ایوب پرکار از زمان بازداشت خود در ۱۴ دی‌ماه ۱۳۸۷ تاکنون هیچ‌گاه از حق مرخصی یا درمان در خارج از زندان برخوردار نبوده است
پرکار که متولد ۱۳۳۲ و اهل روستای پیرلوحه تبریز است، بیش از ۱۷ سال است که بدون حتی یک روز مرخصی دوران محکومیت خود را سپری می‌کند. او در دی‌ماه ۱۳۸۷ توسط نیروهای امنیتی بازداشت و در دادگاهی غیرعلنی در شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب تهران به ریاست قاضی محمدرضا پورعباسی به اتهام «محاربه از طریق همکاری با سازمان مجاهدین خلق» به اعدام محکوم شد. این حکم بعدها در دادگاه تجدیدنظر به ۲۰ سال حبس تعزیری کاهش یافت.
تشدید بیماری و بی‌توجهی پزشکی در زندان شیبان
ایوب پرکار طی سال‌های طولانی حبس، از مشکلات متعدد جسمی از جمله ساییدگی شدید زانو، بیماری واریکوسل گرید ۳ و اکنون فتق پیشرفته رنج می‌برد. این بیماری‌ها بنا بر گزارش منابع مطلع، در نتیجه شکنجه‌های دوران بازجویی ایجاد شده و در اثر محرومیت از درمان مناسب در زندان شدت یافته‌اند.
به گفته منابع نزدیک به زندان شیبان، او مدت‌هاست که به سختی قادر به راه رفتن است و بارها از درد شدید ناحیه شکم و پاها رنج برده است. با این حال، مسئولان زندان در طول ماه‌های گذشته از اعزام او به مراکز درمانی تخصصی خودداری کرده و تنها به تجویز داروهای تسکینی اکتفا کرده‌اند.
اعزام اخیر وی نیز پس از وخامت شدید علائم و درخواست‌های مکرر سایر زندانیان انجام شد.
محکومیت فریبا خرم آبادی، استاد الهیات، به یک سال و نیم زندان
مرگ علیار هواسی در زندان قزلحصار به‌دلیل تأخیر در انتقال به بیمارستان
۱۷ سال حبس بدون مرخصی
ایوب پرکار از زمان بازداشت خود در ۱۴ دی‌ماه ۱۳۸۷ تاکنون هیچ‌گاه از حق مرخصی یا درمان در خارج از زندان برخوردار نبوده است. ایوب پرکار طی این سال‌ها بارها میان زندان‌های مختلف جابه‌جا شده است؛ از اوین تهران تا زندان فجر بهبهان، کارون اهواز، کانون شوشتر و نهایتاً زندان شیبان اهواز که از بهمن ۱۳۹۴ تاکنون در آن نگهداری می‌شود. هر بار جابه‌جایی او با محدودیت‌های تازه‌ای همراه بوده و در بسیاری از مواقع منجر به قطع ارتباط او با خانواده و وکیل شده است.
گزارش‌های مربوط به وضعیت ایوب پرکار، مصداق آشکار نقض حقوق بنیادین بشر در دیکتاتوری حاکم است.
رفتار مقامات قضایی و امنیتی با او با چندین ماده از اسناد بین‌المللی حقوق بشر در تضاد است.
ماده ۵ اعلامیه جهانی حقوق بشر:
هیچ‌کس نباید مورد شکنجه یا رفتار یا مجازات ظالمانه، غیرانسانی یا تحقیرآمیز قرار گیرد.
پرکار در دوران بازجویی تحت شکنجه جسمی و روانی قرار داشته و آثار آن تا امروز در سلامت او باقی مانده است.
ماده ۲۵ اعلامیه جهانی حقوق بشر:
هر فردی حق دارد از سطح زندگی مناسب برای حفظ سلامتی و رفاه خود برخوردار باشد، از جمله مراقبت‌های پزشکی.
ممانعت از درمان پزشکی و تأخیر در اعزام به بیمارستان نقض مستقیم این حق است.
ماده ۱۰ میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی:
رفتار با تمام افراد محبوس باید با احترام به شأن انسانی آنان صورت گیرد.
محرومیت ۱۷ ساله از مرخصی، نگهداری در شرایط نامناسب و عدم دسترسی به مراقبت درمانی، نقض جدی این اصل است.
پرونده ایوب پرکار نمونه‌ای از رفتار سیستماتیک دیکتاتوری حاکم با زندانیان سیاسی است؛ رفتاری که بر پایه محروم‌سازی، فشار جسمی و روانی و بی‌توجهی عامدانه به وضعیت سلامت آنان بنا شده است.
در حالی که وضعیت جسمی این زندانی به‌شدت وخیم گزارش شده، نگرانی‌ها درباره سرنوشت او همچنان ادامه دارد و نهادهای بین‌المللی حقوق بشر خواستار اقدام فوری برای تضمین سلامت و آزادی او هستند.
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / ایکس / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر