تبعید سه زندانی سیاسی کُرد از زندان ایلام به زندان‌های زاهدان، کرمان و مشهد

۱۵ اردیبهشت, ۱۴۰۴دسته‌بندی حقوق بشر

سه زندانی سیاسی کُرد از زندان ایلام به زندان‌های زاهدان، کرمان و مشهد تبعید شدند

کانون حقوق بشر ایران، ۱۵ اردیبهشت‌ماه ۱۴۰۴ –  سه زندانی سیاسی اهل آبدانان، به نام‌های وحید چاوران، ناصر رضایی و محمدحسین حاصلی که پیش‌تر به ۱۲ سال حبس تعزیری در تبعید محکوم شده بودند، از زندان مرکزی ایلام به زندان‌های زاهدان، کرمان و مشهد منتقل شدند.

این سه زندانی در پی اعتراضات سراسری سال ۱۴۰۱ به‌صورت خودسرانه و بدون ارائه حکم قضایی در فاصله خرداد تا مرداد ۱۴۰۲ بازداشت شده بودند. طی بیش از هشت ماه حبس در زندان ایلام، آنان از دسترسی به وکیل و دادرسی عادلانه محروم مانده‌اند و بارها با شکنجه‌های جسمی و روانی مواجه شده‌اند. هر سه زندانی در اعتراض به روند ناعادلانه قضایی، لب‌های خود را دوخته و اعتصاب غذا کرده بودند.

وحید چاوران، فعال مدنی، کوهنورد و مربی پاراگلایدر، ۲ تیرماه ۱۴۰۲ حین خروج از کشور در مرز ارومیه بازداشت و تحت شکنجه قرار گرفت. او پس از تحمل فشارهای شدید روانی و جسمی، با نشانه‌هایی چون اختلال گفتاری و رفتاری مواجه شد. امروز او به زندان زاهدان تبعید شد.

ناصر رضایی، دیگر شهروند اهل آبدانان، پس از بازداشت اولیه و آزادی با وثیقه، مجدداً در مردادماه ۱۴۰۲ بازداشت شد. او از همان ابتدا از ارتباط با خانواده و وکیل محروم بود و امروز به زندان کرمان تبعید شد.

محمدحسین حاصلی، اهل سراب‌باغ آبدانان، در ۴ مرداد ۱۴۰۲ در جریان یورش خشونت‌بار نیروهای امنیتی به منزلش بازداشت شد. نیروها حین بازداشت، اموال خانه را تخریب کرده و او را با ضرب‌وشتم با خود بردند. وی امروز به زندان وکیل‌آباد مشهد تبعید شد.

دادگاه کیفری یک ایلام، این سه زندانی سیاسی را به اتهاماتی نظیر «اخلال در نظم عمومی»، «اجتماع و تبانی علیه امنیت» و «قدرت‌نمایی با اسلحه» مجموعاً به ۱۲ سال زندان در تبعید محکوم کرده است.

پرونده این سه زندانی سیاسی، نمونه‌ای از روند فزاینده نقض حقوق بشر در ایران است؛ از جمله بازداشت خودسرانه، شکنجه، نبود روند دادرسی عادلانه، و تبعید به زندان‌های دور از محل سکونت خانواده. این موارد با مفاد میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی و ممنوعیت شکنجه در تضاد مستقیم قرار دارد.

مغایرت تبعید به زندان‌های دور دست با قوانین حقوق بشری

تبعید زندانیان به زندان‌های دوردست از محل زندگی‌شان یا خانواده‌هایشان، با اصول و قوانین مختلف حقوق بشری مغایرت دارد، از جمله:

ماده 9 اعلامیه جهانی حقوق بشر: این ماده به ممنوعیت بازداشت یا تبعید خودسرانه اشاره دارد. تبعید زندانیان به مکان‌های دوردست، بدون دلیل یا محاکمه عادلانه، به نوعی نقض این اصل است که هدف آن حفظ حقوق بنیادین افراد است.

ماده 7 میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی (ICCPR):  این ماده شکنجه و رفتارهای غیرانسانی یا تحقیرآمیز را ممنوع می‌کند. تبعید به زندان‌های دوردست ممکن است به عنوان رفتاری تحقیرآمیز یا ظالمانه تلقی شود، به ویژه اگر هدف آن قطع ارتباط زندانی با خانواده و دوستان باشد.

قوانین نلسون ماندلا (قواعد حداقل استاندارد برای رفتار با زندانیان): این مجموعه از قواعد، که توسط سازمان ملل تصویب شده است، به حفظ حقوق زندانیان اشاره دارد. طبق این قوانین، زندانیان باید در مکانی نگهداری شوند که امکان تماس منظم با خانواده‌هایشان وجود داشته باشد. تبعید به زندان‌های دور، مانعی برای این ارتباط است و می‌تواند نقض این قوانین باشد.

ماده 10 میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی (ICCPR) :

این ماده به لزوم رفتار انسانی با زندانیان و احترام به حیثیت ذاتی انسان‌ها تأکید دارد. تبعید زندانیان به زندان‌های دوردست می‌تواند با این ماده مغایرت داشته باشد، به‌ویژه اگر به هدف مجازات اضافی یا قطع ارتباط آنها با خانواده باشد.

در مجموع، تبعید زندانیان به زندان‌های دوردست، به دلیل ایجاد شرایط سخت‌تر برای ارتباط با خانواده و حمایت‌های قانونی، می‌تواند ناقض حقوق بنیادین زندانیان بر اساس اسناد بین‌المللی حقوق بشر باشد.

کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / ایکس / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک

اشتراک: