۲۲ مرداد, ۱۴۰۴دسته‌بندی حقوق بشر
راحله راحمی‌پور سال‌هاست با تومور مغزی زندگی می‌کند. در مرداد ۱۴۰۳، آزمایش MRI نشان داد که تومور اولیه رشد کرده و یک تومور جدید نیز ایجاد شده است. این وضعیت باعث فشار بر جمجمه و بروز اختلالات عصبی و حسی شده است. هم‌زمان، او بیماری قلبی دارد و تاکنون سه بار تحت عمل آنژیو قرار گرفته است
کانون حقوق بشر ایران، چهارشنبه ۲۲ مردادماه ۱۴۰۴ – روز سه‌شنبه ۲۱ مردادماه ۱۴۰۳، راحله راحمی‌پور، زندانی سیاسی و از خانواده دادخواهان دهه ۶۰، به‌دلیل تشخیص خطر خونریزی داخلی از زندان قرچک ورامین به بیمارستان ورامین منتقل شد. اما پس از معاینات اولیه، پزشکان با توجه به وخامت شرایط جسمی، دستور انتقال فوری او به بیمارستانی در پاکدشت را صادر کردند. در نهایت، این زندانی بیمار در بخش مراقبت‌های ویژه (ICU) بستری شد.
این رویداد در حالی رخ داد که طی هفته‌های گذشته، گزارش‌های متعددی از بیهوش شدن‌های مکرر راحله راحمی‌پور در زندان قرچک منتشر شده بود. منابع نزدیک به خانواده می‌گویند این بیهوشی‌ها، که ابتدا به‌صورت پراکنده رخ می‌داد، در ماه‌های اخیر شدت یافته و گاهی چند بار در هفته تکرار شده است. با وجود این هشدارها، مسئولان زندان و دستگاه قضایی نه تنها اقدامی برای درمان او نکردند، بلکه اعزام به بیمارستان را منوط به بستن دستبند و پابند کردند؛ شرطی تحقیرآمیز و خلاف موازین حقوق بشر که باعث تأخیر در رسیدگی فوری پزشکی شد.
فعالان حقوق بشر تأکید می‌کنند که مسئولان با این کار، عملاً جان این زندانی ۷۴ ساله را به بازی گرفته‌اند. طبق استانداردهای بین‌المللی، بیماران در شرایط اورژانسی باید بدون قید و شرط به مراکز درمانی منتقل شوند. اما در این پرونده، مقامات با اصرار بر دستبند و پابند، درمان فوری را به تأخیر انداختند و جان راحمی‌پور را در معرض خطر جدی قرار دادند.
خانواده این زندانی می‌گویند: «راحله را با بیماری تومور مغزی، ناراحتی قلبی و فشار خون بالا در شرایطی جهنمی نگه می‌دارند. او بیش از دو سال است که صرفاً به جرم دادخواهی در زندان محبوس است و حتی وقتی از حال می‌رود، به‌جای درمان فوری، او را به تخت بیمارستان با زنجیر می‌بندند.»
سابقه بیماری و هشدار پزشکان
راحله راحمی‌پور سال‌هاست با تومور مغزی زندگی می‌کند. در مرداد ۱۴۰۳، آزمایش MRI نشان داد که تومور اولیه رشد کرده و یک تومور جدید نیز ایجاد شده است. این وضعیت باعث فشار بر جمجمه و بروز اختلالات عصبی و حسی شده است. هم‌زمان، او بیماری قلبی دارد و تاکنون سه بار تحت عمل آنژیو قرار گرفته است.
پزشکی قانونی پیش‌تر به‌صراحت اعلام کرده بود که این زندانی «توان تحمل کیفر» را ندارد و باید تحت مراقبت تخصصی خارج از زندان قرار گیرد. با وجود این، مقامات نه تنها به این توصیه‌ها بی‌اعتنا بوده‌اند، بلکه با رفتارهای تحقیرآمیز و غیرانسانی، شرایط او را بدتر کرده‌اند.
زندان قرچک ورامین که محل نگهداری راحله راحمی‌پور است، از نظر نهادهای بین‌المللی یکی از بدترین زندان‌های ایران به شمار می‌رود. نبود امکانات پزشکی، بهداشت ضعیف، آب آلوده، غذای بی‌کیفیت و ازدحام شدید، سلامت زندانیان را به‌شدت تهدید می‌کند. در چنین شرایطی، حتی یک فرد سالم هم در معرض بیماری‌های متعدد قرار می‌گیرد، چه برسد به زندانی‌ای با شرایط جسمی وخیم.
منابع آگاه می‌گویند در ماه‌های اخیر، بیهوشی‌های ناگهانی و مشکلات عصبی او به‌قدری شدید شده که حتی راه رفتن و صحبت کردنش تحت تأثیر قرار گرفته است. با این حال، مسئولان نه تنها از اعزام فوری خودداری کرده‌اند، بلکه بارها شرط دستبند و پابند را پیش کشیده‌اند.
واکنش‌ها و مطالبه آزادی فوری
این رفتار غیرانسانی، موجی از انتقاد را در میان فعالان حقوق بشری برانگیخته است. آن‌ها می‌گویند بستن دستبند و پابند به زندانی بیمار، به‌ویژه در شرایطی که او در بخش ICU بستری است، هیچ توجیه امنیتی ندارد و صرفاً نوعی شکنجه و تحقیر آشکار است.
عفو بین‌الملل و چندین نهاد دیگر پیش‌تر با انتشار بیانیه‌هایی، خواستار آزادی فوری راحله راحمی‌پور شده بودند. آن‌ها تأکید کرده‌اند که ادامه حبس او، آن هم با وجود بیماری‌های جدی و توصیه پزشکان به درمان خارج از زندان، مصداق بارز شکنجه و رفتار بی‌رحمانه است.
پرونده راحله راحمی‌پور نشان‌دهنده نقض صریح مواد متعددی از میثاق‌های بین‌المللی است که ایران به آن‌ها پیوسته است، از جمله:
ماده ۶ میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی: حق ذاتی هر انسان به زندگی.
ماده ۷: ممنوعیت شکنجه و رفتار یا مجازات ظالمانه، غیرانسانی یا تحقیرآمیز.
قواعد نلسون ماندلا: الزام به ارائه خدمات درمانی برابر با استانداردهای موجود در جامعه
گسترش حمایت مردمی از کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام»؛ فریاد ما از طناب‌های دار شما قوی‌تر است
فساد ساختاری و اجاره سالن‌ها در زندان قزلحصار؛ تبدیل زندان به حیاط خلوت مافیای مواد مخدر
پرونده راحله راحمی‌پور نمونه روشنی از بی‌توجهی عامدانه به جان زندانیان سیاسی است. اگر حادثه‌ای جبران‌ناپذیر برای او رخ دهد، مسئولیت مستقیم آن بر عهده مقامات قضایی و امنیتی حکومت خواهد بود. طبق «قواعد نلسون ماندلا» و میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی، محروم کردن زندانی بیمار از درمان، نقض آشکار حقوق بشر است.
صدای دادخواهی که خاموش نمی‌شود
راحله راحمی‌پور نه تنها یک زندانی سیاسی بیمار، بلکه نماد مقاومت و دادخواهی است. او طی سال‌های گذشته، با وجود تهدید و فشار، پیگیر سرنوشت برادر و نوزادش که در دهه ۶۰ ناپدید شدند، بوده است. اکنون، وضعیت او به آزمونی برای جامعه بین‌المللی بدل شده است تا نشان دهد آیا می‌تواند در برابر نقض فاحش حقوق انسانی، واکنش مؤثر نشان دهد یا خیر.
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / ایکس / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر