۲۸ اردیبهشت, ۱۴۰۴دسته‌بندی حقوق بشر
فرهاد آویژه، شهروند اهل دهدشت، از ۱۱ اردیبهشت‌ماه تاکنون به‌دلیل اتهام تبلیغ علیه حاکمیت، بدون صدور حکم نهایی در زندان یاسوج نگهداری می‌شود. بلاتکلیفی او بار دیگر ضعف ساختاری نظام قضایی و روندهای سرکوب‌گر را آشکار می‌کند
کانون حقوق بشر ایران، یک‌شنبه ۲۸ اردیبهشت‌ماه ۱۴۰۴ – بیش از دو هفته از بازداشت فرهاد آویژه، شهروند اهل دهدشت، می‌گذرد و وی همچنان در وضعیت بلاتکلیف در زندان یاسوج نگهداری می‌شود. فرهاد آویژه در تاریخ ۱۱ اردیبهشت‌ماه ۱۴۰۴ پس از حضور در جلسه بازپرسی، بازداشت و روانه زندان شد. این بازداشت بدون صدور حکم نهایی، بار دیگر نگرانی‌ها نسبت به استفاده ابزاری از نهاد قضایی در سرکوب معترضان را افزایش داده است.
براساس اطلاعات به‌دست‌آمده، فرهاد آویژه در تاریخ ۹ اردیبهشت‌ماه با دریافت ابلاغیه رسمی از سوی دادسرای انقلاب بویراحمد، به شعبه سوم بازپرسی احضار شده بود. در جلسه بازپرسی که دو روز بعد، در ۱۱ اردیبهشت برگزار شد، وی به اتهام «تبلیغ علیه حاکمیت» مورد بازجویی قرار گرفت.
با وجود دفاعیات ارائه‌شده توسط آویژه، بازپرس شعبه سوم دستور بازداشت وی را صادر کرد. از آن زمان تاکنون، نه حکمی صادر شده و نه تکلیف حقوقی وی مشخص گردیده است. این نوع بازداشت‌های طولانی‌مدت بدون تعیین وضعیت حقوقی، برخلاف اصول دادرسی عادلانه و حقوق بنیادین شهروندی است.
فرهاد آویژه پیش‌تر نیز به‌دلیل فعالیت‌های اجتماعی، با برخوردهای امنیتی و قضایی مواجه شده بود. او به دلیل فعالیت در زمینه بیان آزادانه عقاید و حضور در تجمعات یا انتشار مطالب در فضای مجازی، بارها مورد تهدید نهادهای امنیتی قرار گرفته بود.
بلاتکلیفی؛ ابزار فشار روانی و نقض حقوق بشر
فرهاد آویژه، شهروند اهل دهدشت، اکنون در شرایطی مبهم در زندان یاسوج به‌سر می‌برد؛ بی‌آنکه مشخص باشد پرونده‌اش در چه مرحله‌ای قرار دارد. بازداشت‌های بی‌سرانجام همچنان به‌عنوان ابزاری برای ساکت‌کردن منتقدان و فعالان مورد استفاده قرار می‌گیرد.
بازداشت بدون تعیین تکلیف قضایی، یکی از روش‌های شناخته‌شده برای اعمال فشار بر زندانیان سیاسی و اجتماعی در ایران است. نگه‌داشتن افراد در بازداشت موقت به‌مدت طولانی بدون صدور رأی، نقض آشکار اصل برائت محسوب می‌شود.
براساس ماده ۹ اعلامیه جهانی حقوق بشر، «هیچ‌کس نباید خودسرانه بازداشت یا زندانی شود.» همچنین، ماده ۱۰ این اعلامیه بر «حق هر فرد برای برخورداری از دادرسی علنی و عادلانه» تأکید دارد. در مورد فرهاد آویژه، فقدان صدور حکم پس از گذشت بیش از دو هفته از بازداشت، نقض روشن این اصول حقوق بشری است.
زینب جلالیان محرومیت از درمان؛ فشار بر زندانیان سیاسی با ابزار سلامت
مهدی معمار، بلاتکلیفی ۴۰۰ روزه در زندان شیبان اهواز
رفتار حاکمیت با فرهاد آویژه نمونه‌ای روشن از نقض تعهدات بین‌المللی ایران در زمینه حقوق بشر است. طبق میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی که ایران نیز یکی از امضاکنندگان آن است، هر فردی حق دارد از روند قانونی عادلانه، بدون تبعیض و با امکان دفاع برخوردار باشد. ماده ۱۴ این میثاق به‌وضوح بر ضرورت برگزاری محاکمه عادلانه و صدور حکم ظرف مدت معقول تأکید می‌کند. همچنین، اصول سازمان ملل برای حمایت از افراد در بازداشت موقت، دولت‌ها را موظف می‌داند که افراد بازداشت‌شده را فوراً از دلایل بازداشت آگاه کرده و امکان دسترسی به وکیل را فراهم کنند. تداوم بازداشت فرهاد آویژه بدون ارائه شفاف دلایل قضایی و در غیاب محاکمه، نقض صریح این استانداردهای جهانی است.
نقض حقوق اولیه و ضرورت پاسخگویی دستگاه قضایی
فرهاد آویژه تنها یکی از موارد پرشمار بازداشت‌شدگان بدون حکم در سال‌های اخیر است. تکرار این رویکردها، نه‌تنها اعتماد عمومی به نظام عدالت را تضعیف کرده، بلکه پیامدهای روانی، اجتماعی و اقتصادی جبران‌ناپذیری برای خانواده‌ها و جامعه در پی دارد.
در شرایطی که دادگستری و نهادهای مسئول موظف به رسیدگی سریع و بی‌طرفانه هستند، طولانی شدن این بازداشت‌ها تنها به تعمیق شکاف میان مردم و ساختارهای قضایی می‌انجامد. جامعه بین‌المللی نیز باید با رصد دقیق‌تر، خواستار شفاف‌سازی و آزادی فوری زندانیان بلاتکلیف باشد.
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / ایکس / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر