۷ بهمن, ۱۴۰۳دسته‌بندی بانک زندان
بند ۲۴۰ زندان اوین خواهرخوانده صیدنایا در ایران
زندان اوین، واقع در شمال تهران، یکی از مخوف‌ترین زندان‌های ایران است. این زندان به دلیل نقض فاحش حقوق بشر، در سطح ملی و بین‌المللی شناخته شده است. یکی از بخش‌های حساس و امنیتی این زندان، بند ۲۴۰ زندان اوین است که تحت نظارت مأموران و بازجویان وزارت اطلاعات اداره میشود. این بند به دلیل شرایط سخت و رفتارهای غیرانسانی با زندانیان، به نمادی از نقض حقوق بشر تبدیل شده است.
تاریخچه و مدیریت بند ۲۴۰ زندان اوین
بند ۲۴۰ زندان اوین در یک ساختمان ۴طبقه واقع شده که در دهه ۶۰ به آن «آسایشگاه» گفته می‌شد. طبقه سوم این ساختمان مربوط به زندانیان خاص قوه قضاییه می‌باشد که به آن بند ۲۴۱ می‌گویند. طبقه اول مربوط به زندانیان ترنس می‌باشد. بند ۲۴۰ در طبقه دوم این ساختمان قرار گرفته است.
بند ۲۴۰ زندان اوین یکی از بخش‌های ویژه زندان اوین است که برای نگهداری متهمان سیاسی و امنیتی طراحی شده است. این بند تحت نظارت مستقیم وزارت اطلاعات اداره میشود و نقش مهمی در نگهداری و بازجویی متهمان پرونده‌های حساس دارد. استفاده از این بند بطور ویژه در زمان بحران‌های سیاسی و اجتماعی ایران، مانند اعتراضات مردمی و یا پرونده‌های حساس امنیتی، افزایش می‌یابد.
بند ۲۴۰ زندان اوین، نمادی از نقض گسترده حقوق بشر در ایران است. ساختار انزواگرایانه، شکنجه و رفتارهای غیرانسانی با زندانیان و اعمال محدودیت‌های شدید، این بند را به یکی از تاریک‌ترین نقاط سیستم قضایی و امنیتی دیکتاتوری ولایت فقیه تبدیل کرده است.
بند ۲۴۰ زندان اوین شامل سلولهای انفرادی کوچکی است که هر یک از آن‌ها مساحتی حدود 1.5 در 2 متر دارند. در داخل سلول یک توالت فرنگی و یک روشویی قرار دارد، اما زندانیان از سایر امکانات بهداشتی استاندارد محروم‌اند. تنها یک پنجره کوچک در نزدیکی سقف وجود دارد که نور کمی را به داخل سلول منتقل می‌کند و اغلب با تورهای فلزی پوشیده شده است.
زندانیان در این بند به طور کامل ایزوله هستند و جدا از دیگر زندانیان نگهداری میشوند. آن‌ها دسترسی محدودی به هواخوری دارند و این امر باعث بروز مشکلات جسمی و روحی بسیاری در میان زندانیان می گردد. همچنین، دسترسی به کتاب، تلویزیون، یا سایر وسایل ارتباطی در این بند، ممنوع است.
کروکی‌های بند ۲۴۰ زندان اوین
رفتار با زندانیان و نقض حقوق بشر
شرایط در بند ۲۴۰ زندان اوین به گونه‌ای است که بسیاری از زندانیان آن را به عنوان شکلی از شکنجه روانی توصیف کرده‌اند. بازجویی‌های طولانی‌مدت و مکرر، همراه با تهدید و فشار روانی، بخشی از تجربه اکثر زندانیان این بند است. علاوه بر این، گزارش‌هایی از بدرفتاری فیزیکی، از جمله ضرب و شتم، در این بند منتشر شده است.
یکی دیگر از موارد نقض حقوق بشر، محدودیت در دسترسی به وکیل و ارتباط با خانواده است. ملاقات‌های زندانیان معمولاً به طور کامل کنترل‌شده و محدود است. در بسیاری از موارد، زندانیان ماه‌ها بدون دسترسی به وکیل یا تماس با خانواده در این بند نگهداری میشوند. این اقدام به منظور تشدید فشار روانی بر زندانیان انجام میشود.
زندانیان شاخص و تاثیرات اجتماعی و سیاسی
بند ۲۴۰ زندان اوین به محل نگهداری بسیاری از زندانیان سیاسی، روزنامه‌نگاران و فعالان مدنی تبدیل شده است. برای مثال، در جریان اعتراضات سال 1388 و سایر بحران‌های سیاسی، بسیاری از چهره‌های شناخته‌شده به این بند منتقل شدند. نگهداری از این افراد در بند 240 نه تنها به فشار روانی بر آن‌ها می‌افزود، بلکه پیام روشنی به جامعه ارسال می کرد: «سرکوب اعتراضات و جلوگیری از فعالیت‌های مخالف».
این بند همچنین تأثیرات عمیقی بر خانواده‌ها و دوستان زندانیان دارد. نگرانی از وضعیت زندانیان و نبود اطلاعات کافی درباره شرایط آن‌ها، فشارهای مضاعفی را به خانواده‌ها وارد می‌کند. در سطح جامعه نیز، وجود چنین بندی به نمادی از نبود آزادی بیان و سرکوب مخالفان سیاسی تبدیل شده است.
نظرات نهادهای حقوق بشری
نهادهای حقوق بشری داخلی و بین‌المللی بارها نگرانی خود را نسبت به شرایط بند ۲۴۰ زندان اوین اعلام کرده‌اند. سازمان‌هایی مانند عفو بین‌الملل و دیده‌بان حقوق بشر، گزارش‌هایی در مورد بدرفتاری با زندانیان، شکنجه و نقض حقوق اولیه آن‌ها در این بند منتشر کرده‌اند. این گزارش‌ها توجه جامعه بین‌المللی را به وضعیت زندانیان سیاسی در ایران جلب کرده و فشارهایی را بر حکومت ایران وارد کرده است.
مشاهدات یک زندانی سیاسی دهه ۶۰ از بند ۲۴۰ زندان اوین
این بند در دهه ۶۰ نیز محل نگهداری و شکنجه زندانیان سیاسی بوده است. در زیر مشاهدات یک زندانی سیاسی در دهه ۶۰ از این بند آورده شده است:
بند ۲۴۰ زندان اوین بندی ۴ طبقه است که دارای ۴۰۰ سلول انفرادی است. این بند انفرادی و بند عمومی مجاورش در زمان شاه شروع به ساخت شده بود. اما بدلیل انقلاب در سال ۵۷ نیمه تمام ماند.
پس از انقلاب در سال ۶۱ کارهای ساختمانی بند عمومی و انفرادی این مجموعه جدید تمام و راه اندازی شد.
لاجوردی جلاد، اسم بند عمومی جدید را «آموزشگاه»، و بند انفرادی را «آسایشگاه» نامگذاری کرد.
آموزشگاه که در حال حاضر بند ۸ نامیده میشود، ساختمانی سه طبقه و متشکل از ۶ بند است.
بند آسایشگاه هم که امروزه بند ۲۴۰ نام دارد ساختمانی ۴ طبقه است که هر طبقه آن ۱۰۰ سلول انفرادی دارد.
بند ۲۴۰ زندان اوین در طول ۴ دهه گذشته شاهد هزاران هزار زندانی بوده که هر کدام برای مدتی در آن محبوس بوده‌اند.زندانیان سیاسی که از چند روز گرفته تا ۵ سال در این سلولها بوده‌اند.
سلولهای انفرادی که با قوانین بسیار سخت و شکنجه‌آور کنترل و مدیریت میشوند.
شکنجه گران و زندانبانان با تصور اینکه هر فردی در انفرادی تسلیم میشود و دست از اهداف خود بر میدارد، طی سالهای سیاه دهه ۶۰، صدها زندانی سیاسی را برای مدتهای طولانی در این سلولها بصورت انفرادی نگه داشتند. شرایطی بس هولناک که از هرگونه امکان هواخوری، ورزش، مطالعه و تماس با دیگران محروم بودند.
در دهه شصت نیز این بند با قوانین سختی اداره می شد. اگر زندانی کمی صدایش بلند می شد و برای خودش آواز میخواند، به زیر هشت برده شده و با کابل تنبیه می شد.
اگر زندانی در درون سلول ورزش و نرمش میکرد، جرم تلقی شده و اگر دیده می شد به سختی تنبیه و مجازات می شد.
با افشای شکنجه ها و اعمال ضد انسانی که در زندان اوین و بندهای انفرادی و شعبه های بازجویی آن صورت میگیرد، مدیریت زندان بارها ترکیب ساختمانها را تغییر داده و یا ساختمانهای موجود را به اسمی مختلفی نام گذاری کرده است.
در شرایط کنونی هم بند ۲۴۰ زندان اوین با کمی تغییرات فیزیکی بعنوان بندی جدید به بیرون از زندان معرفی میشود. اما چنین نیست و اینها همه ناشی از تغییرات ساختمانی یا تغییر کاربردی بندهاست . روشی که مدیریت زندان میخواهد شهادتها و گزارشهای منتشر شده و افشاگریهایی که در مورد این بندها شده است را بی اثر کند و بگوید اصلا چنین بندهایی در اوین وجود ندارد.
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / ایکس / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر