۱۸ خرداد, ۱۴۰۴دسته‌بندی حقوق بشر
شیوا اسماعیلی، زندانی سیاسی در زندان اوین، به دلیل حمایت از کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» از حق تماس تلفنی با فرزندانش محروم شد. این اقدام مصداقی از فشارهای فزاینده بر زندانیان سیاسی و نقض حقوق بشر در ایران است
کانون حقوق بشر ایران، ۱۸ خردادماه ۱۴۰۴ – در ادامه‌ی موج فزاینده فشارهای امنیتی علیه زندانیان سیاسی، شیوا اسماعیلی، زندانی سیاسی محبوس در بند زنان زندان اوین، به دستور مستقیم هدایت‌الله فرزادی، رئیس زندان، از حق تماس تلفنی با فرزندانش محروم شده است. این محرومیت، بنا به گزارش یک منبع مطلع، در پی حمایت خانم اسماعیلی از کارزار اعتراضی «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» اعمال شده است.
فرزندان خانم اسماعیلی، سیدمهدی وفایی ثانی و سیدعلیرضا وفایی ثانی، هر دو نیز زندانی‌اند و در بند ۸ زندان اوین دوران محکومیت خود را سپری می‌کنند. سیدمهدی با حکم ۶ سال زندان و سیدعلیرضا با حکم ۵ سال حبس، از جمله فعالانی هستند که به اتهاماتی سیاسی محکوم شده‌اند. اکنون، با اجرای این محرومیت، این مادر زندانی از ابتدایی‌ترین حقوق انسانی یعنی تماس با فرزندان خود نیز محروم شده است.
شیوا اسماعیلی، متولد ۱۳۴۴، مهندس بازنشسته کشاورزی و ساکن تهران، در آبان ماه ۱۳۹۹ به دلایل سیاسی و بدون شفافیت حقوقی بازداشت شد. او پس از چندین ماه بلاتکلیفی، نهایتاً در ۲۴ اردیبهشت ۱۴۰۲، توسط شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب تهران به ریاست قاضی ایمان افشاری، به ۱۰ سال حبس تعزیری محکوم شد. اتهام منتسب به او «اجتماع و تبانی به قصد اقدام علیه امنیت ملی» عنوان شده است؛ حکمی که بدون حضور وکیل مدافع صادر شد و در ۷ خرداد ۱۴۰۲ به صورت رسمی به وی ابلاغ گردید.
از ابتدای دوران بازداشت تاکنون، اسماعیلی بارها از حق تماس تلفنی، ملاقات حضوری و دسترسی به خدمات اولیه مانند درمان یا مشاوره محروم شده و اکنون نیز حمایت او از کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» بهانه‌ی تازه‌ای برای تشدید فشارها علیه او شده است.
کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام»، کارزاری مردمی و رو به گسترش است که با هدف اعتراض به سیاست‌های سرکوبگرانه اعدام در ایران شکل گرفته است. زندانیانی همچون شیوا اسماعیلی که از درون زندان صدای همراهی با این کارزار را بلند کرده‌اند، با محرومیت‌های فزاینده، محدودیت‌های شدیدتر و مجازات‌های مضاعف مواجه شده‌اند.
محروم‌سازی زندانیان سیاسی از حقوق اولیه، به‌ویژه در مواجهه با فعالیت‌های اعتراضی، بار دیگر گویای آن است که نظام قضایی-امنیتی حاکم بر ایران از کوچک‌ترین فریاد حق‌طلبی درون و بیرون زندان‌ها نیز واهمه دارد.
ناپدیدشدگی اجباری ادریس فقهی؛ سه سال بی‌خبری مطلق از یک شهروند کُرد
تداوم بی‌خبری از سامان کریمی و فرزانه رشیدی؛ بازداشت خشونت‌بار زوج کُرد
محرومیت شیوا اسماعیلی از تماس با فرزندانش تنها یک نمونه از فشارهایی است که زندانیان سیاسی زن در زندان اوین تجربه می‌کنند. در موارد متعدد گزارش شده است که زندانیان زن، به دلیل فعالیت‌های مدنی، مشارکت در اعتراضات یا حتی ارسال پیام‌هایی در حمایت از جنبش‌های اعتراضی، با محدودیت‌های مضاعف، محرومیت از ملاقات، تماس، مرخصی، و همچنین آزارهای روانی مواجه هستند.
این وضعیت، در کنار شرایط سخت جسمی و روانی حاکم بر بند زنان زندان اوین، عملاً به ابزاری برای شکستن روحیه مقاومت این زنان تبدیل شده است.
رفتار با شیوا اسماعیلی و فرزندانش، نمونه‌ای گویا از نقض حقوق اولیه زندانیان سیاسی و خانواده‌هایشان است که طبق قوانین بین‌المللی باید محترم شمرده شوند. محروم کردن مادر زندانی از تماس با فرزندان، نه تنها خلاف ماده ۱۰ میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی مبنی بر رفتار انسانی با زندانیان است، بلکه نقض ماده ۱۷ این میثاق نیز محسوب می‌شود که بر منع مداخله خودسرانه در زندگی خصوصی افراد تأکید دارد.
همچنین صدور حکم حبس ۱۰ ساله بدون حضور وکیل مدافع، ناقض آشکار ماده ۱۴ همین میثاق درباره حق دادرسی عادلانه است. فشار بر زندانیان برای خودداری از ابراز عقیده یا همراهی با کارزارهای اعتراضی، نقض ماده ۱۹ این میثاق درباره آزادی بیان است.
محرومیت شیوا اسماعیلی از تماس با فرزندانش، بار دیگر چهره بی‌رحمانه سرکوب درون زندان‌های ایران را به نمایش گذاشت. در حالی که «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» به‌عنوان یک کارزار مردمی و اعتراضی، تلاش دارد به‌گونه‌ای مسالمت‌آمیز به روند غیرانسانی و سیاسی اعدام‌ها اعتراض کند، نظام امنیتی-قضایی، حتی همین حد از صدای مقاومت را نیز با شکنجه سفید پاسخ می‌دهد. سکوت در برابر چنین نقض‌هایی، راه را برای تکرار خشونت هموارتر می‌کند.
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / ایکس / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر