آرمان دهمرده به اتهام سرقت بازداشت و در زندان زابل زندانی بود. او تنها سه شاکی داشت که هر سه پیش‌تر اعلام رضایت کرده بودند. با این وجود، رئیس زندان زابل به دلیل خصومت شخصی با این زندانی از آزادی او جلوگیری کرده بود
کانون حقوق بشر ایران، چهارشنبه ۹ مهرماه ۱۴۰۴ – مرگ آرمان دهمرده، زندانی ۲۰ ساله اهل زابل، در پی بی‌توجهی مسئولان زندان زابل به وضعیت وخیم جسمانی او، موجی از نگرانی و خشم عمومی نسبت به شرایط بهداشتی و درمانی زندان‌های کشور برانگیخته است. این جوان که تنها به اتهام سرقت در زندان به سر می‌برد، با وجود پایان یافتن شکایات پرونده‌اش، به دلیل تعلل و خصومت شخصی مسئولان زندان، همچنان محبوس بود و نهایتاً جان خود را از دست داد.
به گفته منابع مطلع، آرمان دهمرده دو هفته پیش از مرگ، بارها از سردردهای شدید شکایت کرده و تقاضای مرخصی استعلاجی یا اعزام به بیمارستان را مطرح کرده بود. با این حال، مسئولان زندان زابل این درخواست‌ها را نادیده گرفتند و او را بدون هیچ اقدام درمانی رها کردند. وخامت وضعیت او روز شنبه ۵ مهرماه ۱۴۰۴ به حدی رسید که ناچار به انتقالش به بیمارستان زابل شدند.
پزشکان بیمارستان زابل تشخیص دادند که او به تومور مغزی مبتلاست و امکان عمل جراحی فوری در این شهر وجود ندارد. به همین دلیل، او به مشهد منتقل شد و تحت عمل جراحی قرار گرفت. اما تنها یک روز پس از عمل، جان خود را از دست داد.
زندانی با پرونده مختومه
آرمان دهمرده به اتهام سرقت بازداشت و در زندان زابل زندانی بود. او تنها سه شاکی داشت که هر سه پیش‌تر اعلام رضایت کرده بودند. با این وجود، آزادی او به‌طور غیرقانونی به تأخیر افتاد. گزارش‌ها حاکی است که رئیس زندان زابل به دلیل خصومت شخصی با این زندانی از آزادی او جلوگیری کرده و مانع اجرای روند قانونی شده بود. این مسئله اکنون به یکی از محورهای اصلی اعتراض خانواده و فعالان حقوق بشری تبدیل شده است.
شکنجه روح‌الله کرکی در خانه امن نیروهای امنیتی در اهواز
انتقال ناگهانی زندانی سیاسی مهدی وفایی ثانی به مکان نامعلوم
مرگ آرمان دهمرده تنها یک نمونه از وضعیت وخیم زندان زابل است. این زندان طی سال‌های اخیر بارها به دلیل نبود امکانات درمانی، شرایط غیرانسانی و فشار بر زندانیان مورد انتقاد قرار گرفته است. زندانیان در این مجموعه از دسترسی به امکانات ابتدایی پزشکی محروم‌اند و گزارش‌های متعددی از مرگ یا وخامت حال زندانیان به دلیل بیماری‌های درمان‌پذیر منتشر شده است.
فعالان حقوق بشر تأکید می‌کنند که عدم رسیدگی پزشکی در زندان زابل بخشی از یک بحران گسترده‌تر در نظام زندانبانی دیکتاتوری حاکم است؛ بحرانی که با بی‌توجهی، سوءمدیریت و رفتار غیرانسانی مسئولان تشدید شده است.
نقض آشکار حقوق زندانیان
مرگ این زندانی جوان در زندان زابل مصداقی روشن از نقض حقوق بنیادین زندانیان است. بر اساس ماده ۱۰ میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی، با تمامی افراد محروم از آزادی باید با انسانیت و احترام به کرامت ذاتی انسان رفتار شود. همچنین قواعد حداقل استاندارد سازمان ملل برای رفتار با زندانیان (قواعد ماندلا) به صراحت تأکید دارد که زندانیان باید به خدمات درمانی در سطحی برابر با سایر افراد جامعه دسترسی داشته باشند.
واکنش‌ها و مطالبه عدالت
در پی انتشار خبر مرگ آرمان دهمرده، خانواده او خواستار تحقیق فوری و شفاف درباره نقش مسئولان زندان زابل در این حادثه شدند. آنان تأکید می‌کنند که باید تمامی مسببان این فاجعه محاکمه و پاسخگو شوند.
به گفته نزدیکان خانواده، پدر و مادر آرمان در وضعیت روحی وخیمی قرار دارند و باور نمی‌کنند که فرزندشان در سن ۲۰ سالگی، به‌دلیل یک بیماری درمان‌پذیر و تنها به علت بی‌مسئولیتی مقامات زندان، جان خود را از دست داده است.
مرگ آرمان دهمرده در زندان زابل نمونه‌ای آشکار از نقض فاحش حقوق بشر و بی‌اعتنایی به تعهدات بین‌المللی سران حکومت است. این حادثه چندین اصل اساسی حقوق بشری را زیر پا گذاشته است:
نقض حق حیات (ماده ۶ میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی): سران حکومت موظف است جان تمامی افراد، حتی زندانیان، را حفظ کند. مرگ این جوان به‌دلیل بی‌توجهی پزشکی، نقض مستقیم این ماده است.
رفتار غیرانسانی با زندانیان (ماده ۷ میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی): بی‌توجهی به وضعیت پزشکی و رها کردن زندانی در شرایط درد و بیماری، مصداقی روشن از رفتار بی‌رحمانه و غیرانسانی است.
نقض حق دسترسی به درمان (قواعد ماندلا – سازمان ملل): این قواعد تأکید می‌کنند که زندانیان باید همان سطح خدمات پزشکی را دریافت کنند که در جامعه در دسترس است. خودداری مسئولان زندان زابل از اعزام فوری آرمان به بیمارستان، خلاف آشکار این قواعد است.
این نقض‌ها نشان می‌دهد که مرگ آرمان تنها یک «حادثه فردی» نیست، بلکه بخشی از یک روند سیستماتیک نقض حقوق بشر در زندان‌ها است؛ روندی که به تکرار فاجعه‌های مشابه در نقاط مختلف کشور منجر می‌شود.
مرگ آرمان دهمرده در زندان زابل نه تنها بار دیگر زنگ خطر را درباره بحران انسانی در زندان‌ها را به صدا درآورده، بلکه نشان‌دهنده چرخه‌ای تکراری از بی‌توجهی، بی‌عدالتی و نقض حقوق زندانیان است. تا زمانی که نظارت مستقل و پاسخگویی واقعی بر عملکرد مسئولان زندان‌ها برقرار نشود، تکرار چنین فجایعی اجتناب‌ناپذیر خواهد بود.
این حادثه اکنون به مطالبه‌ای ملی و بین‌المللی برای تغییر فوری شرایط زندان‌ها و پایان دادن به بی‌توجهی مرگبار نسبت به حقوق زندانیان تبدیل شده است.
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / ایکس / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر