۱۰ بهمن, ۱۴۰۳دسته‌بندی حقوق بشر
این محرومیت پس از اعتراض زندانیان بند ۸ به انتقال مهدی حسنی و بهروز احسانی اسلاملو از زندان اوین به زندان قزلحصار اعمال شد
کانون حقوق بشر ایران، چهارشنبه ۱۰ بهمن‌ماه ۱۴۰۳ – گروهی از زندانیان سیاسی در بند ۸ زندان اوین که به انتقال ۲زندانی سیاسی بهروز احسانی و مهدی حسنی اعتراض کرده بودند از حق ملاقات حضوری و خصوصی محروم شده‌اند. این زندانیان طی روزهای گذشته در محیط زندان اوین به اعتراض و تحصن اقدام کرده و خواستار رسیدگی به حق و حقوق خود شدند.
بامداد روز یکشنبه ۷ بهمن ۱۴۰۳، دو زندانی سیاسی محکوم به اعدام بهروز احسانی اسلاملو و مهدی حسنی که حکم اعدام ایشان تایید و پرونده های آنها به اجرای احکام فرستاده شده بود، به مکان نامعلوم منتقل شدند.
بهروز احسانی اسلاملو از بند ۴ اوین و مهدی حسنی از بند ۸ این زندان به طور ناگهانی احضار و با توسل به زور و درگیری فیزیکی از زندان اوین به زندان قزلحصار منتقل شده اند.
بر اساس همین خبر زندانیان سیاسی بند ۴ زندان اوین در اعتراض به انتقال ناگهانی این دو زندانی سیاسی در مقابل افسر نگهبانی زندان دست به اعتراض زده و خواهان بازگشت هم بندی خود بهروز احسانی به بند شدند.
این دو زندانی سیاسی در اواخر شهریور ۱۴۰۳، توسط شعبه ۲۶دادگاه انقلاب تهران به ریاست قاضی ایمان افشاری به اعدام محکوم شده و روز ۱۸ دی حکم اعدام این دو زندانی بدون طی مراحل دادگاه تجدیدنظر توسط دیوان عالی کشور به تایید رسید.
مریم حسنی، فرزند زندانی سیاسی مهدی حسنی، در پیج شخصی خود نوشت که انتقال این ۲زندانی سیاسی از زندان اوین به زندان قزلحصار در حالی انجام شده که وکیل آقای حسنی برای اعاده دادرسی پرونده پدرش در دیوان عالی کشور، نوبت تعیین کرده بود.
لازم به ذکر است که حکم اعدام این زندانیان سیاسی در ایران و جهان با محکومیت شدید مجامع بین المللی، زندانیان سیاسی و افکار عمومی روبرو شده است.
سازمان عفو بین الملل در دی ماه با انتشار بیانیه‌ای رسمی خواستار توقف فوری اجرای حکم اعدام دو زندانی سیاسی بهروز احسانی و مهدی حسنی شد. در این بیانیه سازمان عفو بین الملل، اعلام کرد که این زندانیان، پس از دستگیری تحت شکنجه و سایر بدرفتاری ها از جمله سلول انفرادی طولانی مدت قرار گرفته اند تا اقرار کنند و محاکمه آنها توسط دادگاه انقلاب در تهران به شدت ناعادلانه بوده است.
محرومیت زندانیان سیاسی در زندان اوین از تماس تلفنی و ملاقات حضوری با خانواده‌اش، مغایر با چندین ماده از قوانین و اسناد حقوق بشری بین‌المللی است. این موارد به شرح زیر هستند:
ماده 10 میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی (ICCPR)
رفتار انسانی با زندانیان: این ماده تأکید می‌کند که تمامی افرادی که از آزادی‌شان محروم شده‌اند، باید با انسانیت و احترام به حیثیت ذاتی انسانی خود رفتار شود. ارتباط زندانیان با خانواده و دنیای بیرون یکی از موارد اساسی برای تضمین رفتار انسانی با آنهاست.
قوانین حداقل استاندارد رفتار با زندانیان سازمان ملل متحد (قوانین نلسون ماندلا)
قاعده ۵۸: این قاعده تأکید می‌کند که زندانیان باید حق ارتباط با خانواده و دوستانشان را از طریق نامه‌نگاری و تماس‌های تلفنی منظم داشته باشند. همچنین، تماس حضوری با خانواده‌ها باید تا حد ممکن تسهیل شود. محرومیت از این حقوق نقض صریح این قواعد است.
قاعده ۴۳: این قاعده تصریح می‌کند که انزوای انضباطی نباید شامل ممنوعیت کامل از تماس با خانواده باشد.
ماده ۳۷ کنوانسیون حقوق کودک (CRC)
حفظ ارتباط با خانواده: این ماده که درباره رفتار با کودکان در بازداشت است، تصریح می‌کند که هر کودک محروم از آزادی باید بتواند به‌طور منظم با خانواده‌اش، چه از طریق ملاقات و چه از طریق مکاتبه، در تماس باشد. این اصل را می‌توان به زندانیان بالغ نیز تعمیم داد، زیرا اصول انسانی در برخورد با افراد در حبس باید رعایت شود.
ماده ۱۷ اعلامیه جهانی حقوق بشر (UDHR)
حق حریم خصوصی، خانوادگی: این ماده از UDHR به حق حریم خصوصی، خانوادگی و مکاتبات اشاره دارد و هرگونه دخالت خودسرانه در این موارد را ممنوع می‌کند. محرومیت زندانی از ارتباط با خانواده نقض این حق است.
ماده ۷ میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی (ICCPR)
ممنوعیت شکنجه و رفتارهای غیرانسانی: هر نوع رفتار یا مجازات غیرانسانی یا تحقیرآمیز ممنوع است. عدم دسترسی به تماس و ملاقات با خانواده می‌تواند نوعی شکنجه روانی تلقی شود.
این مقررات حقوق بشری بر لزوم احترام به کرامت انسانی و حق زندانیان برای حفظ ارتباط با خانواده و دوستانشان تأکید دارد. محرومیت زندانیان از این حقوق، نقض آشکار این اصول اساسی است.
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / ایکس / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر