۱۳ اردیبهشت, ۱۴۰۴دسته‌بندی حقوق بشر
مهدی علیرضایی در شب حادثه با مراجعه مکرر به پشت «هشتی» زندان بهبهان، سعی داشته وضعیت بحرانی جسمانی خود را به اطلاع مسئولان زندان برساند. با این حال، نه تنها درخواست‌های او نادیده گرفته شد، بلکه مسئولان زندان با بهانه‌هایی چون “نبود پزشک در درمانگاه” از هرگونه اقدام درمانی سر باز زدند
کانون حقوق بشر ایران، شنبه ۱۳ اردیبهشت‌ماه۱۴۰۴- مهدی علیرضایی، یکی از زندانیان محبوس در زندان بهبهان، شامگاه پنج‌شنبه ۱۱ اردیبهشت‌ماه، به دلیل وخامت شدید وضعیت جسمانی و عدم رسیدگی درمانی از سوی مسئولان زندان، جان خود را از دست داد. این اتفاق بار دیگر توجه افکار عمومی را به وضعیت اسفناک بهداشت و سلامت زندانیان در زندان‌های ایران جلب کرده است.
به گفته منابع مطلع، مهدی علیرضایی در شب حادثه با مراجعه مکرر به پشت «هشتی» زندان بهبهان، سعی داشته وضعیت بحرانی جسمانی خود را به اطلاع مسئولان زندان برساند. با این حال، نه تنها درخواست‌های او نادیده گرفته شد، بلکه مسئولان زندان با بهانه‌هایی چون “نبود پزشک در درمانگاه” از هرگونه اقدام درمانی سر باز زدند. گزارش‌ها حاکی از آن است که وی ساعت‌ها در حیاط زندان، از شدت درد ناله می‌کرد، اما هیچ کمکی به او صورت نگرفت.
سرانجام، این بی‌توجهی فاجعه‌بار منجر به جان‌باختن مهدی علیرضایی شد؛ واقعه‌ای که بار دیگر بی‌کفایتی مدیریتی در زندان‌های ایران و بی‌توجهی به جان انسان‌ها را برجسته می‌کند.
نقش مسئولان زندان در وقوع فاجعه
بر اساس اطلاعات به‌دست‌آمده، در زمان وقوع این حادثه، شیفت شب زندان بر عهده دو نفر از پرسنل شناخته‌شده به رفتارهای غیرانسانی و خشن بود؛ مدیر داخلی زندان، فردی به نام مشتاقی، و یکی دیگر از مسئولان به نام آقاجری. این دو نفر در طول سال‌های گذشته نیز به‌خاطر رفتارهای سرکوبگرانه با زندانیان مورد اعتراض واقع شده‌اند، اما هیچ‌گاه مورد بازخواست رسمی قرار نگرفته‌اند.
نبود پزشک در ساعات شبانه، کمبود تجهیزات درمانی، و تراکم جمعیتی بالا در فضای کوچک زندان بهبهان، از جمله عواملی هستند که به‌طور مستقیم در این فاجعه نقش داشته‌اند. زندان بهبهان که با کمترین امکانات رفاهی و بهداشتی اداره می‌شود، سال‌هاست محل اعتراض خانواده زندانیان و فعالان حقوق بشر بوده است.
مهدی علیرضایی؛ ورزشکاری محبوب
مهدی علیرضایی از چهره‌های شناخته‌شده در شهر بهبهان به شمار می‌رفت. به گفته منابع محلی، او پیش‌تر در جریان اعتراضات سال ۱۳۹۸ سابقه بازداشت و محاکمه به اتهام فعالیت‌های اعتراضی را داشت. هرچند بازداشت اخیر او ارتباطی با پرونده سیاسی‌اش نداشت، اما همچنان در افکار عمومی به عنوان یک ورزشکار رزمی محبوب شناخته می‌شد.
مرگ مهدی علیرضایی در زندان، بار دیگر نهادهای امنیتی و قضایی جمهوری اسلامی را با سوالات جدی درباره نحوه اداره زندان‌ها و بی‌توجهی سیستماتیک به جان زندانیان مواجه کرده است.
زندان بهبهان در سال‌های اخیر به دلیل نبود امکانات اولیه، فضای فیزیکی بسیار محدود و مدیریت ناکارآمد، بارها در مرکز توجه نهادهای حقوق بشری قرار گرفته است. تراکم جمعیت زندانیان، کمبود نیروی درمانی به‌ویژه در ساعات شب، و نبود نظارت کافی، از جمله عوامل ساختاری است که جان زندانیان را به خطر می‌اندازد.
این زندان که باید تنها برای تعداد محدودی زندانی طراحی شده باشد، اکنون میزبان صدها زندانی است که در شرایط غیربهداشتی، بدون دسترسی منظم به پزشک، غذا و امکانات اولیه زندگی می‌کنند. گزارش‌ها نشان می‌دهد که این مرگ، تنها نمونه‌ای از چندین مورد مرگ مشکوک و ناشی از اهمال در زندان بهبهان است که تاکنون ثبت شده‌اند.
مرگ مهدی علیرضایی، مصداق آشکار چندین مورد از نقض حقوق بشر در زندان‌های ایران است؛ از جمله حق حیات، حق دسترسی به خدمات درمانی، ممنوعیت شکنجه و رفتارهای غیرانسانی، و عدم رعایت اصل کرامت انسانی. عدم حضور پزشک، بی‌توجهی عامدانه به درخواست درمانی، و رفتار تحقیرآمیز مسئولان زندان، همگی نشانه‌هایی از یک سیستم قضایی و امنیتی هستند که جان انسان‌ها را بی‌ارزش می‌داند.
در حالی‌که بر اساس قوانین بین‌المللی و حتی آئین‌نامه‌های داخلی سازمان زندان‌های ایران، دولت موظف است سلامت جسمی و روانی زندانیان را تضمین کند، مرگ‌های مکرر و مشکوک در زندان‌های کشور به‌ویژه در شهرستان‌ها، گویای نادیده گرفتن سیستماتیک این تعهدات است.
فعالان حقوق بشر و نهادهای بین‌المللی بار دیگر خواستار تحقیقات مستقل و پاسخ‌گویی مسئولان زندان بهبهان در رابطه با این مرگ دردناک شده‌اند.
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / ایکس / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر