل با سیستم قضایی و زندان‌ها را افزایش داده است.
رسول عبدالله‌پور، ۳۶ ساله و ساکن روستای کاکرود، در ایام مرخصی از زندان به‌سر می‌برد. به گفته منابع مطلع، وی در روز حادثه برای بازگشت به زندان حویق مراجعه کرده بود، اما مسئولان زندان از پذیرش او خودداری کرده و از وی خواسته بودند روز بعد بازگردد. این مسئله باعث شد او به خانه‌اش در رودسر بازنگردد. ساعاتی بعد، جسد او در رودخانه کشف شد؛ بدون اطلاع قبلی و بدون توضیح رسمی از سوی مراجع مسئول.
براساس اطلاعات موجود، زندان‌ها موظف‌اند زندانیانی را که طبق روال قانونی مرخصی دریافت کرده‌اند و در موعد مقرر برای بازگشت مراجعه می‌کنند، بدون تأخیر پذیرش کنند. خودداری از پذیرش زندانی بدون ارائه دلیل قانونی، نقض فاحش ضوابط آیین‌نامه اجرایی سازمان زندان‌ها محسوب می‌شود و پیامدهای خطرناکی برای امنیت جانی زندانیان به همراه دارد.
در این پرونده، بی‌توجهی آشکار مسئولان زندان حویق به وظایف خود، رسول عبدالله‌پور را در شرایطی بلاتکلیف رها کرده است. با توجه به فاصله قابل توجه میان محل سکونت او در رودسر و زندان حویق، عدم پذیرش وی عملاً به معنای راندن او به سرنوشتی نامعلوم بوده است.
منصور جمالی بی‌خبری و بلاتکلیفی ۲۰ ماهه در زندان چوبیندر قزوین؛ محروم از دادرسی عادلانه و حقوق اولیه
اولین فیلم از بند آسایشگاه یا بند ۲۴۰، مرموزترین و ناشناخته‌ترین بند زندان اوین – بازسازی ۳بعدی
علیرغم گذشت چند روز از وقوع این حادثه، هیچ‌گونه اطلاع‌رسانی رسمی از سوی مقامات زندان حویق، دادگستری استان گیلان یا سازمان زندان‌ها در این زمینه انجام نشده است. سکوت مقام‌های مسئول در قبال این مرگ مشکوک، تردیدها درباره مسئولیت مستقیم یا غیرمستقیم سیستم زندان‌داری را افزایش داده و خانواده و افکار عمومی را با پرسش‌های بی‌پاسخ مواجه کرده است.
این‌گونه مرگ‌های مشکوک در سال‌های اخیر در میان زندانیان، چه در داخل زندان و چه در دوران مرخصی، روندی نگران‌کننده به خود گرفته‌اند. محرومیت از رسیدگی پزشکی، فشار روانی شدید، بلاتکلیفی قضایی و برخورد غیرقانونی زندان‌بانان، از جمله عواملی هستند که منجر به چنین فجایعی می‌شوند.
ضرورت پاسخگویی شفاف
خانواده رسول عبدالله‌پور و فعالان حقوق بشر خواهان تحقیق مستقل، بی‌طرفانه و فوری درباره این مرگ مشکوک هستند. سؤالات متعددی پیرامون این حادثه وجود دارد: چرا زندان از پذیرش او خودداری کرده؟ چرا او به خانه بازنگشت؟ چه شرایطی منجر به سقوط یا مرگ او در رودخانه شده است؟ چرا هیچ مقام مسئولی تاکنون توضیحی ارائه نکرده است؟
بدون شفاف‌سازی و پاسخگویی در این‌گونه موارد، اعتماد عمومی به نهادهای مسئول بیش‌ازپیش آسیب می‌بیند. همچنین تداوم این روند، نشانه‌ای از وضعیت بحرانی و غیرانسانی سیستم قضایی و زندان‌های کشور است؛ سیستمی که به جای حفظ جان زندانیان، آنان را به مسلخ بی‌توجهی و بی‌قانونی سوق می‌دهد.
مرگ مشکوک رسول عبدالله‌پور و رفتار مسئولان زندان حویق با او، چندین ماده از میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی را نقض می‌کند:
ماده ۶ – حق حیات: دولت‌ها موظف‌اند از جان همه افراد تحت حاکمیت خود، از جمله زندانیان، محافظت کنند. رفتار غیرمسئولانه زندان حویق باعث به‌خطر افتادن و در نهایت سلب جان او شده است.
ماده ۷ – منع شکنجه و رفتار غیرانسانی: راندن زندانی به شرایط بلاتکلیف، آن‌هم در وضعیت روحی شکننده، مصداق رفتار غیرانسانی و تحقیرآمیز است.
ماده ۱۰ – رفتار انسانی با زندانیان: زندانیان باید در شرایطی انسانی و ایمن نگهداری شوند. عدم پذیرش عبدالله‌پور نقض آشکار این اصل است.
مرگ رسول عبدالله‌پور تنها یک «حادثه» نیست، بلکه نشانه‌ای دیگر از وضعیتی بحرانی در زندان‌ها و ساختار قضایی ایران است. مسئولان موظف‌اند نه‌تنها علت این مرگ را روشن کنند، بلکه پاسخگوی عملکرد نهادهایی باشند که با سهل‌انگاری، یک انسان را به سوی مرگ سوق دادند.
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / ایکس / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر