محرومیت درمانی حسین سحاگی؛ جان یک زندانی سیاسی در خطر است

حسین سحاگی پس از یک دوره وخامت وضعیت جسمی و روحی، به مدت یک هفته در مرکز درمانی اهواز بستری شد. اما پیش از تکمیل درمان، ناگهان به زندان شیبان بازگردانده شد

کانون حقوق بشر ایران، پنج‌شنبه ۱۰ مهرماه ۱۴۰۴ – وضعیت حسین سحاگی، زندانی سیاسی محبوس در بند ۵ زندان شیبان اهواز، به یکی از نگران‌کننده‌ترین نمونه‌های محرومیت درمانی تبدیل شده است. او بیش از یک سال است که در شرایط دشوار جسمی و روحی به سر می‌برد، اما مقامات قضایی و امنیتی از اعطای مرخصی استعلاجی یا انتقال او به مراکز درمانی مجهز خودداری می‌کنند.

بازگرداندن پیش از تکمیل درمان

بر اساس گزارش منابع مطلع، حسین سحاگی پس از یک دوره وخامت وضعیت جسمی و روحی، به مدت یک هفته در مرکز درمانی اهواز بستری شد. اما پیش از تکمیل درمان، ناگهان به زندان شیبان بازگردانده شد؛ اقدامی که موجب تشدید بیماری و کاهش توان او در انجام ابتدایی‌ترین امور روزمره شده است. به گفته هم‌بندی‌هایش، او از خوردن و آشامیدن خودداری می‌کند و حتی ارتباط کلامی‌اش را نیز از دست داده است.

این شرایط خطرناک بارها به مسئولان زندان و دستگاه قضایی اطلاع داده شده، اما واکنش آن‌ها نه تنها اقدامی برای بهبود او نبوده بلکه با بی‌اعتنایی و حتی برخورد تحقیرآمیز همراه شده است. خسرو طرفی، رئیس زندان شیبان، به‌جای رسیدگی فوری، وضعیت او را بهانه‌ای برای سرزنش و فشار بیشتر قرار داده است.

بازداشت و فشارهای امنیتی

حسین سحاگی، فرزند ابراهیم، بیش از یک سال پیش همراه با جاسم لویمی، دیگر زندانی سیاسی، توسط نیروهای پلیس فتا بازداشت شد. او پس از بازجویی‌های سنگین در بازداشتگاه وزارت اطلاعات به زندان شیبان منتقل شد. از همان زمان، نشانه‌های مشکلات جدی جسمی و روانی در او ظاهر شد، اما مسئولان امنیتی و قضایی به جای پذیرش این واقعیت، او را متهم به “بهانه‌تراشی” کردند و هرگونه درخواست درمانی‌اش را نادیده گرفتند.

خانواده او بارها به دادگاه انقلاب و دیگر مراجع ذی‌ربط مراجعه کرده‌اند، اما هر بار با پاسخ‌های سرد و حتی تهدیدآمیز روبه‌رو شده‌اند. آن‌ها اکنون در نگرانی شدید به سر می‌برند و معتقدند محرومیت درمانی بخشی از سیاست سیستماتیک فشار بر زندانیان سیاسی است.

فقدان امکانات درمانی در زندان شیبان

زندان شیبان اهواز، که به دلیل نگهداری شمار زیادی از زندانیان سیاسی شناخته می‌شود، مدت‌هاست به‌خاطر شرایط وخیم بهداشتی و درمانی مورد انتقاد قرار دارد. زندانیان بارها گفته‌اند که حتی برای بیماری‌های حاد، پزشک زندان تنها داروهای ساده‌ای تجویز می‌کند و اعزام به بیمارستان به ندرت صورت می‌گیرد. در مواردی که اعزام ضروری دانسته می‌شود نیز، مقامات امنیتی مانع خروج زندانی می‌شوند.

در چنین شرایطی، حسین سحاگی یکی از ده‌ها زندانی سیاسی است که در معرض خطر جدی قرار دارد. عدم دسترسی او به داروهای حیاتی و جلوگیری از درمان مناسب، نقض آشکار حق سلامت است که در قوانین داخلی و اسناد بین‌المللی حقوق بشر به رسمیت شناخته شده است.

مرگ یک زندانی بلوچ بر اثر محرومیت از درمان؛ افزایش آمار قربانیان بی‌توجهی پزشکی در زندان‌ها

وضعیت فاجعه‌بار بند زنان زندان عادل آباد شیراز؛ گزارش

محرومیت درمانی؛ فشار مضاعف بر زندانیان سیاسی

محرومیت از درمان نه یک اتفاق مقطعی، بلکه بخشی از الگوی گسترده‌ای است که علیه زندانیان سیاسی در ایران اجرا می‌شود. کارشناسان حقوق بشر بارها هشدار داده‌اند که بی‌توجهی به وضعیت سلامت زندانیان می‌تواند به مرگ خاموش آنان بینجامد. خانواده‌های زندانیان سیاسی نیز بارها اعلام کرده‌اند که سلامت عزیزانشان عمداً نادیده گرفته می‌شود تا فشار روانی و جسمی بیشتری بر آنان وارد شود.

در مورد حسین سحاگی، گزارش‌ها نشان می‌دهد که او نه تنها از امکانات درمانی محروم است، بلکه حتی در زندان نیز شرایط نگهداری مناسبی ندارد. کمبود غذا، فقدان رسیدگی بهداشتی و فشارهای امنیتی بر وضعیت او افزوده است.

نگرانی‌ها از سرنوشت حسین سحاگی

اکنون نگرانی‌ها درباره سرنوشت حسین سحاگی به اوج خود رسیده است. فعالان حقوق بشری می‌گویند که ادامه این وضعیت می‌تواند به فاجعه‌ای جبران‌ناپذیر منجر شود. آن‌ها خواستار اقدام فوری مقامات برای اعطای مرخصی استعلاجی و درمان کامل او هستند.

خانواده سحاگی نیز اعلام کرده‌اند که هیچ توجیهی برای جلوگیری از درمان فرزندشان وجود ندارد و هرگونه حادثه ناگوار را متوجه مقامات زندان و دستگاه قضایی می‌دانند.

نقض حقوق بنیادین

مورد حسین سحاگی نشان می‌دهد که حق حیات و سلامت زندانیان سیاسی در ایران بارها نقض می‌شود. بر اساس میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی و نیز قواعد حداقل سازمان ملل برای رفتار با زندانیان، دسترسی به خدمات درمانی باید هم‌سطح با شهروندان عادی باشد. با این حال، مسئولان زندان شیبان نه تنها این حق را رعایت نمی‌کنند بلکه با ممانعت‌های عامدانه، جان زندانیان را در معرض تهدید جدی قرار می‌دهند.

پرونده حسین سحاگی بار دیگر پرده از واقعیت تلخ شرایط زندان‌های ایران برمی‌دارد. او اکنون به نمادی از محرومیت درمانی تبدیل شده است؛ محرومیتی که نه ناشی از کمبود امکانات، بلکه نتیجه تصمیمات سیاسی و امنیتی است. جان حسین سحاگی در خطر است و بی‌توجهی بیشتر می‌تواند او را به سرنوشت بسیاری از زندانیانی دچار کند که قربانی سیاست‌های غیرانسانی در زندان‌ها شدند.

نقض حقوق بشر در پرونده حسین سحاگی

مورد حسین سحاگی، در زندان شیبان اهواز، نمونه بارزی از نقض مستمر حقوق بشر در ایران است. محرومیت درمانی او، که می‌تواند به مرگ زودرس بینجامد، مغایر با تعهدات بین‌المللی جمهوری اسلامی ایران است.

ماده ۶ میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی (حق حیات): بی‌توجهی عامدانه به وضعیت درمانی زندانی، جان او را به خطر می‌اندازد و نقض آشکار حق بنیادین حیات است.

ماده ۱۰ همان میثاق (رفتار انسانی با زندانیان): محروم‌کردن سحاگی از دسترسی به خدمات پزشکی و بازگرداندن او به زندان پیش از تکمیل درمان، برخلاف اصل رفتار انسانی با افراد محبوس است.

قواعد نلسون ماندلا (قواعد حداقل سازمان ملل برای رفتار با زندانیان): این قواعد تأکید دارند که زندانیان باید از مراقبت‌های پزشکی هم‌سطح با جامعه بیرون برخوردار باشند. جلوگیری از اعزام سحاگی به بیمارستان نقض مستقیم این استانداردهاست.

این موارد نشان می‌دهد که محرومیت درمانی در زندان‌های ایران نه یک استثناء، بلکه سیاستی سازمان‌یافته برای فشار بر زندانیان سیاسی است.

کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / ایکس / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک

اشتراک: