۱۰ بهمن, ۱۴۰۳دسته‌بندی حقوق بشر
محمد حسنی، مهدی بیرامی و ۴زندانی سیاسی دیگر به مدت یک ماه است که در انفرادی زندان مرکزی کرج، محروم از تماس و ملاقات با خانواده زندانی هستند
بیش از یک ماه انفرادی، قطع تماس و ملاقات محمد حسنی، مهدی بیرامی و ۴ زندانی دیگر
شش زندانی سیاسی روز هفتم دی ۱۴۰۳، بدون دلیل موجه و به دلیل گزارشات عوامل زندان از بند ۱۵ زندان مرکزی کرج به صورت تنبیهی به بند ۱۶ زندان مرکزی کرج (سلول‌های انفرادی) منتقل شدند و از امکان تماس و ملاقات با خانواده های خود محرومند
کانون حقوق بشر ایران، چهارشنبه ۱۰ بهمن‌ماه ۱۴۰۳ – شش زندانی سیاسی محمد حسنی، مهدی بیرامی و ۴زندانی سیاسی دیگر به مدت یک ماه است که در انفرادی زندان مرکزی کرج، محروم از تماس و ملاقات با خانواده زندانی هستند.
بر اساس گزارش‌های رسیده، این شش زندانی سیاسی روز هفتم دی ۱۴۰۳، بدون دلیل موجه و به دلیل گزارشات عوامل زندان از بند ۱۵ زندان مرکزی کرج به صورت تنبیهی به بند ۱۶ زندان مرکزی کرج (سلول‌های انفرادی) منتقل شدند و از امکان تماس و ملاقات با خانواده های خود محرومند.
محمد حسنی، زندانی سیاسی ۳۳ ساله و دانشجوی کارشناسی ارشد، در دی ۱۳۹۸ بازداشت و تحت شکنجه قرار گرفت. او به اتهام «هواداری از مجاهدین»، «تبلیغ علیه نظام» و «تخریب اموال عمومی» ابتدا به ۱۲ سال زندان محکوم شد که ۶ سال آن قابل اجرا بود. اما در شهریور ۱۴۰۳، وزارت اطلاعات از تجمیع پرونده او جلوگیری کرد و وی ملزم به گذراندن کل ۱۲ سال حبس شد. همچنین تلاش‌هایی برای افزودن ۸ سال دیگر به محکومیت او در جریان است. حسنی از سال ۱۳۹۸ تاکنون بدون یک روز مرخصی در زندان مرکزی کرج نگهداری می‌شود.
زندانی سیاسی محمد حسنی در آستانه ششمین سال زندان خود، محروم از یک روز مرخصی بوده است.
در باره زندانی سیاسی مهدی بیرامی
مهدی بیرامی، پدر دو فرزند، از اردیبهشت ۱۴۰۰ در زندان مرکزی کرج دوران محکومیت خود را می‌گذراند. او ابتدا بازداشت و پس از یک ماه به این زندان منتقل شد. بیرامی در مهر ۱۴۰۰ به یک سال حبس به اتهام «تبلیغ علیه نظام» و شش سال و یک ماه حبس به اتهام «عضویت در گروه‌های مخالف نظام» محکوم شد.
قطع تماس و ملاقات این زندانیان از مصادیق بارز شکنجه زندانیان و خانواده هایشان است و ناقض ابتدایی ترین حقوق زندانیان و قابل پیگرد در مراجع بین المللی حقوق بشر می‌باشد.
محرومیت محمد حسنی، مهدی بیرامی و ۴زندانی سیاسی دیگر از تماس تلفنی و ملاقات حضوری با خانواده‌اش، مغایر با چندین ماده از قوانین و اسناد حقوق بشری بین‌المللی است. این موارد به شرح زیر هستند:
ماده 10 میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی (ICCPR)
رفتار انسانی با زندانیان: این ماده تأکید می‌کند که تمامی افرادی که از آزادی‌شان محروم شده‌اند، باید با انسانیت و احترام به حیثیت ذاتی انسانی خود رفتار شود. ارتباط زندانیان با خانواده و دنیای بیرون یکی از موارد اساسی برای تضمین رفتار انسانی با آنهاست.
قوانین حداقل استاندارد رفتار با زندانیان سازمان ملل متحد (قوانین نلسون ماندلا)
قاعده ۵۸: این قاعده تأکید می‌کند که زندانیان باید حق ارتباط با خانواده و دوستانشان را از طریق نامه‌نگاری و تماس‌های تلفنی منظم داشته باشند. همچنین، تماس حضوری با خانواده‌ها باید تا حد ممکن تسهیل شود. محرومیت از این حقوق نقض صریح این قواعد است.
قاعده ۴۳: این قاعده تصریح می‌کند که انزوای انضباطی نباید شامل ممنوعیت کامل از تماس با خانواده باشد.
ماده ۳۷ کنوانسیون حقوق کودک (CRC)
حفظ ارتباط با خانواده: این ماده که درباره رفتار با کودکان در بازداشت است، تصریح می‌کند که هر کودک محروم از آزادی باید بتواند به‌طور منظم با خانواده‌اش، چه از طریق ملاقات و چه از طریق مکاتبه، در تماس باشد. این اصل را می‌توان به زندانیان بالغ نیز تعمیم داد، زیرا اصول انسانی در برخورد با افراد در حبس باید رعایت شود.
ماده ۱۷ اعلامیه جهانی حقوق بشر (UDHR)
حق حریم خصوصی، خانوادگی: این ماده از UDHR به حق حریم خصوصی، خانوادگی و مکاتبات اشاره دارد و هرگونه دخالت خودسرانه در این موارد را ممنوع می‌کند. محرومیت زندانی از ارتباط با خانواده نقض این حق است.
ماده ۷ میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی (ICCPR)
ممنوعیت شکنجه و رفتارهای غیرانسانی: هر نوع رفتار یا مجازات غیرانسانی یا تحقیرآمیز ممنوع است. عدم دسترسی به تماس و ملاقات با خانواده می‌تواند نوعی شکنجه روانی تلقی شود.
این مقررات حقوق بشری بر لزوم احترام به کرامت انسانی و حق زندانیان برای حفظ ارتباط با خانواده و دوستانشان تأکید دارد. محرومیت زندانیان از این حقوق، نقض آشکار این اصول اساسی است.
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / ایکس / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر