۶ شهریور, ۱۴۰۴دسته‌بندی حقوق بشر
عفو بین الملل یادآور شد که استفاده از شکنجه برای گرفتن اعتراف در حقوق بین‌الملل به‌عنوان جنایت آشکار شناخته می‌شود و چنین اعترافاتی هیچ اعتباری در دادگاه‌ها ندارند
کانون حقوق بشر ایران، پنج‌شنبه ۶ شهریورماه ۱۴۰۴ – سازمان عفو بین الملل در تازه‌ترین بیانیه خود با ابراز نگرانی عمیق نسبت به وضعیت چهار زندانی سیاسی در ایران، خواستار توقف فوری طرح اعدام آنان شد. این سازمان حقوق بشری تأکید کرده است که رزگار بیگ‌زاده بابامیری، علی (سوران) قاسمی، پژمان سلطانی و کاوه صالحی پس از محاکمه‌ای به شدت ناعادلانه به اعدام محکوم شده‌اند و اکنون در معرض خطر قریب‌الوقوع اجرای حکم قرار دارند.
این چهار زندانی سیاسی، در تیرماه ۱۴۰۴ به اتهاماتی مربوط به امنیت ملی و در ارتباط با اعتراضات سراسری محاکمه و به اعدام محکوم شدند. عفو بین الملل با محکوم کردن روند قضایی این پرونده‌ها تأکید کرده است که این احکام نه تنها فاقد مبانی عادلانه حقوقی هستند، بلکه بر پایه اعترافات اجباری و تحت شکنجه صادر شده‌اند.
دادگاه ۱۰ دقیقه‌ای؛ نماد بی‌عدالتی سیستماتیک
عفو بین الملل در بیانیه خود تأکید می‌کند که محاکمه این چهار زندانی سیاسی تنها در سه جلسه کوتاه و هر کدام حدود ۱۰ دقیقه برگزار شده است. این زمان به هیچ عنوان امکان دفاع واقعی را برای متهمان فراهم نمی‌کرد. به گفته منابع نزدیک به پرونده، قاضی حتی به رزگار بیگ‌زاده بابامیری اجازه سخن گفتن نداده و وکیل او را از جلسه اخراج کرده است. چنین روندی، از نگاه نهادهای حقوق بشری، آشکارا ناقض حق دادرسی عادلانه و اصل شفافیت قضایی است.
این سازمان هشدار داده است که احکام اعدام صادر شده نه بر پایه اسناد حقوقی معتبر، بلکه بر اساس اعترافات اجباری تحت شکنجه شکل گرفته است؛ اعترافاتی که بعدها نیز در رسانه‌های حکومتی برای مشروعیت‌بخشی به روند قضایی پخش شدند.
زندانی سیاسی وحید چاوران کیست؟
شکنجه‌های وحشیانه برای گرفتن اعتراف
یکی از تکان‌دهنده‌ترین بخش‌های بیانیه عفو بین الملل به شرح شکنجه‌هایی اشاره دارد که زندانیان در دوران بازداشت متحمل شده‌اند. رزگار بیگ‌زاده بابامیری در نامه‌ای سرگشاده از داخل زندان، تجربه‌های خود را چنین توصیف کرده است:
واتربوردینگ (خفگی با آب)، شبیه‌سازی اعدام، خفگی، محرومیت اجباری از خواب و شوک الکتریکی به اندام‌های مختلف بدن از جمله بیضه‌ها، شقیقه‌ها، ستون فقرات، زیر بغل و ران‌ها.
این روایت‌ها نشان می‌دهد که دستگاه قضایی و امنیتی ایران همچنان به استفاده از شکنجه به عنوان ابزاری برای سرکوب و گرفتن اعترافات ساختگی متوسل می‌شود. عفو بین الملل یادآور شد که استفاده از شکنجه برای گرفتن اعتراف در حقوق بین الملل به‌عنوان جنایت آشکار شناخته می‌شود و چنین اعترافاتی هیچ اعتباری در دادگاه‌ها ندارند.
این سازمان بین‌المللی در ادامه بیانیه خود تأکید کرده است که اکنون زمان آن رسیده تا جامعه جهانی دست به اقدام فوری بزند. عفو بین الملل از دولت‌ها، نهادهای بین‌المللی و مدافعان حقوق بشر خواست تا با فشارهای سیاسی و دیپلماتیک مانع اجرای این احکام شوند. به باور این نهاد، سکوت در برابر چنین مواردی به معنای همدستی با نقض آشکار حقوق بشر خواهد بود.
عفو بین الملل در بیانیه خود تصریح کرده است:
«مقام‌های جمهوری اسلامی ایران باید فوراً طرح‌های خود برای اعدام رزگار بیگ‌زاده بابامیری، علی (سوران) قاسمی، پژمان سلطانی و کاوه صالحی را متوقف کنند. اکنون اقدام فوری جهانی لازم است تا این اعدام‌ها متوقف شود.»
زمینه‌سازی گسترده برای سرکوب
این چهار زندانی تنها نمونه‌ای از سرکوب سازمان‌یافته مخالفان در ایران هستند. طبق داده‌های عفو بین الملل، دست‌کم ۱۹ زندانی سیاسی دیگر نیز در حال حاضر با خطر اعدام روبه‌رو هستند. این زندانیان اغلب از میان اقلیت‌های قومی و مذهبی انتخاب می‌شوند؛ موضوعی که بیانگر تبعیض سیستماتیک در نظام قضایی جمهوری اسلامی است.
عفو بین الملل بارها اعلام کرده که ایران یکی از بالاترین نرخ‌های اجرای حکم اعدام در جهان را دارد و در سال‌های اخیر، این روند به‌ویژه علیه معترضان و زندانیان سیاسی شدت یافته است.
ماده ۶ میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی: حق زندگی. صدور حکم اعدام پس از محاکمه ناعادلانه، نقض آشکار این حق است.
ماده ۷ همان میثاق: منع شکنجه و رفتار غیرانسانی. گزارش‌ها از اعمال شکنجه‌های شدید بر زندانیان نقض مستقیم این ماده است.
ماده ۹: حق آزادی و امنیت شخصی. بازداشت‌های خودسرانه و نگهداشت طولانی‌مدت بدون دسترسی به وکیل، نقض این اصل محسوب می‌شود.
ماده ۱۴: حق برخورداری از دادرسی عادلانه. برگزاری دادگاه‌های چند دقیقه‌ای بدون حضور وکیل مستقل و با حذف حق دفاع، نمونه روشن نقض این ماده است.
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / ایکس / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر