۴ شهریور, ۱۴۰۴دسته‌بندی حقوق بشر
حاج جعفر کاشانی با اشاره به سرکوب‌های خونین چهار دهه گذشته می‌نویسد: «حال در اقدامی بی‌سابقه و شرم‌آور، در پی پاکسازی مدارک جنایات ۴ دهه گذشته‌ی خویش به گورستان‌ها نیز یورش می‌برند و در پی ناپدیدسازی قربانیان جنایات خود هستند.»
کانون حقوق بشر ایران، سه‌شنبه ۴شهریورماه ۱۴۰۴ – نامه‌ای تکان‌دهنده از درون زندان قزلحصار منتشر شده است؛ جایی که زندانی سیاسی حمید حاج جعفر کاشانی، با قلمی پر از درد و اعتراض به تخریب مزار زندانیان سیاسی دهه ۶۰ واکنش نشان داده است. او در این نامه، چهل‌وسه سال زندگی خود را زیر سلطه «جماعتی تندرو» توصیف می‌کند که به‌زعم او «آرمانی‌ترین اهدافشان را در قتل و کشتار مخالفان منافع سیاسی و اقتصادی خود می‌بینند».
حمید حاج جعفر کاشانی با اشاره به سرکوب‌های خونین چهار دهه گذشته می‌نویسد: «حال در اقدامی بی‌سابقه و شرم‌آور، در پی پاکسازی مدارک جنایات ۴ دهه گذشته‌ی خویش به گورستان‌ها نیز یورش می‌برند و در پی ناپدیدسازی قربانیان جنایات خود هستند.» او این اقدام را تلاشی آشکار برای زدودن آثار تاریخ و فرار از پاسخگویی می‌داند.
این زندانی سیاسی که اکنون در «سالن سیاسی واحد ۴ زندان قزلحصار» در کنار هفت همبندی محکوم به اعدام به سر می‌برد، در نامه خود تصویری تلخ از شرایط هم‌سلولی‌هایش ارائه می‌دهد: «به سلول‌های انفرادی قبل از اجرای حکم اعدام هم تاریکخانه می‌گویند… هنگامی که زندانی محکوم به اعدام به تاریکخانه می‌رود دیگر آن کسی نمی‌شود که پیش‌تر بوده است.»
حمید حاج جعفر کاشانی در پایان، با اشاره به تخریب مزار قربانیان دهه ۶۰ می‌نویسد که حتی پس از مرگ نیز «این مبارزان در مقابل تجاوزات در امان نیستند» و رژیم با این اقدام می‌پندارد که می‌تواند از «کارنامه ننگین» خود رهایی یابد.
در سراسر ایران فریاد نه به اعدام طنین‌انداز شد + کلیپ‌ها
هشتادوسومین هفته کارزار «سه شنبه‌های نه به اعدام» در ۵۰ زندان
«۴۳ سال زندگی ام در کشوری اشغال شده توسط جماعتی تندرو که آرمانی ترین اهداف خود را در قتل و کشتار مخالفان منافع سیاسی و اقتصادی خود می بینند گذشت.
زیر یوغ فرقه ای لاشخور صفت که از بدو انقلابی که با فریب و عده آب و نان و برق مجانی از مردم غصب کردند و با ظاهر و پوشش نام جمهوری ، بواقع یکی از سخت ترین دیکتاتوری های تاریخ ایران را بنام خود ثبت نمودند. زندانی و شکنجه کردند، در بیدادگاهمان انقلاب احکام اعدام و کشتار صادر و اجرا نمودند.
اما بلاشک عاملان این جنایات این برهه از تاریخ ، مجموعه ی خاص و منحصر بفردی هستند که بی هیچ شک و شبهه ای یک منبع خشم و عداوت علیه نوع بشریت محسوب می گردند و حال در اقدامی بی سابقه و شرم آور در پی پاکسازی مدارک جنایات ۴ دهه گذشته ی خویش به گورستان ها نیز یورش می برند و در پی ناپدیدسازی قربانیان جنایات خود هستند. جنایاتی که نمی توان از انها اظهار بی اطلاعی کرد.
فی الحال که در سالن سیاسی واحد۴ درزندان قزل حصار و در کنار هفت تن از همبندیانی که در صف اجرای احکام اعدام این روسیاهان نوع بشر هستند، به سر می برم ، سؤالاتی در ذهنم متبادر می شوند!
در معنای تاریک خانه آورده اند اتاقی است تاریک برای ظاهر کردن عکس.
به سلول های انفرادی قبل از اجرای حکم اعدام هم تاریکخانه می گویند. این در لغت نامه ها نیامده است. اشتراک هر دو معنا در تاریکی است و اثری که در آن ثبت می شود. هنگامی که زندانی محکوم به اعدام به تاریکخانه می رود دیگر آن کسی نمی شود که پیش تر بوده است و این همبندیان دو هفته را در این حالت سپری کردند. چرا و به کدامین گناه!؟
و حال حتی مزار این مبارزان هم در مقابل این تجاوزات در امان نیستند و گمان می کنند با تخریب مزار زندانیان سیاسی می توانند از زیر بار حقیقت و کارنامه ننگین شان خلاصی یابند…
حمید حاج‌جعفر کاشانی، داور سابق لیگ برتر فوتسال و زندانی سیاسی، در تاریخ یک‌شنبه ۷ اردیبهشت ۱۴۰۴ در خیابان کارگر شمالی تهران بازداشت و به زندان اوین منتقل شد. وی پلاکاردی در دست داشت با شعارهایی چون «تا آخوند کفن نشود این وطن وطن نشود» و «مرگ بر اصل ولایت فقیه»؛ همچنین، هنگام بازداشت به گفته شاهدان شعارهایی مانند «مرگ بر خامنه‌ای جنایتکار» سر داد.
حمید حاج جعفر کاشانی پس از حمله به زندان اوین در جریان جنگ ۱۲ روزه همراه با دیگر زندانیان سیاسی به فشافویه منتقل شد. وی روز ۱۷ مرداد ۱۴۰۴، به جای انتقال از فشافویه به اوین، به زندان قزلحصار منتقل شد.
حمید حاج جعفر کاشانی هم اکنون در بلاتکلیفی به سر می برد.
ماده ۱ اعلامیه جهانی حقوق بشر – همه انسان‌ها آزاد و برابر در حیثیت و حقوق زاده می‌شوند.
🔹 تخریب مزار زندانیان سیاسی، به معنای انکار کرامت انسانی آنان و بی‌اعتنایی به شأن برابرشان در جامعه است.
ماده ۳ اعلامیه جهانی حقوق بشر – هر کس حق زندگی، آزادی و امنیت شخصی دارد.
🔹 با ناپدیدسازی و تخریب مزارها، نه تنها زندگی قربانیان بی‌رحمانه سلب شده بلکه امنیت روانی خانواده‌ها نیز به شدت خدشه‌دار می‌شود.
ماده ۵ اعلامیه جهانی حقوق بشر – هیچ‌کس نباید subjected به شکنجه یا رفتار بی‌رحمانه، غیرانسانی یا تحقیرآمیز شود.
🔹 تخریب قبور و محروم کردن خانواده‌ها از حق سوگواری، شکلی از شکنجه روانی و رفتاری غیرانسانی علیه بازماندگان است.
ماده ۷ اعلامیه جهانی حقوق بشر – همه در برابر قانون برابرند و حق دارند بدون تبعیض تحت حمایت قانون قرار گیرند.
🔹 در حالی که مزار بسیاری از قربانیان عادی محفوظ مانده، صرفاً مزار زندانیان سیاسی تخریب می‌شود که مصداق آشکار تبعیض است.
ماده ۱۲ اعلامیه جهانی حقوق بشر – هیچ‌کس نباید در زندگی خصوصی، خانواده، اقامتگاه یا مکاتبات او مداخله خودسرانه شود یا مورد حمله به شرف و حیثیت خود قرار گیرد.
🔹 حمله به مزار فرزندان و عزیزان، مداخله آشکار در حریم خصوصی خانواده‌ها و تعرض به شرف و حیثیت آنان است.
ماده ۱۸ اعلامیه جهانی حقوق بشر – هر کس حق آزادی اندیشه، وجدان و مذهب دارد.
🔹 حق سوگواری و ادای احترام به درگذشتگان بخشی از آزادی وجدان و باورهای فرهنگی-مذهبی است که با تخریب مزارها نقض می‌شود.
ماده ۱۹ اعلامیه جهانی حقوق بشر – هر کس حق آزادی عقیده و بیان دارد.
🔹 مزار زندانیان سیاسی نماد مقاومت و بیان اعتراض آنان است؛ تخریب این نمادها در واقع سانسور یاد و پیام آنان است.
ماده ۲۲ میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی – هر کس حق دارد برای حمایت از منافع خود در اجتماعات و انجمن‌ها شرکت کند.
🔹 گردهمایی خانواده‌ها در کنار مزار عزیزانشان یک نوع اجتماع مسالمت‌آمیز است که با تخریب قبور از آنان سلب می‌شود.
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / ایکس / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر