پزشک معالج مرضیه فارسی پیش‌تر داروهایی برای کنترل علائم سرطان و جلوگیری از پیشرفت بیماری تجویز کرده بود، اما مسئولان زندان با بهانه‌های مختلف از ورود این داروها جلوگیری کرده‌اند. در نتیجه، وضعیت جسمی او وخیم‌تر شده و خطر بازگشت کامل بیماری وجود دارد
کانون حقوق بشر ایران، جمعه ۹ آبان‌ماه ۱۴۰۴ – گزارش‌های تازه از زندان اوین نشان می‌دهد زندانی سیاسی مرضیه فارسی، در شرایطی نگران‌کننده به‌سر می‌برد و از دریافت درمان ضروری برای بیماری‌های حاد خود محروم مانده است.
به گفته منابع نزدیک به خانواده او، خانم فارسی که سابقه ابتلا به سرطان و بیماری قلبی دارد، طی هفته‌های اخیر با سرگیجه‌های شدید، سردردهای مزمن و ضعف عمومی مواجه شده است. با وجود توصیه مکرر پزشکان زندان مبنی بر اعزام فوری او به مراکز درمانی تخصصی، مسئولان اوین از صدور مجوز انتقال خودداری کرده‌اند و او را در بند زنان بدون مراقبت پزشکی رها کرده‌اند.
این بی‌توجهی، به گفته فعالان حقوق بشر، نمونه‌ای آشکار از «شکنجه سفید» است؛ روشی که در آن زندانیان سیاسی بدون ضرب و جرح فیزیکی، از طریق فشارهای روانی، محرومیت از درمان، یا بی‌خبری از وضعیت سلامت، تحت آزار قرار می‌گیرند.
منابع آگاه گفته‌اند که پزشک معالج مرضیه فارسی پیش‌تر داروهایی برای کنترل علائم سرطان و جلوگیری از پیشرفت بیماری تجویز کرده بود، اما مسئولان زندان با بهانه‌های مختلف از ورود این داروها جلوگیری کرده‌اند. در نتیجه، وضعیت جسمی او وخیم‌تر شده و خطر بازگشت کامل بیماری وجود دارد.
یکی از نزدیکان او به رسانه‌های حقوق بشری گفته است:
«مرضیه حتی برای ساده‌ترین نیاز درمانی باید هفته‌ها منتظر بماند. اعزام به بیمارستان به مجوز چندین نهاد نیاز دارد و در نهایت، یا بی‌پاسخ می‌ماند یا در آخرین لحظه لغو می‌شود. خانواده‌اش نگران‌اند که این تأخیرها، سلامت او را برای همیشه از بین ببرد.»
به گفته همین منبع، او طی ماه‌های اخیر چندین‌بار دچار تپش قلب و سرگیجه‌های شدید شده اما هیچ رسیدگی پزشکی کافی انجام نگرفته است.
مرضیه فارسی متولد ۱۳۴۶ و مادر چند فرزند است. او نخستین‌بار در بهمن ۱۳۹۸ در شهرری بازداشت و پس از ماه‌ها بازجویی و شکنجه، به پنج سال زندان محکوم شد. وی پس از تحمل سه سال حبس، در اسفند ۱۴۰۱ آزاد شد، اما تنها چند ماه بعد و در ۳۰ مرداد ۱۴۰۲، همزمان با سالگرد اعتراضات سراسری، مجدداً بازداشت و به بند ۲۰۹ زندان اوین منتقل شد.
دادگاه انقلاب تهران به ریاست قاضی ایمان افشاری، او را به اتهام «بغی» و «ارتباط با سازمان مجاهدین خلق» به ۱۵ سال حبس تعزیری محکوم کرد که در دادگاه تجدیدنظر این حکم به پنج سال کاهش یافت. با این حال، خانم فارسی از زمان بازداشت دوم تاکنون در وضعیت جسمانی وخیمی به‌سر می‌برد و هیچ دسترسی مؤثری به خدمات درمانی ندارد.
فعالان حقوق بشر می‌گویند این رویه بخشی از سیاست سرکوب سیستماتیک حکومت علیه زنان معترض است؛ زنانی که به‌دلیل فعالیت‌های مدنی، روزنامه‌نگاری یا اعتراض سیاسی بازداشت شده‌اند و اکنون در زندان با بی‌توجهی عامدانه پزشکی روبه‌رو هستند.
به گفته یکی از مدافعان حقوق زندانیان، «زنان زندانی سیاسی در اوین نه‌تنها از امکانات درمانی کافی محروم‌اند، بلکه حتی مراجعه به بهداری برای آنان به یک ابزار فشار سیاسی تبدیل شده است. مأموران به‌صورت گزینشی اجازه اعزام می‌دهند و هرگونه اعتراض می‌تواند به تنبیه انفرادی منجر شود.»
نامه مسعود بیدریغ، بوکسور گیلانی از پشت میله‌های زندان: سوگندی برای آزادی
گزارش مای ساتو به سازمان ملل: اعدام و سرکوب در راستای تشدید فشار بر جامعه
نگرانی فعالان و درخواست اقدام فوری
سازمان‌های حقوق بشری، از جمله عفو بین‌الملل، بارها تأکید کرده‌اند که محروم‌کردن زندانیان از درمان و دارو، نقض آشکار ماده ۱۰ میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی است که دیکتاتوری حاکم نیز به آن متعهد شده است.
در بیانیه اخیر این نهاد آمده است:
«رفتار با زندانیان بیمار، به‌ویژه زنان، شکلی از شکنجه غیرمستقیم است که می‌تواند به مرگ تدریجی آنان منجر شود. سران حکومت موظفند فوراً شرایط درمانی مرضیه فارسی و سایر زندانیان بیمار را فراهم کرده و به تعهدات خود در قبال قوانین بین‌المللی پایبند باشد.»
در پایان، خانواده مرضیه فارسی ضمن ابراز نگرانی عمیق از وضعیت سلامت او، از نهادهای بین‌المللی و گزارشگر ویژه حقوق بشر ایران خواسته‌اند تا برای اعزام فوری این زندانی سیاسی به بیمارستان تخصصی و پایان دادن به شکنجه سفید در زندان اوین اقدام کنند.
محرومیت مرضیه فارسی از درمان مناسب و نگهداری او در شرایط نامناسب جسمی، مصداق روشن نقض تعهدات بین‌المللی دیکتاتوری حاکم در قبال حقوق زندانیان است. جلوگیری از دسترسی او به دارو و بیمارستان، نه‌تنها نقض حق حیات و سلامت، بلکه شکلی از «شکنجه سفید» محسوب می‌شود.
ماده ۳ اعلامیه جهانی حقوق بشر – هر فردی حق زندگی، آزادی و امنیت شخصی دارد.
ممانعت از درمان زندانی بیمار و ایجاد خطر جانی برای او، نقض مستقیم این ماده است.
ماده ۵ اعلامیه جهانی حقوق بشر – هیچ‌کس نباید مورد شکنجه یا رفتار ظالمانه، غیرانسانی یا تحقیرآمیز قرار گیرد.
بی‌توجهی عامدانه به وضعیت پزشکی زندانیان سیاسی نوعی شکنجه غیرمستقیم است.
ماده ۲۵ اعلامیه جهانی حقوق بشر – هر فردی حق دارد از استانداردی از زندگی برخوردار باشد که سلامت و رفاه او را تضمین کند.
سلب دسترسی مرضیه فارسی به خدمات درمانی در تضاد آشکار با این اصل است.
ماده ۱۰ میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی – با همه اشخاصی که از آزادی محروم می‌شوند باید با انسانیت و احترام به کرامت ذاتی آنان رفتار شود.
رفتار مسئولان زندان اوین در قبال این زندانی، ناقض این اصل بنیادین است و نشانگر فقدان اراده در نظام قضایی برای رعایت حداقل‌های انسانی در برخورد با زندانیان سیاسی است.
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / ایکس / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر