۱۳ خرداد, ۱۴۰۴دسته‌بندی اعدام
همزمان با تجمعات خیابانی، صدای اعتراض از درون زندان نیز برخاست. زنان زندانی در بند زنان زندان اوین با سر دادن شعارهایی چون «نه سرکوب، نه اعدام، نه تهدید؛ دیگر اثر ندارد» و «این آخرین پیامه، اعدام کنی قیامه»، همبستگی خود را با این کارزار اعلام کردند
کانون حقوق بشر ایران، سه‌شنبه ۱۳ خردادماه ۱۴۰۴ – در هفتاد و یکمین هفته کارزار سراسری «سه‌شنبه‌های نه به اعدام»، مردم معترض در ۲۲ شهر ایران بار دیگر با اعتراض خود خواستار توقف استفاده از اعدام به‌عنوان ابزار سرکوب شدند. این کارزار، که به نمادی از مقاومت علیه دیکتاتوری و فرهنگ مرگ در دیکتاتوری حاکم بدل شده، این هفته با گستره‌ای وسیع‌تر و حضور پررنگ‌تر در شهرهای مختلف برگزار شد.
اعتراض در ۲۲ شهر؛ از تهران تا دیگر شهرها
روز سه‌شنبه ۱۳ خرداد ۱۴۰۴، معترضان در تهران، اهواز، بندرعباس، رشت، شیراز، ایذه، انزلی، اصفهان، رامسر، دزفول، تبریز، بوشهر، زنجان، شبستر، شاهرود، ساری، کرمانشاه، کرمان، مهاباد، لاهیجان، گرگان و کنگاور به خیابان‌ها آمدند. آن‌ها با در دست داشتن پلاکاردهایی با عکس زندانیان محکوم به اعدام و شعارهایی مانند «اعدام نکنید»، «زندانی سیاسی آزاد باید گردد»، «لغو فوری حکم اعدام»، و «این آخرین پیامه، اعدام کنی قیامه»، خشم خود را از افزایش روزافزون احکام مرگ ابراز کردند.
در بسیاری از شهرها، این اعتراضات در فضاهای عمومی، خیابان‌ها و میدان‌های اصلی شکل گرفت. شرکت‌کنندگان با چهره‌های آشکار یا با نقاب، با جسارت ایستادند و به چرخه بی‌رحمانه‌ای که هر هفته ده‌ها نفر را به جوخه‌های مرگ می‌سپارد، نه گفتند.
گسترش مقاومت در برابر ماشین اعدام
کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» که بیش از ۱۶ ماه پیش آغاز شد، به تدریج بدل به یکی از جدی‌ترین حرکت‌های اعتراضی علیه اعدام در ایران شده است. این کارزار، نه صرفاً یک حرکت نمادین، که تلاشی واقعی برای بازداشتن دیکتاتوری حاکم از استفاده ابزاری از مرگ و رعب در جهت حفظ قدرت است.
گزارش‌ها از برخی شهرها حاکی از آن است که مأموران امنیتی با تهدید خانواده‌ها، تلاش کرده‌اند مانع از شرکت آنان در این کارزار شوند. همچنین، فشارهایی بر معترضان و دانشجویان برای جلوگیری از شرکت در این اعتراضات به کار گرفته شده است؛ با این حال، دامنه حرکت هر هفته گسترده‌تر می‌شود.
در تهران، اهواز، تبریز و رشت، معترضان با وجود حضور نیروهای امنیتی در اطراف محل‌های تجمع، تراکت‌های خود را در خیابان‌ها پخش کردند و در برخی موارد شعارهایی به صورت دسته‌جمعی سر دادند.
ماشین اعدام، متوقف نمی‌شود
همزمان با گسترش این کارزار، موج اعدام‌ها در ایران همچنان با شدت ادامه دارد. بر اساس گزارش‌های حقوق بشری، تنها در یک هفته گذشته، بیش از ۲۰ زندانی در زندان‌های مختلف از جمله قزلحصار، دستگرد اصفهان، و دیزل‌آباد کرمانشاه اعدام شده‌اند. بسیاری از این افراد بدون طی روند دادرسی عادلانه و در شرایطی از جمله محرومیت از وکیل مستقل و تحت شکنجه‌های شدید برای اخذ اعتراف، به مرگ محکوم شده‌اند.
این افزایش اعدام‌ها در حالی صورت می‌گیرد که افکار عمومی در داخل و خارج کشور، نسبت به ابعاد گسترده نقض حقوق بشر در زندان‌ها و دادگاه‌های ایران هشدار می‌دهند. استفاده ابزاری از اعدام برای سرکوب اعتراضات، مرعوب‌سازی جامعه و حذف مخالفان سیاسی، یکی از برجسته‌ترین مصادیق سرکوب در ساختار دیکتاتوری حاکم است.
کارزار«سه‌شنبه‌های نه به اعدام» اکنون به مرحله‌ای رسیده است که نیازمند حمایت بیشتر از سوی جامعه جهانی، نهادهای حقوق بشری، ایرانیان خارج کشور و تمام کنشگران داخلی است. افزایش تعداد شهرهای شرکت‌کننده، همبستگی زندانیان با معترضان، و حضور مستمر خانواده‌های زندانیان سیاسی، نشان می‌دهد که این کارزار ظرفیت تبدیل شدن به یک جنبش ملی علیه مجازات اعدام را دارد.
در شرایطی که حکومت تلاش دارد با تهدید و سرکوب، صدای معترضان را خاموش کند، حمایت گسترده از این حرکت می‌تواند به یکی از عوامل بازدارنده اعدام‌های فله‌ای و غیرقانونی تبدیل شود.
استفاده مستمر از مجازات اعـدام، بدون رعایت حداقل‌های حقوقی و انسانی، در تضاد آشکار با اصول مندرج در میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی است که از مهم‌ترین اسناد حقوق بشری جهان به‌شمار می‌رود.
ماده ۶ – حق حیات:
این ماده حق حیات را به‌عنوان یک حق بنیادین به رسمیت می‌شناسد. در ایران، اعـدام‌ها بدون رعایت استانداردهای دادرسی عادلانه و در مواردی که اتهامات با استفاده از شکنجه اثبات شده‌اند، نقض آشکار این ماده محسوب می‌شود.
ماده ۷ – منع شکنجه و رفتار غیرانسانی:
بر اساس این ماده، هیچ فردی نباید تحت شکنجه یا رفتارهای ظالمانه، غیرانسانی یا تحقیرآمیز قرار گیرد. تهدید خانواده‌ها برای عدم شرکت در اعتراضات، همچنین فشار به زندانیان برای اعتراف اجباری، مصداق آشکار نقض این ماده است.
ماده ۹ – حق آزادی و امنیت شخصی:
بازداشت‌های خودسرانه و بدون حکم قضایی شفاف، عدم اطلاع‌رسانی به خانواده‌ها، و نگهداری زندانیان در انفرادی، از جمله نقض‌های مستمر ماده ۹ هستند.
ماده ۱۴ – حق دادرسی عادلانه:
دادرسی‌های امنیتی در دادگاه‌های انقلاب، محرومیت متهمان از وکیل مستقل، برگزاری دادگاه‌های غیرعلنی و عدم امکان دفاع مؤثر، آشکارا حقوق افراد برای محاکمه عادلانه را نقض می‌کند.
ماده ۱۹ – آزادی بیان:
سرکوب اعتراضات مدنی علیه اعـدام، تهدید خانواده‌ها و بازداشت معترضان، نقض صریح حق آزادی بیان است. مردم باید آزاد باشند تا نظرات خود را درباره سیاست‌های حکومت از جمله مجازات اعـدام بیان کنند.
آینده این کارزار، به استمرار حضور در خیابان، افزایش آگاهی، و همبستگی گسترده‌تر بستگی دارد. «سه‌شنبه‌های نه به اعـدام»، دیگر یک حرکت ساده نیست؛ صدایی‌ست در برابر ماشین مرگ، که هر هفته بلندتر می‌شود.
ابوالفضل قدیانی محرومیت از درمان حیاتی به‌دلیل خودداری از زدن دستبند
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / ایکس / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر