۴ خرداد, ۱۴۰۴دسته‌بندی حقوق بشر
عفو بین الملل با انتشار بیانیه‌ای نسبت به بازداشت و ناپدیدسازی قهری صالح بهرامزهی، نوجوان ۱۶ ساله بلوچ، ابراز نگرانی کرد؛ این بازداشت در سکوت خبری و بدون اطلاع خانواده انجام شده و جان این نوجوان در خطر است
کانون حقوق بشر ایران، یک‌شنبه ۴خرداد ۱۴۰۴ – سازمان عفو بین الملل با انتشار بیانیه‌ای در تاریخ ۲ خرداد ۱۴۰۴، نسبت به سرنوشت مبهم صالح بهرامزهی، نوجوان ۱۶ ساله بلوچ، هشدار داده و خواستار آزادی فوری او از بازداشت نیروهای سپاه پاسداران انقلاب اسلامی شده است.
بر اساس بیانیه این عفو بین الملل، صالح بهرامزهی، فرزند مولوی حبیب‌الرحمان و اهل روستای نصیرآباد شهرستان سرباز، در تاریخ ۲۴ اردیبهشت ۱۴۰۴، در اقدامی خشونت‌بار توسط نیروهای امنیتی وابسته به سپاه بازداشت شد. از آن زمان تاکنون، خانواده وی از محل نگهداری یا حتی سلامت فرزندشان هیچ اطلاعی دریافت نکرده‌اند.
ناپدیدسازی قهری صالح بهرامزهی؛ جنایت آشکار
عفو بین الملل اعلام کرده که رفتار دیکتاتوری حاکم با این نوجوان، مصداق روشن ناپدیدسازی قهری است؛ مفهومی که در اسناد بین‌المللی حقوق بشر، از جمله کنوانسیون بین‌المللی حمایت از تمامی اشخاص در برابر ناپدید شدن قهری، به‌عنوان جرم بین‌المللی شناخته می‌شود.
بر اساس بیانیه، صالح تنها به دلیل روابط خانوادگی‌اش با افراد معترض یا مخالف حکومت، هدف این بازداشت خودسرانه قرار گرفته و هیچ دلیل قضایی یا اتهام رسمی‌ای به خانواده او اعلام نشده است.
عفو بین الملل هشدار داده که او در خطر شکنجه، بدرفتاری و بازجویی‌های غیرانسانی قرار دارد؛ اتفاقی که در مورد کودکان بازداشت‌شده در ایران سابقه‌ای طولانی دارد. به ویژه در مناطق محروم نظیر بلوچستان که سیستم قضایی و امنیتی، تبعیض سیستماتیک و خشونت نهادینه‌شده علیه اقلیت‌ها را اعمال می‌کند.
مرگ رضا ملکی در زندان قزلحصار؛ فریادی خاموش علیه نظام قضایی بی‌رحم
“نه به اعدام”؛ بازخوانی اعدام ناصر رحیمی و ضرورت گسترش کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام»
بازداشت صالح بهرامزهی، بخشی از یک روند هدف‌مند سرکوب خانوادگی و قبیله‌ای در مناطق مرزی ایران است. برادر بزرگ‌تر او، قاسم بهرامزهی، در آبان ۱۴۰۳، در جریان درگیری با نیروهای امنیتی کشته شد. پس از آن، گروه جیش‌العدل با صدور بیانیه‌ای اعلام کرد که اعضای این گروه مسئول آن حمله بوده‌اند.
پیش‌تر نیز عموی این کودک، ایوب بهرامزهی، در سال ۱۳۹۲ به اتهام «همکاری با گروه‌های مخالف نظام» و بدون دادرسی عادلانه، همراه با ۱۶ زندانی بلوچ دیگر در اقدامی تلافی‌جویانه، توسط حکومت اعدام شد. این سه واقعه، نشان‌دهنده یک الگوی سیستماتیک سرکوب و حذف فیزیکی خانواده‌های مظنون به مخالفت با حاکمیت است.
ضرورت گسترش «نه به ناپدیدسازی قهری» و حمایت از کودکان قربانی
این پرونده تنها یکی از صدها نمونه ناپدیدسازی و بازداشت خودسرانه در مناطق مرزی ایران، به‌ویژه در میان اقلیت‌های قومی چون بلوچ‌ها، است.
این مسأله به‌ویژه زمانی بحرانی‌تر می‌شود که هدف، کودکان و نوجوانان هستند. افرادی که باید بر اساس حقوق بین‌الملل، از حمایت ویژه در برابر خشونت، بازداشت و محرومیت از آزادی برخوردار باشند.
۱. ناپدیدسازی قهری (ماده ۱ کنوانسیون بین‌المللی حمایت از اشخاص در برابر ناپدید شدن قهری): بازداشت بدون اعلام محل نگهداری و بدون دسترسی به خانواده یا وکیل.
بازداشت خودسرانه (ماده ۹ میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی): دستگیری بدون حکم قضایی و نگهداری بدون تفهیم اتهام قانونی.
نقض حقوق کودک (ماده ۳۷ کنوانسیون حقوق کودک): بازداشت نوجوان بدون دسترسی به خانواده و وکیل، و در معرض خطر شکنجه قرار گرفتن.
شکنجه و رفتار غیرانسانی (ماده ۷ میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی): نگرانی از شکنجه جسمی و روانی نوجوان بازداشت‌شده.
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / ایکس / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر