۲۳ مرداد, ۱۴۰۴دسته‌بندی حقوق بشر
اکبر باقری به بیماری‌های جدی از جمله اختلالات هموگلوبین خون، مشکلات کبد و روده و هموروئید مبتلاست
کانون حقوق بشر ایران، پنج‌شنبه ۲۳ مردادماه ۱۴۰۴ – اکبر باقری، زندانی سیاسی محبوس در زندان قزلحصار، در پی بازداشت مجدد در آبان ۱۴۰۳، به سه سال و هفت ماه زندان محکوم شد؛ حکمی که نه‌تنها بر پایه اتهام‌های سیاسی و بدون رعایت استانداردهای دادرسی عادلانه صادر شده، بلکه هم‌زمان با بی‌توجهی شدید به وضعیت سلامت وخیم این زندانی همراه است. این پرونده بار دیگر نشان می‌دهد که چگونه دستگاه قضایی و امنیتی ایران با ترکیبی از فشار قضایی و محرومیت درمانی، زندانیان سیاسی را تحت فشار مضاعف قرار می‌دهد.
جلسه دادگاه اکبر باقری در تاریخ ۲۳ اردیبهشت ۱۴۰۴، در شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب تهران و به ریاست قاضی ایمان افشاری برگزار شد. اتهام او «اجتماع و تبانی برای برهم زدن امنیت کشور از طریق همکاری با گروه‌های مخالف نظام» عنوان شده است؛ اتهامی که همواره در پرونده‌سازی علیه فعالان سیاسی به‌کار رفته و در اغلب موارد فاقد مستندات روشن و قابل‌دفاع است.
اکبر باقری در ۲۰ آبان ۱۴۰۳ توسط نیروهای امنیتی در تهران بازداشت و به بازداشتگاه اطلاعات سپاه منتقل شد. او بیش از دو ماه در شرایطی که گفته می‌شود شامل بازجویی‌های طولانی و محدودیت‌های شدید ارتباطی بوده، نگهداری شد و سپس در اواخر بهمن‌ماه به زندان قزلحصار منتقل گردید. محل نگهداری فعلی او واحد چهار این زندان است و بنا به گزارش‌ها، او از تماس منظم با خانواده و دسترسی به وکیل منتخب محروم مانده است.
بیماری و بی‌درمانی؛ خطری که هر روز جدی‌تر می‌شود
اکبر باقری به بیماری‌های جدی از جمله اختلالات هموگلوبین خون، مشکلات کبد و روده و هموروئید مبتلاست. این بیماری‌ها نیازمند مراقبت تخصصی، پیگیری پزشکی و گاهی مداخلات جراحی هستند. اما به گفته منابع نزدیک به خانواده او، در زندان قزلحصار هیچ خدمات درمانی کافی ارائه نمی‌شود و درخواست‌های مکرر برای اعزام او به بیمارستان تخصصی بی‌پاسخ مانده است.
این وضعیت، نقض آشکار ماده ۱۲ «میثاق بین‌المللی حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی» است که ایران به آن متعهد است و بر حق برخورداری از مراقبت‌های درمانی مناسب برای همه افراد، از جمله زندانیان، تأکید دارد. در عمل، بی‌توجهی به درمان زندانیان سیاسی به ابزاری برای اعمال فشار و فرسایش روحی و جسمی آنان بدل شده است.
اکبر باقری نخستین بار در اسفند ۱۳۹۶، در جریان تجمع اعتراضی مالباختگان مؤسسات مالی مقابل مجلس، بازداشت شد. او پس از بازجویی در سلول انفرادی، در شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب به ریاست قاضی ابوالقاسم صلواتی، به اتهام «اجتماع و تبانی» و «تبلیغ علیه نظام» مجموعاً به ۹ سال حبس محکوم گردید؛ حکمی که در دادگاه تجدیدنظر نیز تأیید شد.
او طی دوران حبس بین زندان‌های اوین، تهران بزرگ و گوهردشت منتقل شد و در شهریور ۱۳۹۸، در جریان یکی از این انتقال‌ها هدف حمله زندانیان اجیرشده قرار گرفت. در تیر ۱۴۰۱ به مرخصی درمانی اعزام شد، اما پیش از تکمیل مراحل درمان، مجدداً به زندان بازگردانده شد.
پس از آتش‌سوزی گسترده مهرماه ۱۴۰۱ در زندان اوین، باقری به زندان رجایی‌شهر منتقل و نهایتاً در ۱۸ اردیبهشت ۱۴۰۲ آزاد شد. این آزادی اما موقتی بود؛ کمتر از شش ماه بعد، دوباره هدف بازداشت نیروهای امنیتی قرار گرفت.
پرونده اکبر باقری، نمونه‌ای روشن از ترکیب چندین نوع نقض حقوق بشر در مورد زندانیان سیاسی در ایران است:
نقض حق دادرسی عادلانه: عدم دسترسی به وکیل منتخب، اتهام‌زنی کلی و مبهم، و استناد به پرونده‌های امنیتی فاقد شفافیت.
محرومیت از درمان: عدم اعزام به مراکز تخصصی و بی‌توجهی به بیماری‌های جدی، در حالی که جان زندانی در خطر است.
اعمال فشار مداوم: بازداشت‌های مکرر، انتقال‌های تنبیهی و حملات فیزیکی در زندان.
فعالان حقوق بشر هشدار می‌دهند که این الگو می‌تواند به مرگ تدریجی زندانیان سیاسی بینجامد، چرا که ترکیب فشار روانی، شرایط سخت زندان و بی‌توجهی به درمان، به سرعت توان جسمی آنان را فرسوده می‌کند.
ضرب و شتم وحشیانه مهدی علی قورچی توسط ماموران در زندان اراک
بی‌خبری مطلق از پنج زندانی سیاسی محکوم به اعدام؛ نگرانی خانواده‌ها + کلیپ
درخواست آزادی فوری
سازمان‌های مدافع حقوق بشر بارها خواستار آزادی فوری و بی‌قید و شرط اکبر باقری شده‌اند تا شرایط درمانی کامل او را در خارج از زندان را فراهم کنند.
با توجه به سابقه طولانی نقض حقوق زندانیان سیاسی و تکرار موارد مشابه، نهادهای بین‌المللی و افکار عمومی جهانی نقش مهمی در پیگیری و فشار بر حکومت ایران برای تغییر این وضعیت دارند. پرونده اکبر باقری نه یک مورد استثنایی، بلکه بخشی از یک الگوی سیستماتیک است که هدف آن، خاموش کردن صدای مخالفان از طریق ترکیبی از ابزارهای قضایی، امنیتی و پزشکی است.
ماده ۱۴ میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی – محرومیت از حق دادرسی عادلانه، عدم دسترسی به وکیل منتخب و برگزاری دادگاه ناعادلانه.
ماده ۱۲ میثاق بین‌المللی حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی – ممانعت از دریافت درمان پزشکی تخصصی و کافی برای بیماری‌های جدی.
قواعد نلسون ماندلا (قواعد حداقل استاندارد برای رفتار با زندانیان) – بی‌توجهی به نیازهای درمانی و ایمنی زندانیان.
ماده ۷ میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی – رفتار بی‌رحمانه و غیرانسانی از طریق محرومیت عمدی از درمان، که می‌تواند مصداق شکنجه باشد.
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / ایکس / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر