زینب جلالیان ماه‌هاست با خونریزی داخلی، مشکلات کلیوی و دردهای شدید دست و پنجه نرم می‌کند. او حتی پیش از این جراحی، در تیرماه ۱۴۰۳ به دلیل دردهای حاد به بهداری زندان مرکزی یزد منتقل شد، اما بدون ملاقات با پزشک متخصص و تنها با اقدامات ابتدایی به بند بازگردانده شد
کانون حقوق بشر ایران، جمعه ۱۱ مهرماه ۱۴۰۴ – زینب جلالیان، زندانی سیاسی کُرد و تنها زن محکوم به حبس ابد در زندان‌های دیکتاتوری حاکم، در شرایطی وخیم جسمانی قرار دارد. او پس از انجام عمل جراحی فیبروم در یکی از بیمارستان‌های یزد، تنها ۲۴ ساعت بعد بدون تکمیل روند درمان و برخلاف توصیه‌های پزشکی، به زندان بازگردانده شد. این اقدام بار دیگر نگرانی‌ها نسبت به محرومیت او از حقوق درمانی و افزایش فشارهای سیستماتیک بر زندانیان سیاسی را تشدید کرده است.
بازگشت اجباری پس از عمل جراحی
بر اساس گزارش منابع مطلع، زینب جلالیان ماه‌هاست با خونریزی داخلی، مشکلات کلیوی و دردهای شدید دست و پنجه نرم می‌کند. او حتی پیش از این جراحی، در تیرماه ۱۴۰۳ به دلیل دردهای حاد به بهداری زندان مرکزی یزد منتقل شد، اما بدون ملاقات با پزشک متخصص و تنها با اقدامات ابتدایی به بند بازگردانده شد. اکنون علاوه بر مشکلات مزمن، عوارض پوستی و ضعف عمومی وضعیت جسمانی او را به مرحله‌ای بحرانی رسانده است.
گروگان‌گیری دختر بلوچ ریحانه ایرندگانی، توسط نیروهای امنیتی در چابهار
سمیه رشیدی؛ قربانی خاموش بی‌عدالتی زندان
فشار برای ندامت‌نامه در ازای درمان
در خردادماه ۱۴۰۳، تیمی از مأموران وزارت اطلاعات در دو نوبت با زینب جلالیان ملاقات کرده و شرط دسترسی او به بیمارستان و خدمات درمانی را نوشتن ندامت‌نامه اعلام کردند. او این شرط را قاطعانه رد کرده و تأکید کرده است که درمان حق قانونی و انسانی اوست. این رفتار پیش‌تر در آبان ۱۴۰۲ نیز تکرار شده بود و مقامات تهدید کرده بودند در صورت عدم ابراز ندامت، جلالیان از ابتدایی‌ترین حقوق خود محروم خواهد شد.
زینب جلالیان با مشکلات مزمن کلیوی، دردهای ناحیه پهلو و اکنون جوش‌ها و لکه‌های پوستی روبه‌رو است. محرومیت از معاینه تخصصی و درمان مناسب، فشار جسمی قابل توجهی بر او وارد کرده و سلامت بلندمدت او را تهدید می‌کند. خانواده و منابع نزدیک به او بارها نسبت به این وضعیت هشدار داده‌اند اما پاسخی از مقامات دریافت نکرده‌اند.
واکنش نهادهای حقوق بشری
بیست و دو نهاد حقوق بشری و سیزده مدافع حقوق بشر در بیانیه‌ای مشترک، وضعیت جلالیان را نمونه‌ای آشکار از شکنجه و فشار غیرقانونی دانسته و خواستار آزادی فوری و بی‌قید و شرط او شدند. علاوه بر این، نه گزارشگر ویژه سازمان ملل با انتشار بیانیه‌ای هشدار داده‌اند که ادامه حبس و عدم رسیدگی پزشکی به جلالیان می‌تواند عواقب جبران‌ناپذیری برای سلامتی او داشته باشد. آنان تأکید کرده‌اند که «زمان بسیار حیاتی است» و هرگونه تأخیر می‌تواند به مرگ او منجر شود.
پرونده زینب جلالیان بار دیگر نقض آشکار حقوق بشر را برجسته می‌کند.
حق سلامت و درمان (ماده ۱۲ میثاق حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی): مقامات زندان با محروم کردن او از خدمات پزشکی ضروری این حق را نقض کرده‌اند.
ممنوعیت شکنجه (ماده ۷ میثاق حقوق مدنی و سیاسی): مشروط کردن درمان به ابراز ندامت مصداق شکنجه روحی و جسمی است.
حق برخورداری از شرایط انسانی در زندان (قواعد نلسون ماندلا): بازگرداندن بیمار به زندان پس از عمل جراحی خلاف استانداردهای بین‌المللی است.
زندانی سیاسی زینب جلالیان در سال ۱۳۶۱، در روستای دیم قشلاق ماکو از توابع استان آذربایجان غربی متولد شد. وی در تاریخ ۲۰ اسفند ماه ۱۳۸۶، توسط ماموران امنیتی با ضرب و شتم و به زور اسلحه در جاده کرمانشاه – سنندج بازداشت و سپس به بازداشتگاه ستاد خبری اطلاعات واقع در میدان نفت کرمانشاه منتقل شد و تحت شدیدترین شکنجه‌های روحی و جسمی قرار گرفت. او سپس به زندان سنندج منتقل گردید.
به گفته هم‌بندیان، او در جریان بازجویی‌ها بارها زیر شکنجه بیهوش شد. جلالیان روایت کرده است که پس از شلاق زدن کف پاهایش، در حالی‌که قادر به ایستادن نبود، وادار می‌شد با همان پاهای مجروح راهروی بازداشتگاه را طی کند و سپس دوباره مورد ضرب و شتم قرار می‌گرفت.
در آذرماه ۱۳۸۷، قاضی مرادی، رئیس وقت شعبه اول دادگاه انقلاب کرمانشاه، او را بدون حضور وکیل مدافع به اعدام با طناب دار در کانون اصلاح و تربیت کرمانشاه محکوم کرد. اتهامات او «اقدام مسلحانه علیه نظام»، «حمل و نگهداری سلاح غیرمجاز»، و «فعالیت تبلیغی به نفع گروه‌های مخالف» عنوان شده بود. این حکم تحت عنوان «محاربه» صادر شد.
چندی بعد، شعبه چهارم دادگاه تجدیدنظر استان کرمانشاه به ریاست علی‌محمد روشنی و با حضور مستشار محمدحسن موحد، حکم اعدام را تأیید کرد.
در مهرماه ۱۳۹۰، حکم اعدام زینب جلالیان به حبس ابد کاهش یافت. با این حال، او طی ۱۸ سال گذشته در تبعید و تحت فشارهای متعدد امنیتی، در زندان‌های مختلف کشور جابجا شده است.
مسئولین زندان کرمانشاه جهت تحت فشار گذاشتن این زندانی جهت انجام مصاحبه تلویزیونی در اسفند ۱۳۸۸ وی را از زندان کرمانشاه به بند ۲۰۹ زندان اوین منتقل کردند که نهایتا با مقاومت این زندانی برای عدم اجرای چنین مصاحبه‌ای مجددا به زندان دیزل‌آباد کرمانشاه منتقل شد.
زینب جلالیان با شکنجه‌هایی چون بازجویی با دستبند و پا بند، زدن متوالی کابل به کف پا و همچنین تهدید به تجاوز در حین بازجویی روبرو بوده است. در جریان یکی از جلسات بازجویی، در حالی که بازجو وی را تهدید به تجاوز جنسی کرده بود، در مقابل اعتراض او، بازجو با میله آهنی آن چنان محکم بر سر او کوبید که منجر به بیهوشی زینب گردید.
بارها و بارها تحت فشار قرار گرفت تا جلوی دوربین برود و اعتراف و مصاحبه کند. ولی تسلیم نشد و به این کار تن نداد.
وی مدتی نیز در زندان دیزل‌آباد کرمانشاه محبوس بود و در آذرماه ۱۳۹۳، بدون اطلاع قبلی به خانواده و وکیلش، به زندان خوی منتقل شد. زندانی سیاسی زینب جلالیان در تاریخ ۱۰ اردیبهشت بطور ناگهانی از بطور ناگهانی از زندان خوی به زندان قرچک ورامین منتقل شد.
زندانی سیاسی زینب جلالیان در تاریخ ۵تیر ۱۳۹۹، در حال اعتصاب غذا از زندان قرچک ورامین به زندان کرمان منتقل شد. وی در حالی در سلول انفرادی در زندان کرمان نگهداری می‌شد که پیش از انتقالش به زندان کرمان در زندان قرچک ورامین به کرونا مبتلا شده بود و حالش بشدت وخیم بود.
زندانی سیاسی زینب جلالیان روز سه شنبه اول مهرماه ۹۹ پس از تحمل سه ماه سلول انفرادی درحالیکه وضعیت جسمی اش بشدت وخیم بود از زندان کرمان به به زندان کرمانشاه منتقل شد.
زینب جلالیان روز روز ۲۰ آبان ۱۳۹۹، در یک تماس کوتاه تلفنی با خانواده اش گفت که او را به زندان یزد منتقل کرده اند.
وی پس از چند بار جابجایی از زندانی به زندان دیگر، هم اکنون در زندان یزد محبوس بوده و پس از ۱۸ سال زندان حتی یک روز مرخصی برای رسیدگی‌های پزشکی و درمانی نداشته است.
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / ایکس / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر