شیوا اسماعیلی به دلیل شدت درد، دیگر قادر به راه رفتن نیست و برای انجام ساده‌ترین کارهای روزمره به کمک دیگران نیاز دارد. او در روزهای اخیر حتی برای تنفس عادی نیز دچار مشکل شده است
کانون حقوق بشر ایران، شنبه ۲۶ مهرماه ۱۴۰۴ – شیوا اسماعیلی، زندانی سیاسی محبوس در زندان اوین، در حالی از درد شدید کمر رنج می‌برد که مقامات زندان با کارشکنی عامدانه مانع انتقال او به بیمارستان و دریافت درمان تخصصی شده‌اند. به گفته منابع مطلع، شدت درد به حدی است که او حتی در تنفس دچار مشکل شده و عملاً زمین‌گیر شده است.
این رفتار غیرانسانی با وجود آگاهی مسئولان از وخامت وضعیت جسمی او، مصداق روشن شکنجه و رفتار ظالمانه با زندانیان سیاسی است.
ممانعت از اعزام به بیمارستان به‌دلیل نداشتن موجودی کارت بانکی
پس از هفته‌ها بی‌توجهی و درد مداوم، سرانجام مسئولان زندان اوین با اعزام او به بیمارستان موافقت کردند. اما زمانی که مأموران در هنگام خروج متوجه شدند کارت بانکی او موجودی ندارد، به دستور رئیس زندان، او را به بند بازگرداندند.
شیوا اسماعیلی اصرار داشت که می‌تواند با خانواده‌اش تماس بگیرد تا هزینه درمان را تأمین کنند، اما مسئولان زندان عمداً از این کار جلوگیری کردند. این اقدام نه‌تنها خلاف اصول انسانی و قانونی است، بلکه نشان می‌دهد چگونه از درمان زندانیان سیاسی به‌عنوان ابزار فشار و شکنجه روانی استفاده می‌شود.
زمین‌گیر شدن و ادامه فشارها
به گفته هم‌بندیانش، شیوا اسماعیلی به دلیل شدت درد، دیگر قادر به راه رفتن نیست و برای انجام ساده‌ترین کارهای روزمره به کمک دیگران نیاز دارد. او در روزهای اخیر حتی برای تنفس عادی نیز دچار مشکل شده است.
منابع آگاه تأکید می‌کنند که وزارت اطلاعات و مسئولان زندان اوین در روند درمان او کارشکنی می‌کنند و حتی در صورت درخواست پزشکان، با اعزام وی به بیمارستان‌های تخصصی مخالفت می‌ورزند.
این کارشکنی‌ها پس از بازگشت او از زندان قرچک ورامین نیز ادامه یافت و تاکنون هیچ اقدام پزشکی مؤثری برای درمان وی صورت نگرفته است.
منابع نزدیک به خانواده این زندانی سیاسی گفته‌اند که شرایط غیربهداشتی و نبود امکانات پزشکی در زندان قرچک ورامین عامل اصلی وخامت وضعیت جسمی او بوده است. به گفته آن‌ها، زندان قرچک عملاً فاقد امکانات درمانی پایه است و زندانیان بیمار به‌ندرت به مراکز درمانی اعزام می‌شوند.
این وضعیت پس از انتقال او به زندان اوین نیز تغییر نکرده است. بند زنان اوین با وجود شهرت ظاهری به «امکانات بهتر»، از کمبود جدی دارو، نبود پزشک متخصص و رفتارهای تحقیرآمیز مأموران در برخورد با بیماران رنج می‌برد. در نتیجه، درد مزمن کمر شیوا اسماعیلی به مرحله‌ای رسیده که او را عملاً ناتوان کرده است.
کارشکنی عامدانه؛ حذف خاموش مخالفان
تحلیل‌گران حقوق بشری معتقدند آنچه بر شیوا اسماعیلی می‌گذرد، صرفاً بی‌توجهی نیست، بلکه بخشی از سیاست حذف فیزیکی خاموش زندانیان سیاسی است. مقامات زندان‌ها با امتناع از درمان و اعزام بیماران به مراکز تخصصی، عملاً جان آن‌ها را در معرض خطر قرار می‌دهند.
شیوا اسماعیلی پیش‌تر نیز از رفتارهای تحقیرآمیز و تهدیدهای مسئولان زندان نسبت به خود و دیگر زندانیان زن سیاسی شکایت کرده بود، اما هیچ‌گاه پاسخی دریافت نکرد.
رفتار دیکتاتوری حاکم با شیوا اسماعیلی نقض آشکار چندین ماده از قوانین بین‌المللی حقوق بشر است:
ماده ۵ اعلامیه جهانی حقوق بشر: هیچ‌کس نباید تحت شکنجه یا رفتار بی‌رحمانه و غیرانسانی قرار گیرد.
محرومیت عامدانه از درمان در شرایط درد شدید، مصداق شکنجه روانی و جسمی است.
ماده ۲۵ همان اعلامیه: هر فرد حق دارد از استاندارد مناسب زندگی و مراقبت پزشکی برخوردار باشد.
محروم‌کردن زندانی از درمان به‌دلیل نداشتن پول، نقض آشکار این حق است.
ماده ۱۰ میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی: با تمام اشخاصی که از آزادی محروم شده‌اند باید با انسانیت رفتار شود.
رفتار مأموران زندان اوین با شیوا اسماعیلی در تضاد کامل با این اصل است.
محروم‌کردن شیوا اسماعیلی از درمان، تصویری روشن از سیاست سیستماتیک شکنجه سفید در زندان‌های دیکتاتوری حاکم است؛ شیوه‌ای که با حذف تدریجی سلامت و کرامت زندانیان سیاسی، می‌کوشد صدای آنان را خاموش کند.
با این حال، خبرها از درون زندان اوین نشان می‌دهد که هم‌بندیان او با تشکیل زنجیره انسانی و حمایت جمعی، مانع از انزوا و فراموشی او شده‌اند.
سرنوشت شیوا اسماعیلی، آزمونی است برای وجدان عمومی و نهادهای بین‌المللی تا سکوت خود را در برابر مرگ تدریجی زندانیان سیاسی بشکنند.
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / ایکس / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر