مرگ یوسف محمودزهی تنها یکی از ده‌ها نمونه مشابه در زندان‌های دیکتاتوری حاکم است. در هفته گذشته نیز آرمان دهمرده، زندانی بلوچ ۲۰ ساله در زندان زابل، به دلیل عدم رسیدگی به سردردهای مداوم و محرومیت از مرخصی درمانی، در بیمارستان مشهد پس از عمل جراحی تومور مغزی جان باخت
این زندانی بلوچ، یوسف محمودزهی فرزند غلام‌محمد، اهل روستای پیگل شهرستان خاش بود که بنا بر گزارش‌های موثق، از مدت‌ها پیش از بیماری کلیوی رنج می‌برد. با این حال، مسئولان زندان از اعزام به‌موقع او به مراکز درمانی خودداری کردند و تنها در مراحل پایانی بیماری، زمانی که کلیه‌های او از کار افتاده بود، اقدام به انتقال وی برای دیالیز کردند.
هشت سال بلاتکلیفی؛ مرگی تدریجی پشت میله‌ها
به گفته منابع آگاه، زندانی بلوچ یوسف محمودزهی از سال‌ها پیش به اتهامات مرتبط با مواد مخدر بازداشت و به زندان ایرانشهر منتقل شده بود، اما پرونده قضایی او همچنان در بلاتکلیفی باقی مانده بود. در طول این سال‌ها، نه تنها روند دادرسی عادلانه برای او فراهم نشد، بلکه بیماری او نیز مورد بی‌توجهی کامل قرار گرفت.
یکی از منابع نزدیک به خانواده وی در گفت‌وگو با کمپین حقوق بشر اظهار داشت:
«مسئولان زندان به‌جای اعزام فوری یوسف به بیمارستان، ماه‌ها و سال‌ها بیماری او را نادیده گرفتند. وقتی کلیه‌هایش از کار افتاد، تازه او را هر چند وقت یک بار برای دیالیز به بیمارستان می‌بردند. این تأخیرها در نهایت جان او را گرفت.»
این منبع افزود که روز سه‌شنبه، یک روز پیش از فوت، یوسف برای دیالیز به بیمارستان ایران منتقل شده بود اما شدت بیماری به اندازه‌ای بود که دیگر درمان مؤثر واقع نشد و او در همان روز جان باخت.
وضعیت فاجعه‌بار بند زنان زندان عادل آباد شیراز؛ گزارش
اعدام ۱۶ زندانی در زندان‌های سنندج، رشت، همدان، اصفهان، ملایر، کرمانشاه، مرکزی کرج و قزلحصار
مرگ یوسف محمودزهی تنها یکی از ده‌ها نمونه مشابه در زندان‌های دیکتاتوری حاکم است. در هفته گذشته نیز آرمان دهمرده، زندانی بلوچ ۲۰ ساله در زندان زابل، به دلیل عدم رسیدگی به سردردهای مداوم و محرومیت از مرخصی درمانی، در بیمارستان مشهد پس از عمل جراحی تومور مغزی جان باخت.
در هر دو مورد، خانواده‌ها و منابع حقوق بشری تأکید کرده‌اند که اگر اعزام به‌موقع پزشکی انجام می‌شد، امکان نجات جان این زندانیان وجود داشت. این روند نشان می‌دهد که نقض حق سلامت زندانیان به یک رویه رایج در زندان‌های کشور تبدیل شده است.
فقدان رسیدگی پزشکی؛ بحران سیستماتیک
کارشناسان حقوق بشر تأکید می‌کنند که شرایط بهداشتی و درمانی در زندان‌ها به‌ویژه در استان‌های محروم همچون سیستان‌وبلوچستان، به شدت بحرانی است. نبود پزشک متخصص، کمبود تجهیزات، و همچنین تصمیم‌گیری‌های سلیقه‌ای مسئولان زندان موجب شده که زندانیان، به‌ویژه زندانیان بلوچ، بیش از سایرین قربانی این بی‌توجهی‌ها شوند.
بر اساس گزارش‌های مستند، زندانیان نه تنها از درمان محروم‌اند، بلکه گاهی حتی برای دسترسی به داروهای اولیه نیز با موانع جدی روبه‌رو هستند. خانواده‌های زندانیان بارها اعلام کرده‌اند که مسئولان زندان حتی اجازه ورود دارو از بیرون را نمی‌دهند و بیماران تا مرز مرگ رها می‌شوند.
نهادهای حقوق بشری بارها هشدار داده‌اند که چنین مواردی نقض آشکار چند اصل بنیادین حقوق بین‌الملل است:
حق حیات (ماده ۶ میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی): هر انسانی حق ذاتی زندگی دارد و دولت‌ها موظف به حفاظت از آن هستند.
حق برخورداری از درمان (ماده ۱۲ میثاق حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی): دسترسی به خدمات پزشکی بخشی از حقوق بنیادین بشر است که زندانیان نیز از آن مستثنی نیستند.
ممنوعیت رفتار غیرانسانی و تحقیرآمیز (ماده ۷ میثاق مدنی و سیاسی): بی‌توجهی عامدانه به وضعیت پزشکی زندانیان مصداق شکنجه سفید و رفتار غیرانسانی محسوب می‌شود.
مرگ یوسف محمودزهی، این زندانی بلوچ ۳۷ ساله، بار دیگر نشان داد که وضعیت زندان‌های در دیکتاتوری حاکم نه تنها با معیارهای انسانی فاصله دارد، بلکه به کانونی برای مرگ خاموش زندانیان تبدیل شده است. تداوم چنین فجایعی، ضرورت اقدام فوری جامعه جهانی و نهادهای بین‌المللی را برای فشار بر سران حکومت به‌منظور رعایت حقوق زندانیان و توقف چرخه مرگ در زندان‌ها برجسته‌تر می‌کند.
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / ایکس / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر