۲۸ مرداد, ۱۴۰۴دسته‌بندی اعدام
از تهران تا زاهدان؛ خانواده‌ها و شهروندان با شعار «نه به اعدام» خیابان‌ها را پر کردند
کانون حقوق بشر ایران، سه‌شنبه ۲۸ مردادماه ۱۴۰۴ – در هشتاد و دومین هفته از آغاز کارزار اعتراضی «سه‌شنبه‌های نه به اعدام»، بار دیگر موجی از حضور و همبستگی مردم در شهرهای مختلف ایران به نمایش درآمد. سه‌شنبه ۲۸ مرداد ۱۴۰۴، شهروندان در ده‌ها نقطه کشور گردهم آمدند تا فریاد «نه به اعدام» را بلندتر از همیشه سر دهند. این کارزار که به نماد ملی مبارزه با سیاست اعدام‌محور حاکمیت بدل شده است، در این هفته نیز با استقبال چشمگیر خانواده‌ها، جوانان و اقشار مختلف جامعه همراه بود.
شهرهایی که به کارزار پیوستند
اعتراضات این هفته در شهرهایی چون کرج، تهران، زاهدان، مریوان، اراک، آستارا، اهواز، بندرعباس، تفرش، خمین، رشت، ساوه، شاهرود، شیراز، فردیس، قم، لاهیجان، ماهشهر، محلات و چندین نقطه دیگر برگزار شد. در این گردهمایی‌ها، معترضان با در دست داشتن تصاویر زندانیان محکوم به اعدام و پلاکاردهایی با شعارهای شاخص، مخالفت خود را با مجازات مرگ به نمایش گذاشتند. شعارهایی چون:
«زندانی سیاسی آزاد باید گردد»
«آتش جواب اعدام»
«این آخرین پیامه؛ اعدام کنی قیامه»
به‌وضوح شنیده شد.
نقش تاثیرگذار خانواده‌ها
یکی از مهم‌ترین بخش‌های این کارزار، حضور خانواده‌های زندانیان محکوم به اعدام است. مادران، پدران این زندانیان با وجود فشارهای امنیتی و محدودیت‌های معیشتی، همچنان در صف مقدم اعتراض ایستاده‌اند. آنها با دست گرفتن تصاویر فرزندانشان و شعارهای اعتراضی، صدای رسای کارزار «نه به اعدام» هستند.
از میان این خانواده‌ها، کلیپ منتشرشده از مادر اکبر دانشورکار بازتاب گسترده‌ای یافت. او در حالی که تصویر فرزندش را در دست داشت، با صدایی لرزان گفت:
«به نام خدای بزرگ، از آن وقت تا حالا پسر منو دزدیدن بردن. این را که شنیدم حمله قلبی شدم. شوهرم نمی‌تواند صحبت کند، نمی‌تواند راه برود و قلبش ناراحته. من از سازمان‌های بین‌المللی می‌خواهم و تمنا می‌کنم بچه مرا برگردانید. من بچه‌ام را می‌خواهم. فرزندم پرستار من است و من به او احتیاج دارم. من از سازمان‌های بین‌المللی تقاضا می‌کنم به ما کمک کنید، به خواسته ما رسیدگی کنید. من فرزندم را می‌خواهم زیرا به او برای انجام کارهایم نیاز دارم.»
این سخنان، چهره انسانی و ملموس‌تری از سیاست اعدام را به نمایش گذاشت و نشان داد که این سیاست نه تنها جان افراد، بلکه زندگی و سلامت خانواده‌هایشان را نیز نابود می‌کند.
در هفته‌های اخیر، خانواده‌های زندانیان محکوم به اعدام مانند خانواده بنی‌عامریان، دانشورکار و قبادی نیز با حضور در تجمعات و برداشتن دست‌نوشته‌هایی با شعار «نه به اعدام» و «زندانیان را آزاد کنید»، خواستار لغو احکام ناعادلانه شده‌اند. این خانواده‌ها با شجاعت تمام، به‌رغم فشارها و تهدیدها، بر ادامه مسیر دادخواهی و مخالفت با سیاست اعدام تأکید کرده‌اند. آنها با انتشار کلیپی نوشته بودند:
«امروز سه شنبه ۱۴٠۴/۵/۲۸ ما خانواده زندانیان سیاسی در حمایت از سه شنبه های نه به اعدام، خواهان لغو احکام اعدام فرزندانمان و آزادیشان از زندان هستیم دوازده روز است که بچه هایمان از تهران بزرگ به قزلحصار برده اند ولی نه تماس با خانواده دارند ونه ملاقات و کسی هم جوابگو نیست در بیخبری هستیم نه به اعدام نه به زندان سیاسی نه به ناپدید سازی چرا تماس ندارند.»
آنها با در دست داشتن عکس ۶ زندانی سیاسی محکوم به اعدام، ابوالحسن منتظر، اکبر دانشورکار، بابک علیپور، وحید بنی‌عامریان، پویا قبادی و محمدتقوی خواستار لغو حکم اعدام آنها شدند. آنها شعار می‌دادند:
«نه به اعدام
اعدام نکنید
فرزندان ما مستحق اعدام نیستند
از سه‌شنبه‌های نه به اعدام حمایت کنید
فرزندان ایران زمین را اعدام نکنید»
در تجمعات این هفته، شعارهای متعددی شنیده شد که هر یک حامل پیامی روشن بود. شعار «پیام مهدی حسنی و بهروز احسانی: سر خم قدغن، ایستادگی سر موضع» یادآور مقاومت دو زندانی سیاسی اعدام‌شده است. شعار «این است پیام ایران؛ آتش جواب اعدام» نیز بازتاب خشم عمومی از تداوم این سیاست سرکوبگرانه بود. این شعارها نشان دادند که مخالفت با اعدام تنها یک خواسته فردی نیست، بلکه به یک مطالبه جمعی و ملی بدل شده است.
هشتاد و دومین هفته کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» در ۴۹ زندان کشور
اعدام مهدی حسنی و روایت دخترش مریم حسنی؛ صدای دادخواهی خاموش‌نشدنی
کارزار «نه به اعدام»؛ نماد مقاومت ملی
کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» اکنون پس از ۸۲ هفته برگزاری مستمر، به یک نماد فراگیر در مبارزه ضد حکومتی تبدیل شده است. این حرکت اعتراضی نشان داده که جامعه ایران، به‌ویژه خانواده‌های زندانیان، حاضر نیستند در برابر سیاست مرگ سکوت کنند. استمرار این کارزار در شرایط سرکوب امنیتی، خود گواهی بر عمق مخالفت اجتماعی با اعدام و مطالبه گسترده برای لغو آن است.
پیام مادران و خانواده‌ها در این کارزار بیش از هر چیز متوجه افکار عمومی و نهادهای بین‌المللی است. درخواست آنان روشن است: پایان دادن به چرخه اعدام، توقف احکام ناعادلانه و آزادی زندانیان سیاسی. این پیام که بارها با شعار «نه به اعدام» تکرار شده، جامعه جهانی را به مسئولیت‌پذیری در قبال نقض حقوق بشر در ایران فرامی‌خواند.
کارزار «نه به اعدام» بار دیگر ثابت کرد که مجازات مرگ در ایران نه ابزاری برای اجرای عدالت، بلکه ابزاری برای سرکوب سیاسی و فشار بر خانواده‌هاست. شهادت مادران و خانواده‌ها نشان داد که این سیاست علاوه بر نقض حق حیات، زندگی اجتماعی و روانی خانواده‌ها را نیز نابود می‌کند. حضور گسترده مردم و خانواده‌ها در ۸۱ هفته گذشته، نشان‌دهنده شکل‌گیری یک صدای واحد علیه سیاست مرگ است.
موارد نقض‌شده حقوق بشر
ماده ۶ میثاق حقوق مدنی و سیاسی: حق حیات؛ اعدام جان انسان‌ها را به‌طور خودسرانه سلب می‌کند.
ماده ۷ میثاق حقوق مدنی و سیاسی: منع شکنجه؛ فشار روانی بر خانواده‌ها و بی‌اطلاعی از سرنوشت عزیزانشان شکنجه محسوب می‌شود.
ماده ۱۴ میثاق حقوق مدنی و سیاسی: حق دادرسی عادلانه؛ محاکمه‌های غیرعلنی و ناعادلانه نقض این اصل است.
ماده ۵ اعلامیه جهانی حقوق بشر: ممنوعیت رفتار غیرانسانی؛ تبعید و محروم‌سازی خانواده‌ها از ملاقات، مصداق رفتار غیرانسانی است.
ماده ۱۰ اعلامیه جهانی حقوق بشر: حق محاکمه علنی و بی‌طرفانه؛ دادگاه‌های انقلاب فاقد این معیارها هستند.
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / ایکس / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر