۶ خرداد, ۱۴۰۴دسته‌بندی حقوق بشر
زندانی سیاسی کُرد، کمال شریفی، در هجدهمین سال حبس خود در زندان میناب، همچنان از ابتدایی‌ترین حقوق انسانی و قانونی محروم است؛ از جمله حق مرخصی، درمان تخصصی و ملاقات با خانواده
کانون حقوق بشر ایران، سه‌شنبه ۶ خرداد ۱۴۰۴ – کمال شریفی، روزنامه‌نگار و زندانی سیاسی کُرد، اکنون هجدهمین سال از محکومیت ۳۰ ساله خود را در زندان میناب، تحت شرایطی غیرانسانی و تحقیرآمیز سپری می‌کند. وی در طول ۱۸ سال گذشته حتی برای یک روز نیز از حق مرخصی برخوردار نبوده و تنها یک‌بار اجازه ملاقات حضوری با خانواده‌اش را پیدا کرده است. وضعیت جسمی این زندانی به شدت بحرانی است؛ با دو سکته قلبی و مغزی، و بی‌توجهی کامل مسئولان به وضعیت درمانی او، جان وی در خطر جدی قرار دارد.
پس از شش ماه شکنجه و بازداشت انفرادی، شریفی در دادگاهی پنج‌دقیقه‌ای در شعبه یکم دادگاه انقلاب سقز به ریاست قاضی شایق، به اتهام «محاربه از طریق عضویت در حزب دمکرات کردستان» به ۳۰ سال زندان و تبعید به زندان میناب محکوم شد. وی در وصف این جلسه نوشته است: «وقتی به وکیلم سلام کردم، قاضی حتی اجازه پاسخ‌گویی به سلامم را نداد.»
انتقال به زندان میناب و سال‌های فراموشی
کمال شریفی در ۲۲ اردیبهشت ۱۳۸۸ به زندان میناب منتقل شد و از آن زمان، عملاً در تبعید و ایزوله کامل قرار دارد. او از حق مرخصی، اشتغال، تماس تلفنی منظم و ملاقات با خانواده محروم بوده و حتی در تنها ملاقات حضوری خود در سال ۱۳۹۱، اجازه صحبت به زبان مادری‌اش (کُردی) را نداشت.
بر اساس اطلاعات دریافتی از سازمان حقوق بشری «هه‌نگاو»، طی یک سال گذشته، تمامی درخواست‌های کمال شریفی برای درمان، ملاقات و انتقال به زندانی با شرایط انسانی‌تر، از سوی مقامات قضایی و امنیتی رد شده‌اند. تنها امتیازی که به او داده شده، یک تماس تصویری کوتاه و کاملاً تحت نظارت با مادر سالخورده‌اش بوده است.
زندان مرکزی قزوین؛ وضعیت بحرانی بهداشت ؛ ابتلای زندانیان به بیماری‌های پوستی و عدم رسیدگی پزشکی
شعارهای اعتراض زنان زندانی در بند زنان اوین در هفتادمین هفته کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام»
کمال شریفی در دوران بازداشت و پس از آن، بارها مورد شکنجه فیزیکی و روانی قرار گرفته است. ضرب‌وشتم با باتوم، شوک الکتریکی، آسیب‌دیدگی شدید مفاصل و شکستگی دندان‌ها، تنها بخشی از آن چیزی است که او در نامه‌ای در سال ۱۴۰۰ با عنوان «رنج‌نامه» شرح داده است.
وی در این نامه نوشته بود: «بیش از ۲۰ بار درخواست کتبی برای مرخصی به دادستان و مسئولان قضایی هرمزگان و کردستان ارائه کرده‌ام، اما پس از پاس‌کاری‌های مکرر، هیچ‌کدام به نتیجه نرسید.»
وضعیت سلامتی وی طی این سال‌ها به شدت رو به وخامت گذاشته است. در سال ۱۳۹۱، پس از اعتصاب غذای طولانی، دچار سکته مغزی شد که باعث فلج نیمه راست بدن او گردید. در سال ۱۳۹۹ نیز سکته قلبی کرد و تحت عمل جراحی در بندرعباس قرار گرفت. با وجود این شرایط وخیم، همچنان از خدمات پزشکی تخصصی محروم مانده است.
رفتار صورت‌گرفته با کمال شریفی، زندانی سیاسی کرد، در زندان میناب، مصداق بارز نقض آشکار اصول بنیادین حقوق بشر و معیارهای بین‌المللی در رفتار با زندانیان است. موارد متعدد نقض حقوق این زندانی سیاسی نه‌تنها از منظر انسانی، بلکه بر اساس استانداردهای حقوقی بین‌المللی، قابل پیگرد و محکومیت هستند.
۱. شکنجه و رفتارهای بی‌رحمانه
کمال شریفی در دوره بازداشت و در طول دوران حبس خود بارها تحت شکنجه فیزیکی و روانی قرار گرفته است. استفاده از شوک الکتریکی، ضرب‌وشتم با باتوم، نگه‌داری طولانی‌مدت در انفرادی، و اعمال فشار برای اعترافات اجباری، از جمله روش‌های مستندشده شکنجه علیه وی بوده‌اند.
بر اساس ماده ۷ میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی:
«هیچ‌کس نباید تحت شکنجه یا رفتار یا مجازات بی‌رحمانه، غیرانسانی یا تحقیرآمیز قرار گیرد.»
همچنین، ماده ۱ کنوانسیون ممنوعیت شکنجه (CAT) تأکید دارد:
«شکنجه یعنی هر عملی که در آن درد یا رنج شدید جسمی یا روحی عمداً توسط یک مأمور رسمی به قصد گرفتن اطلاعات، مجازات یا ایجاد ترس وارد می‌شود.»
نقش مستقیم نیروهای امنیتی، قوه قضاییه و مسئولان زندان میناب در اعمال این رفتارها، این اقدامات را در چارچوب «شکنجه ساختاریافته» قرار می‌دهد که مسئولیت بین‌المللی برای عاملان و آمران آن ایجاد می‌کند.
۲. محرومیت از درمان
کمال شریفی با وجود ابتلا به عوارض جدی ناشی از سکته قلبی و مغزی، فلج‌شدن نیمی از بدن، و مشکلات مفصلی و دندانی ناشی از شکنجه، از دریافت درمان تخصصی محروم بوده است. بازگرداندن وی به زندان پیش از پایان دوره درمان، بدون امکان ادامه درمان تخصصی، در عمل نقض حق حیات و سلامت وی تلقی می‌شود.
بر اساس ماده ۱۰ میثاق حقوق مدنی و سیاسی:
«با همه افرادی که از آزادی محروم شده‌اند باید با انسانیت و احترام به کرامت ذاتی انسان رفتار شود.»
همچنین طبق اصول سازمان ملل برای حمایت از زندانیان (اصول نلسون ماندلا)، به‌ویژه اصل ۲۴:
«تمام زندانیان باید به خدمات بهداشتی و درمانی در سطحی برابر با آنچه در جامعه موجود است، دسترسی داشته باشند.»
محرومیت شریفی از این حق، به‌ویژه با وجود شرایط پزشکی بحرانی‌اش، مصداق بارز «رفتار غیرانسانی و تحقیرآمیز» تلقی می‌شود.
۳. محرومیت از ملاقات و ارتباط با خانواده
این زندانی در ۱۸ سال گذشته، تنها یک‌بار اجازه ملاقات حضوری با خانواده‌اش را داشته و آن هم تحت تدابیر امنیتی شدید و ممنوعیت گفت‌وگو به زبان مادری صورت گرفته است. او حتی از تماس تلفنی منظم با خانواده محروم بوده است.
بر اساس اصل ۳۷ قواعد نلسون ماندلا:
«زندانیان باید بتوانند به‌طور منظم با خانواده خود ارتباط داشته باشند، از جمله از طریق نامه، تماس تلفنی و ملاقات حضوری.»
محروم‌کردن زندانی از این حق ابتدایی، به‌ویژه در مورد افراد بیمار یا مسن، شکنجه‌ای روانی و محرومیت از حمایت عاطفی است.
۴. محاکمه ناعادلانه
دادگاه پنج‌دقیقه‌ای بدون حضور مؤثر وکیل و بدون رسیدگی شفاف و بی‌طرفانه به پرونده کمال شریفی، آشکارا اصول دادرسی عادلانه را نقض کرده است.
طبق ماده ۱۴ میثاق حقوق مدنی و سیاسی:
«هر فردی حق دارد که در برابر دادگاهی صالح، مستقل و بی‌طرف، مطابق با اصول دادرسی عادلانه و علنی محاکمه شود.»
دادگاهی که ظرف چند دقیقه بدون بررسی شواهد، دفاعیات، یا امکان پرسش‌گری، حکم ۳۰ سال حبس و تبعید صادر می‌کند، مشروعیت قضایی ندارد و صرفاً ابزاری برای سرکوب سیاسی محسوب می‌شود.
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / ایکس / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر