۲۳ مرداد, ۱۴۰۴دسته‌بندی حقوق بشر
ذوالفقار یزدان دوست و ۵زندانی دیگر که همگی از اعضای کارزار«سه‌شنبه‌های نه به اعدام» هستند، پیش‌تر از زندان شاهرود به زندان گنبدکاووس تبعید شده بودند
کانون حقوق بشر ایران، پنج‌شنبه ۲۳ مردادماه ۱۴۰۴ – در پی اعتراض به شرایط غیرانسانی در زندان گنبدکاووس، ۶زندانی سیاسی، از جمله ذوالفقار یزدان دوست، روز ۱۹ خرداد ۱۴۰۴ به مکان نامعلومی منتقل شدند. خانواده‌های این زندانیان طی روزهای اخیر هیچ اطلاعی از وضعیت و محل نگهداری عزیزان خود ندارند و مقامات قضایی و زندان همچنان از ارائه پاسخ شفاف خودداری می‌کنند.
ذوالفقار یزدان دوست و ۵زندانی دیگر که همگی از اعضای کارزار«سه‌شنبه‌های نه به اعدام» هستند، پیش‌تر از زندان شاهرود به زندان گنبدکاووس تبعید شده بودند. آن‌ها به شرایط بسیار نامناسب زندان اعتراض داشتند؛ از جمله بی‌کیفیتی و کمبود غذا، اجبار به کف‌خوابی، وجود ساس، و فقدان بهداشت مناسب.
به گفته منابع مطلع، پس از جنگ ۱۲ روزه اخیر، شمار زندانیان در زندان گنبدکاووس به شدت افزایش یافته و حتی حسینیه زندان به محل نگهداری زندانیان تبدیل شده است. ازدحام جمعیت باعث شده بسیاری از زندانیان حتی فضای کافی برای خواب نداشته باشند و ناچار شوند روی زمین بخوابند. در کنار این، سهمیه غذایی نه تنها کم شده، بلکه کیفیت آن به‌قدری پایین است که زندانیان حتی با مصرف کامل جیره نیز سیر نمی‌شوند.
منابع آگاه تأیید می‌کنند که این زندانیان سیاسی پیش‌تر نیز به دلیل اعتراض به شرایط مشابه تنبیه و به سلول انفرادی منتقل شده بودند. آن‌ها به تازگی به بند عمومی بازگشته بودند که بار دیگر با فشار و برخورد خشونت‌آمیز مأموران، به مکان نامعلوم منتقل شدند.
ذوالفقار یزدان دوست، متولد ۱۳۶۰ در آزادشهر استان گلستان، متأهل و دارای یک فرزند، در خرداد ۱۴۰۳ توسط نیروهای امنیتی بازداشت شد. او پس از بازجویی به زندان گنبدکاووس منتقل و از سوی دستگاه قضایی به اتهام «اخلال در نظم و آسایش عمومی» به یک سال زندان و ۷۴ ضربه شلاق محکوم شد.
این حکم شلاق تاکنون دو بار به اجرا درآمده است؛ نخست در دی‌ماه ۱۴۰۳ و بار دوم در سوم اردیبهشت ۱۴۰۴، به دستور قاضی جلالی‌تبار و بدون توجه به وضعیت جسمی او. اعتراض ذوالفقار یزدان دوست به این مجازات غیرانسانی نه تنها بی‌نتیجه ماند، بلکه به صدور جریمه ۲۰۰ میلیون تومانی علیه او منجر شد. به دلیل ناتوانی در پرداخت این مبلغ، مدت حبس او افزایش یافت.
فعالان حقوق بشر تأکید می‌کنند که این رفتارها نشان‌دهنده استفاده سیستماتیک از فشارهای فیزیکی، اقتصادی و روانی برای سرکوب زندانیان سیاسی است.
نگرانی خانواده‌ها و سکوت مسئولان
خانواده‌های این شش زندانی سیاسی می‌گویند طی روزهای اخیر بارها به مراجع قضایی و زندان مراجعه کرده‌اند، اما پاسخی دریافت نکرده‌اند. آن‌ها معتقدند که سکوت مسئولان و بی‌خبری کامل، خطر اعمال فشار بیشتر یا حتی اجرای ناگهانی احکام سنگین را افزایش می‌دهد.
سازمان‌های حقوق بشری، از جمله عفو بین‌الملل و گزارشگران ویژه سازمان ملل، بارها هشدار داده‌اند که انتقال مخفیانه زندانیان سیاسی به مکان نامعلوم، راه را برای شکنجه و بدرفتاری هموار می‌کند و جان آن‌ها را به خطر می‌اندازد.
اکبر باقری؛ صدور حکم سنگین زندان و بی‌توجهی به درمان
مواد نقض‌شده حقوق بشر در پرونده ذوالفقار یزدان دوست
ماده ۹ اعلامیه جهانی حقوق بشر: منع بازداشت و تبعید خودسرانه؛ این انتقال اجباری بدون اطلاع خانواده و وکیل، مصداق بازداشت خودسرانه است.
ماده ۵ اعلامیه جهانی حقوق بشر: منع شکنجه و رفتار یا مجازات بی‌رحمانه؛ اعمال شلاق و شرایط غیرانسانی زندان نمونه آشکار این نقض است.
ماده ۱۰ اعلامیه جهانی حقوق بشر: حق دادرسی عادلانه؛ عدم دسترسی به وکیل منتخب و برگزاری دادگاه غیرعلنی این حق را نقض کرده است.
ماده ۲۵ اعلامیه جهانی حقوق بشر: حق برخورداری از سطح زندگی مناسب، شامل غذا و بهداشت؛ کمبود و بی‌کیفیتی غذا و شرایط بهداشتی وخیم، این ماده را نقض می‌کند.
درخواست برای شفاف‌سازی و پاسخگویی
سازمان‌های حقوق بشری و نهادهای بین‌المللی از دیکتاتوری حاکم خواسته‌اند که فوراً محل نگهداری ذوالفقار یزدان دوست و پنج زندانی سیاسی دیگر را اعلام کرده و شرایط بازگشت آن‌ها به بند عمومی را فراهم کند. همچنین تأکید شده که استفاده از تنبیه‌های فیزیکی، انفرادی طولانی‌مدت و انتقال‌های مخفیانه باید متوقف شود.
در شرایطی که گزارش‌های متعددی از تشدید فشار بر زندانیان سیاسی در ایران منتشر می‌شود، پرونده ذوالفقار یزدان دوست بار دیگر نشان می‌دهد که نبود شفافیت، بی‌توجهی به حقوق اولیه، و استفاده از مجازات‌های غیرانسانی همچنان بخشی از واقعیت زندان‌های کشور است.
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / ایکس / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر