وضعیت نگران‌کننده امیرحسن اکبری منفرد در زندان فشافویه، بلاتکلیفی و شکنجه در سایه بی‌قانونی

نگهداری امیرحسن اکبری منفرد در کنار زندانیان با جرائم خشن، نه‌تنها امنیت جانی او را به خطر انداخته، بلکه هدفمندترین شکل از شکنجه روانی به شمار می‌رود

بازداشت بدون محاکمه و نقض اصل تفکیک جرائم

کانون حقوق بشر ایران، دوشنبه ۲۸ مهرماه ۱۴۰۴ – امیرحسن اکبری منفرد، زندانی سیاسی ۲۳ ساله، بیش از ۹ ماه است که بدون صدور حکم قطعی و بدون دسترسی به وکیل در زندان فشافویه تهران نگهداری می‌شود. او در تاریخ ۳۰ دی‌ماه ۱۴۰۴، در جریان یورش نیروهای امنیتی به منزل خانواده‌اش در تهران بازداشت و به بند ۲۰۹ زندان اوین منتقل شد.

پس از ماه‌ها بازجویی و شکنجه‌های جسمی و روانی، او به زندان فشافویه انتقال یافت؛ جایی که بدون رعایت اصل تفکیک جرائم، در میان زندانیان خطرناک و مجرمان عادی نگهداری می‌شود — اقدامی که به گفته منابع مطلع، عمداً برای فشار و شکنجه او صورت گرفته است.

در حالی‌که قانون صراحتاً بر جداسازی زندانیان بر اساس نوع اتهام تأکید دارد، اما در مورد امیرحسن اکبری منفرد این اصل آشکارا نادیده گرفته شده است. او بارها نسبت به شرایط ناامن و رفتار خشونت‌آمیز برخی زندانیان هشدار داده، اما هیچ پاسخی از مسئولان زندان دریافت نکرده است.

چهار اتهام و بلاتکلیفی در سایه سکوت قضایی

بر اساس اطلاعات موجود، به امیرحسن اکبری منفرد چهار اتهام سنگین وارد شده که هر یک مجازات ده سال حبس دارد. با این حال، نه جلسات دادگاه برگزار شده و نه مدرکی دال بر اثبات این اتهامات ارائه گردیده است.

منابع نزدیک به خانواده گزارش داده‌اند که امیرحسن اکبری منفرد در اعتراض به بلاتکلیفی پرونده و وضعیت وخیم پدرش دست به اعتصاب غذا زده است. در واکنش به این اقدام، مأموران امنیتی با خشونت او را تهدید کرده و یکی از مسئولان زندان به او گفته است:

«آن‌قدر می‌زنیمت تا اسمت را یادت برود.»

این جمله نشانگر عمق خشونت سیستماتیک علیه زندانیانی است که حتی در چارچوب قوانین داخلی نیز از حقوق ابتدایی محروم مانده‌اند.

 اعتصاب غذا برای پدری در رنج و بیماری

امیرحسن اکبری منفرد از روز شنبه ۱۵ شهریور ۱۴۰۴، در اعتراض به وضعیت بحرانی پدرش محمدعلی اکبری منفرد، دست به اعتصاب غذا زد. پدر او — از زندانیان سیاسی دهه ۶۰ — هم‌اکنون در بیمارستان تجریش تحت مراقبت‌های امنیتی به‌سر می‌برد و از بیماری‌های متعددی از جمله دیابت، ناراحتی قلبی و فلج دوپا رنج می‌برد.

پای چپ محمدعلی اکبری منفرد دچار عفونت شدید شده و پزشکان هشدار داده‌اند که اگر روند درمان ادامه نیابد، احتمال قطع عضو بسیار بالاست. پزشکی قانونی برای او حکم «عدم تحمل کیفر» صادر کرده، اما مقامات قضایی به دستور مستقیم وزارت اطلاعات از آزادی او خودداری کرده‌اند.

گزارش‌ها حاکی است که او با دستبند و پابند به تخت بیمارستان بسته شده و حتی در شرایط بحرانی نیز از دیدار با خانواده محروم است.

تداوم فشارها بر خانواده اکبری منفرد

خانواده اکبری منفرد دهه‌هاست که زیر فشار دستگاه امنیتی و قضایی زندگی می‌کنند. محمدعلی اکبری منفرد در دهه ۶۰ به اتهام هواداری از مجاهدین خلق بازداشت و سال‌ها را در زندان گذراند. او پس از آزادی نیز بارها مورد تهدید و بازداشت مجدد قرار گرفته است.

در آخرین مورد، تنها دو روز پس از بازداشت امیرحسن، مأموران امنیتی دوباره به منزل خانواده یورش بردند و پدر سالخورده را بازداشت کردند.

اکنون پدر و پسر هر دو در وضعیت بلاتکلیف، یکی در بیمارستان و دیگری در زندان فشافویه، تحت فشار و شکنجه قرار دارند. به گفته منابع نزدیک به خانواده، «امیرحسن هر روز از وضعیت جسمی پدرش خبر می‌گیرد و از این بی‌خبری و ناتوانی در کمک، در عذاب است.»

قاضی آصف الحسینی؛ روانی، بی‌سواد و جانی بالفطره

زندان قزلحصار؛ پایان موقت بزرگ‌ترین اعتصاب زندانیان در دیکتاتوری حاکم

نقض آشکار اصل تفکیک جرائم

اصل تفکیک جرائم یکی از پایه‌های اصلی نظام زندانبانی است که در میثاق‌های بین‌المللی و حتی در آیین‌نامه‌های داخلی بر آن تأکید شده است. با این حال، نگهداری امیرحسن اکبری منفرد در کنار زندانیان با جرائم خشن، نه‌تنها امنیت جانی او را به خطر انداخته، بلکه هدفمندترین شکل از شکنجه روانی به شمار می‌رود.

منابع زندان گزارش داده‌اند که او چندین بار هدف تهدید و خشونت سایر زندانیان قرار گرفته و مأموران به‌جای انتقال او، این شرایط را نادیده گرفته‌اند. چنین رفتاری، نمونه‌ای از سیاست آگاهانه‌ی فشار مضاعف بر زندانیان سیاسی است.

نقض اصول بنیادین دادرسی و رفتار انسانی

پرونده امیرحسن اکبری منفرد و پدرش، نماد آشکار نقض حقوق بشر در زندان‌های دیکتاتوری حاکم است. موارد زیر در خصوص آنان نقض شده است:

ماده ۷ میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی: منع شکنجه و رفتار غیرانسانی.

ماده ۹ همان میثاق: ممنوعیت بازداشت خودسرانه و الزام به رسیدگی قضایی منصفانه.

ماده ۱۰: لزوم رفتار انسانی با زندانیان.

قانون آیین‌نامه سازمان زندان‌ها (بند تفکیک جرائم): الزام به جداسازی زندانیان بر اساس نوع جرم.

سکوت مرگبار در برابر فریاد عدالت

در حالی‌که وضعیت پدر و پسر هر روز وخیم‌تر می‌شود، نهادهای قضایی و حقوقی همچنان در سکوت کامل به سر می‌برند. فعالان حقوق بشر هشدار داده‌اند که ادامه این وضعیت می‌تواند به فاجعه انسانی دیگری بینجامد.

زندانیان سیاسی مانند امیرحسن اکبری منفرد نه تنها در دادگاه‌های ناعادلانه محکوم می‌شوند، بلکه حتی پس از بازداشت نیز از ابتدایی‌ترین حقوق انسانی محروم می‌مانند — گواهی دیگر بر تداوم نظام سرکوب در زندان‌هایی که بیش از هر زمان دیگر از عدالت تهی‌اند.

کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / ایکس / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک

اشتراک: