۲۷ مرداد, ۱۴۰۴دسته‌بندی حقوق بشر
https://youtu.be/9TcC2Zl9wfw?t=1
خانواده عثمان مامه در غیاب هرگونه تماس تلفنی یا ملاقات حضوری، نگران آن هستند که او زیر شکنجه کشته شده باشد
کانون حقوق بشر ایران، دوشنبه ۲۷ مردادماه ۱۴۰۴ – بیش از ۳۳ ماه از بازداشت و ناپدیدسازی قهری عثمان مامه، شهروند اهل بوکان، می‌گذرد؛ اما همچنان هیچ خبر مشخصی از سرنوشت و محل نگهداری او در دسترس نیست. این شهروند ۵۵ ساله در تاریخ ۲۷ آبان ۱۴۰۱، در جریان اعتراضات سراسری، هنگام بازگشت به خانه توسط نیروهای امنیتی بازداشت شد. شاهدان عینی گزارش داده‌اند که وی هنگام بازداشت هدف اصابت گلوله ساچمه‌ای قرار گرفت و همسرش نیز با بیش از ۵۰ ساچمه مجروح شد. از آن روز تاکنون، خانواده‌اش هیچ اطلاعی از وضعیت او به دست نیاورده‌اند.
خانواده عثمان مامه بارها به مراکز امنیتی و قضایی در بوکان و شهرهای مختلف استان آذربایجان غربی و حتی استان‌های همجوار مراجعه کرده‌اند، اما هیچ نهادی مسئولیت بازداشت و سرنوشت او را برعهده نگرفته است. آنها حتی به نهادهای وابسته به دفتر خامنه‌ای نیز مراجعه کردند، اما در نهایت پاسخی جز سکوت و بی‌توجهی دریافت نکردند. این وضعیت موجب شده است که موضوع عثمان مامه به یکی از نمونه‌های بارز ناپدیدسازی قهری در ایران تبدیل شود.
اردلان مامه، فرزند این شهروند ناپدیدشده، در یک پیام ویدیویی اعلام کرده است که پدرش بیش از هزار روز است که در بازداشت نیروهای اداره اطلاعات به سر می‌برد. او تأکید کرده که هیچ مقام رسمی حاضر نشده توضیحی درباره محل نگهداری یا شرایط پدرش ارائه دهد. به گفته وی، تنها پاسخی که در این مدت دریافت کرده‌اند، وعده‌های مبهم و تکراری مبنی بر «منتظر اعلام اداره اطلاعات باشید» بوده است.
اردلان مامه در این ویدیو از نهادهای بین‌المللی حقوق بشری خواست تا برای روشن شدن سرنوشت پدرش وارد عمل شوند. او تأکید کرد که این بلاتکلیفی طولانی‌مدت نوعی شکنجه روانی برای خانواده محسوب می‌شود و آنها هر روز با اضطراب و نگرانی از مرگ یا زنده بودن عزیزشان زندگی می‌کنند.
اردلان مامه فرزند عثمان مامه با انتشار ویدئویی در رابطه با ناپدید شدگی قهری پدرش گفت:
سلام من اردلان مامه هستم پسر عثمان مامه.
بابای من ۱۰۰۰ روز است که در ناپدیدسازی قهری بسر می برد و تا الان هیچ اطلاعی از سرنوشتش در دسترس نیست. بابای من توی شهر بوکان دستگیر شد و تا امروز هیچ اطلاعی از سرنوشتش در دسترس نیست.
با پیگیری های زیادی که ما انجام دادیم ولی متاسفانه تا الان جمهوری اسلامی هیچ پاسخی به ما نداده.
آخرین جوابی که آنها به ما دادند این بود که بابا شما توسط وزارت اطلاعات دستگیر شده و تا خودشان پاسخگو نباشند ما نمی توانیم هیچ جوابی به شما بدهیم.
من از تمام کسانی که می توانند در این راه کمک ما باشند از تمام سازمان های حقوق بشری خواهشمندم که توی این راه به ما کمک کنند و با ما باشند تا بتوانیم صدای بابام و دیگر زندانیان سیاسی باشیم.
فشار و تهدید امنیتی علیه خانواده
منابع نزدیک به خانواده گزارش داده‌اند که مأموران امنیتی در موارد متعدد این خانواده را تهدید کرده‌اند که «حق پیگیری رسانه‌ای یا مصاحبه با رسانه‌ها» را ندارد. این فشارها با هدف جلوگیری از افشای واقعیت وضعیت بازداشت و محل نگهداری عثمان مامه صورت گرفته است. خانواده او بر این باورند که چنین برخوردهایی تنها برای افزایش فشار روانی و وادار کردن آنان به سکوت است.
عثمان مامه تنها سرپرست خانواده خود بود. پس از بازداشت او، خانواده‌اش با مشکلات شدید اقتصادی روبه‌رو شده‌اند. همسر وی که در جریان بازداشت مجروح شده بود، به دلیل شدت جراحات دچار میگرن‌های مزمن شده و توان انجام بسیاری از کارهای روزمره را از دست داده است. فرزند بزرگ خانواده نیز به ناراحتی قلبی مبتلاست و فرزند کوچک آنها به دلیل فشارهای روحی و روانی ناشی از ناپدید شدن پدر، دچار افسردگی شدید شده است.
این شرایط بحرانی در حالی ادامه دارد که هیچ نهادی مسئولیت تأمین حداقل حمایت یا رسیدگی به وضعیت این خانواده را بر عهده نگرفته است. ناظران معتقدند محروم کردن خانواده عثمان مامه از اطلاع از سرنوشت عزیزشان، نوعی مجازات جمعی و نقض آشکار اصول انسانی است.
کیانوش چراغی؛ محکومیت به ۱۳.۵ ماه حبس و ۴۰ ضربه شلاق
هموطنان عزیزم صدای ما خانواده‌ها باشید؛ کلیپ سخنان خواهر اکبر دانشورکار زندانی سیاسی محکوم به اعدام
خانواده عثمان مامه در غیاب هرگونه تماس تلفنی یا ملاقات حضوری، نگران آن هستند که او زیر شکنجه کشته شده باشد. به گفته نزدیکان، این نگرانی به‌ویژه زمانی تقویت شد که پیگیری‌های مکرر آنها در دادگاه‌ها و مراکز امنیتی بی‌پاسخ ماند و حتی اجازه ثبت شکایت رسمی از مأموران داده نشد. برخی فعالان حقوق بشر نیز هشدار داده‌اند که پنهان‌کاری و سکوت دستگاه‌های امنیتی می‌تواند نشانه وقوع یک فاجعه انسانی باشد.
عثمان مامه؛ کارگر ساده، قربانی سرکوب
عثمان مامه پیش از بازداشت در یک مرغداری در اقلیم کردستان عراق مشغول به کار بود و برای تأمین معیشت خانواده‌اش به‌طور مداوم بین مرز ایران و اقلیم در رفت‌وآمد بود. او هیچ سابقه سیاسی یا فعالیت سازمان‌یافته نداشت و تنها به‌عنوان یک شهروند عادی، در روز بازداشت در حال بازگشت به خانه بود. همین امر موجب شده است که بسیاری از فعالان سیاسی، بازداشت او را نمونه‌ای آشکار از سرکوب کورکورانه و بی‌ضابطه بدانند.
پرونده عثمان مامه نمونه‌ای بارز از نقض سیستماتیک حقوق بشر در ایران است. موارد اصلی نقض حقوق او عبارتند از:
ماده ۹ میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی: ممنوعیت بازداشت خودسرانه. عثمان مامه بدون حکم قضایی شفاف و با خشونت بازداشت شد.
ماده ۷ میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی: ممنوعیت شکنجه و رفتار غیرانسانی. محرومیت خانواده از هرگونه اطلاع، نوعی شکنجه روانی محسوب می‌شود.
ماده ۱۰ اعلامیه جهانی حقوق بشر: حق دادرسی عادلانه. هیچ دادگاهی برای بررسی اتهامات احتمالی او برگزار نشده است.
ماده ۱۶ کنوانسیون حمایت از خانواده: حق برخورداری از زندگی خانوادگی. محرومیت فرزندان و همسر از حضور پدر و همسر نقض مستقیم این ماده است.
ماده ۱ اعلامیه حمایت از تمامی اشخاص در برابر ناپدیدسازی قهری (سازمان ملل): هیچ فردی نباید در معرض ناپدیدسازی قهری قرار گیرد.
اکنون پس از گذشت بیش از هزار روز از بازداشت عثمان مامه، همچنان هیچ نشانی از سرنوشت او در دست نیست. این وضعیت نه‌تنها خانواده‌اش را در شرایط بحرانی و ناامیدکننده قرار داده، بلکه بار دیگر ناکارآمدی و نقض سیستماتیک حقوق بشر در ایران را آشکار می‌کند. سرنوشت عثمان مامه امروز به نمادی از بی‌پاسخ‌گویی و بی‌عدالتی بدل شده است؛ سرنوشتی که تا روشن شدن حقیقت، جامعه مدنی و نهادهای حقوق بشری را به پیگیری واداشته و خانواده‌ای را در عمیق‌ترین رنج انسانی فروبرده است.
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / ایکس / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر